การทำในสิ่งที่รักย่อมไม่สร้างความเหน็จเหนื่อย

มิตรสหายใกล้ชิดสนิทกัน จะรู้ดีว่าผมเป็นพวกชอบทำงาน มีอะไรให้ทำก็จะทำแบบไม่คิดมาก ไม่หวงเนื้อหวงตัว สนุกกับงาน ทุกชิ้น

และหมดพลังเมื่อกลับสู่ที่พัก

ครั้งช่วงที่ยังตะลอน ยังเดินสาย ยังทำตัวเป็นผู้ยิ่งใหม่(คิดไปเอง) ตัวมันพอง ใจมันใหญ่ ทำอะไรแบบวางมาดทรงภูมิ บางทีถูกตบตูดนิดๆมันก็แทบจะระเบิด ใจมันฟูเกินงาม

แต่คนทีชื่นชม ศรัทธา ก็ล้วมาจากผลของงาน ไม่ใช่ผลของตัวตนขอผม

พอคล้อยคิดก็อายนัก และขอบคุณช่วยที่อยู่โรงเรียนจักรคำ ทำให้ผมได้กลับมาอยู่จุดที่เล็กที่สุด และรู้สึกว่า ชีวิตของเรามีคุณค่าก็เพราะมีงานนั่นเอง

หากมองย้อนกลับไปสิบกว่าปีก่อน ผมไม่ชอบงานราชการเลย เนื่องจาก ไม่ท้าทาย ไม่รวย ไม่อิสระ

ยุคนั้นผมคิดว่า เราทำเงินได้มาก เราทำงานได้กว้างกว่านี้ และงานราชการตอบได้เพียงรายได้มั่นคง คือ เราจะมีเงินเข้ามาตลอด

แต่เมื่อเวลาผ่านไป สิ่งที่ผมกลับคิดถึงคำว่า "งาน" ที่มั่นคง

จากการเร่รอน เรียนรู้ งานที่ผมทำเป็นงานในเขตแดนของคำว่าบริการ งานบริการยากมากที่จะหาคนจ่ายในสิ่งที่เราทำ เพราะส่วนใหญ่ก็มองว่ามันคือการบริการ service แต่ ทุกสิ่งล้วนมีต้นทุน

ผมเองก็มีต้นทุน กว่าจะให้เราทำงานชั้นเลิศได้ ก็ต้องสะสมทุน ทำทุน ให้งอกเงย ไม่ง่ายเลย ว่าจะสั่งสมได้ขนาดนี้

ฉะนั้น งานราชการในมุมที่ผมวนกลับมาใหม่ กลับรู้สึกตอบโจทย์มาก หากเราได้ทำ เราแค่ทำในสิ่งที่เราชอบ เราก็ได้ผลตอบแทน ที่จะเอาไปลงทุนเพิ่ม ลงทุนในความรู้ ความสามารถที่อยากให้เติบโต น่าสนุกดีนะ

งานใดๆก็ตาม หากเป็นงานที่เราชอบ เราสนุก เราจะไม่เหนื่อย งานใดๆ ก็ตามหากเรารู้ว่าจุดสนุกอยู่ตรงไหน เราจะบริหารมัน เหมือนเด็กน้อยที่ปั้นดินน้ำมันจนได้รูปทรงที่ต้องการ

ขอเพียงแค่เราจง สนุก และ รักในการจะทำสิ่งนั้น

สำหรับผม สิ่งที่รัก คือสิ่งที่ทำ อาจดูเอาแต่ใจไปนิด แต่ผมคิดว่า เพราะแบบนี้หละมั้ง มันทำให้ผมสนุกกับทุกวัน

ขอบคุณงานดีๆที่มีให้ทำเสมอๆ ^^

24.5.2561