วัฒนธรรมการเรียนรู้ : เรื่องเสียงคุยกันตามประสาพ่อกับลูก
ตอนตี 4 กว่า ๆ ของวันนี้...มีเสียงฝนตกลงมากระทบใบไม้ใกล้ที่พัก...ผมนอนฟังเสียงเหล่านี้ด้วยความสบายใจ...
เมื่อเดินทางมาที่ทำงานระหว่างทางเห็นรถปิ๊กอับคันหน้าโดยคนขับลอดแขนยาวออกมานอกรถสงสัย ผมเลยขับแซงขึ้นไป...และดูจึงรู้ว่า...ระหว่างกลางนิ้วชี้กับนิ้วกลางนั้น...มีของที่เขาชอบคือ...บุหรี่ครับ...
คือชายคนนี้ขับรถมือเดียว...เก่งมั๊ยครับ...นึกถึงวันก่อนผมพาลูกชายวัยซนไปธุระ...ลูกชอบนั่งตรงกลางที่ใส่สิ่งของระหว่างที่นั่งคนขับ...เพราะชอบแอร์รถ...สักพักหนึ่งลูกชายสะกิดบ่าผมและชี้ไปที่รถข้าง ๆ...
พ่อ ๆคนนั้นสูบบุหรี่...ไม่ดีเลยนะพ่อ...ผมถามว่าใครสอนลูกว่าสูบบุหรี่ไม่ดี...ก็พ่อนั้นแหละบอกพี่...ทำเป็นลืมไปได้...ฮา ๆ เอิก ๆ...
คือลูกชายคนนี้ชอบเรียกตนเองว่าพี่เสมอ...ผมหัวเราะชอบใจ...และบอกลูกไปว่า...ต่อไปพูดให้พ่อฟังเฉย ๆไม่ควรไปชี้ตรง ๆอย่างนั้น...นะ...เดี๋ยวคนสูบบุหรี่...งง...แล้วมาหาเรื่องเอาได้นะครับ...
ช่วงใกล้ที่ทำงานฟังข่าวทางวิทยุ...ได้ยินเสียงท่านพุทธทาส ภิกขุ...บรรยายธรรมทำนองว่า...เป้าหมายของชีวิตสูงสุดคือนิพพาน...ไม่มีอะไรสูงไปกว่านี้แล้ว...เป็นบรมธรรม...ท่านพูดไปหัวเราะไป...สุดยอดจริง ๆที่ได้ฟังน้ำเสียงอย่างสบายอารมณ์อย่างนี้...เท่านี้แหละชีวิตเราจะมีความอยากอะไรอีกเล่าครับ...ความเห็น (4)
- ลูกชายวันซน..คงเก่งเหมือนคุณพ่อนะคะ
- ดิฉันคิดว่า คนรุ่นใหม่ไม่สูบบุหรี่กันแล้วนะคะ
สวัสดีครับ คุณอ้อ
ผมก็ปรารถนาอยากให้เป็นอย่างนั้นครับ...สำหรับคนรุ่นใหม่...จิตใจห่างธรรมก็จะเกิดปัญหามากมายนะครับ
ขอบคุณครับ...
จาก...umi
ออตเคยฟังเทปท่านพุทธทาสและสังเกตเช่นกันว่าท่านชอบหัวเราะ มีอะไรในเสียวหัวเราะที่ออตน่าจะรู้บ้างครับอาจารย์ แต่ฟังแล้วท่านหัวเราะจริง ๆหรือหัวเราะชีวิตของมนุษย์ครับ
สวัสดีครับ คุณออต
ท่านหัวเราะเพราะเห็นธรรม...ทำนองว่า...ทุกสิ่งเป็นเช่นนั้นเอง...เราไม่ควรยึดมั่นถือมั่น...ถ้ายึดมั่นก็โดนอำนาจมารครอบงำจิตใจ...เลยไม่พ้นจากบ่วงแห่งมารซักทีครับ...ฮา ๆ เอิก ๆ...
ขอบคุณครับ
จาก...umi