ดุจดั่งจันทรา ๖ ชาตรี สำราญ

๘๑

ความป่วยไข้

ทำร้ายตัวมันเอง

ด้วยความป่วยไข้

๒๕๕๙

๘๒

มนุษย์

ประดิษฐ์สิ่งต่างๆขึ้นมา

ฆ่ามนุษย์

๒๕๕๙

๘๓

แม้ภูผา

ขวางกั้น

ปราชญ์ไม่หวั่นไหว

๒๕๕๙

๘๔

ฝนหยุดตก

แดดออก

ร้อน

๒๕๕๙

๘๕

นกน้อยไร้กรง

โผบินสู่โลกกว้าง

อิสระ

๒๕๕๙

๘๖

โบยบินเพียงพอใจ

สู่โลกกว้าง

ความคิด

๒๕๕๙

๘๗

เมื่อเข้าใจตรงกัน

คำพูดไร้ความหมาย

สำหรับเรา

๒๕๖๐

๘๘

ฉันโยนความคิดถึงเธอ

ลงไปในทะเล

คลื่นซัดมันกลับมา

๒๕๖๐

๘๙

แม้ฉันไม่ใช่คนที่เธอรัก

แต่ฉันก็ไม่เสียใจ

เพราะฉันรักเธอ

๒๕๖๐

๙๐

ฉันเดินหนีห่างเธอ

ลืมไปว่า

ในใจฉันยังมีเธอ

๒๕๖๐

๙๑

มีที่ว่างสำหรับเธอ

ในหัวใจของฉัน

เพื่อเธอเสมอ

๒๕๖๐

๙๒

คอยการกลับมา

เธอคนที่ฉันรัก

ทุกอย่างว่างเปล่า

๒๕๖๐

๙๓

บนทางที่ลาดลื่น

ช่อดอกไม้กำลังบาน

ก้าวต่อไปสิ

๒๕๖๐

๙๔

สายตาอ่อนโยนของเธอ

ดั่งสายลมเย็น

มัดใจฉัน

๒๕๖๐

๙๕

หน้าหนาว

ดอกเอื้อง

โปรยกลิ่นหอม

๒๕๖๐

๙๖

ห้องเงียบๆ

นั่งเงียบๆ

ไม่เงียบ

๒๕๖๐

๙๗

ความตาย

น้อยคนรำลึกถึง

แต่ต้องถึง

๒๕๖๐

๙๘

บนบ่าว่างเปล่า

ว่างเปล่า

สงบ

๒๕๖๐

๙๙

เวลา

สายน้ำ

ไร้ที่เดิม

๒๕๖๐

๑๐๐

ฝนตก

หลังคารั่ว

นอนข้างตู้เก่าๆ

๒๕๖๐

อ่านเป็นเล่มได้ที่นี่ครับ https://sites.google.com/site/...