เรื่องเก่าเล่าใหม่

    เรื่องจากประสบการณ์ที่ผ่านมาดิฉันเคยไปเป็นครูบรรจุที่จังหวัดชายแดนเป็นโรงเรียนที่ไฟฟ้าก็ยังไปไม่ถึงอยู่ที่จังหวัดอุบลราชธานีอำเภอบุณฑริก ได้มีโอกาสไปเที่ยวป่า เพราะทราบจากนักการภารโรงที่โรงเรียนที่บรรจุบอกว่ามีนำตกที่เพิ่งพบใหม่และยังไม่ได้มีใครรู้ทำให้อยากไปเที่ยวกันมากจึงรวมพลได้ประมาณ 10 คนเดินทางไปเที่ยวสภาพเป็นป่าเมื่อเข้าป่าจริงๆจึงทำให้รู้ว่าป่าในความเข้าใจของเราฟังแล้วไม่น่าสนใจอาจจะหมายถึงที่ที่มีต้นไม้เยอะ ๆอะไรทำนองนั้น แต่เมื่อเราได้ไปสัมผัสจริงจึงรู้ว่าป่านั้นมันเป็นอย่างไรเพราะจำได้ว่าชั่วเวลาเพียงไม่ถึง 10  นาทีที่เดินห่างจากกลุ่มเพื่อนเราก็มองไม่เห็นกันแล้วต้องใช้เสียงตะโกนร้องเรียกกันจึงจะสามารถเดินทางเจอกันได้  ความรู้สึกบอกว่านี่แหละป่า ที่เป็นป่าจริง ๆ ไม่เหมือนกับที่เราที่คิดเหมือนแต่ก่อน   ที่เขียนมาทั้งหมดไม่ใช่ให้รู้ว่าป่าคืออะไรแต่งอยากจะบอกว่าบางครั้งการศึกษาจากตำราหรือการอ่านในหนังสือก็ไม่อาจให้เข้าใจได้อย่างแจ่มแจ้งเท่ากับการได้เห็นด้วยตา  การศึกษาที่มีการพานักเรียนได้สัมผัสจริงจึงน่าจะได้ความรู้มากกว่า แต่ข้อจำกัดของการนำนักเรียนไปศึกษานอกสถานที่ก็มีข้อจำกัดมากมายเหลือเกินจนทำให้นักเรียนของเราขาดซึ่งโอกาสดีๆ  คุณคิดเหมือนเราไหม