รำลึกความสุขก่อนเกษียณ 2

เตรียมไว้นานละ เพิ่งจะได้มาวันนี้ 

......อยู่ละแวกเมืองหลวงมาร่วม 10 ปี ก็มีเหตุให้เลือกสอบหาที่ทำงานใหม่ที่ใกล้บ้าน
ย้ายมาที่ ร.ร.เวียงเก่า(แสนภูวิทยาประสาท) ปัจจุบันชื่อ ร.ร.ราชประชานุเคราะห์ 15
จากนั้นก็ไม่ได้หวนกลับไปร่วม 20 กว่าปี เพื่อนๆ ก็ห่างหายไปตามกาลเวลา ช่วงนั้น
จะเปรียบว่าเป็นกบอยู่ในกะลาครอบก็เป็นได้ ใชัชีวิตเป็นครูบ้านนอกอย่างเต็มตัว
จนเมื่อได้ไปอบรมครูรุ่น "รถด่วนขบวนสุดท้าย" ที่ กทม. จึงมีโอกาสได้ออกนอกกะลา
เป็นครั้งแรก จากนั้นมาก็มีเหตุให้มาวนเวียนแถว กทม.อีกหลายครั้ง  อีกทั้งเพื่อนเก่าๆ
ก็หวนกลับมาตามกระแสเทคโนโลยี

ที่ ร.ร.นี้อยู่บ้านพักครูร่วมกับครูคนอื่นๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นเคยเรียชั้นประถมและมัธยมต้น
ด้วยกันมา  ยุคนั้นครูต้องเวียนกันทำอาหารกลางวัน ผลัดเวรกันวันละ 2 คน ออกบ้าน
แต่เช้ามืดไปปจ่ายตลาด ช่วงสายๆ มีนักเรียน ป.6 มาเป็นลูกมือ 4-5 คน เด็กรุ่นนั้น
(พ.ศ.2526) เป็นคนว่านอนสอนง่าย เอาการเอางาน รู้จักหน้าที่ มีความรับผิดชอบ
ครูให้ทำอะไรก็ช่วยกันทำแบบไม่เกี่ยงงอน แม้จะเป็นเด็กแต่ก็มีความเป็นผู้ใหญ่อยู่
ในตัว  

สำหรับการสอนนั้น ครูมีใจรักและมีกำลังใจในการสอนมากมายนัก อีกทั้งนักเรียน
ส่วนใหญ่ก็ตั้งใจเรียนและขยันหมั่นเพียร  บอกตรงๆ ว่ารู้สึกสนุกกับงานสอนในแต่ละ
วิชา แต่ละห้อง แต่ละวัน  ในชั้นมี 3 ห้องเรียนเวียนกันสอน  ครูจึงรู้จักนักเรียนทั้งชั้น
ซึ่งแต่ละปีมีร้อยกว่าคนขึ้นไป   ใช้เวลาเดือนกว่าๆ ครูก็จำลายมือนักเรียนได้ทุกคน 
การสอนในแต่ละวันที่มีเนื้อหาซ้ำๆ กัน บางคนบอกว่าเบื่อ แต่กับครูนั่นต่างออกไป
ความรู้สึกสนุกกับการสอนอยู่ตรงนี้เอง  สอนห้องแรกรู้ปัญหาที่เกิด ปรับแก้ไขใน
การสอนห้องสอง หากมีปัญหาเพิ่มอีกก็ปรับแก้ไขในห้องสาม  ซึ่งการสอนในห้อง
สามนั้นสมบูรณ์แบบที่สุดในความรู้สึกของครู  และความรู้สึกเช่นนี้เองแหละที่ทำให้
ครูมีความสนุกกับการสอนนักเรียน 

แม้ว่าครูจะไม่ค่อยร้องเพลงแต่ก็ชอบแต่งเพลงให้เด็กร้อง  วันหนึ่งหลังจากร้องเพลง
"คำฝากจากครู" ซึ่งมีข้อความท่อนหนึ่งว่า "ภาคภูมิใจในศิษย์รักทุกๆ คน.........."
ด.ช.สุชาติ สิงห์ตา ถามว่าคุณครูภาคภูมิใจในตัวถาวรหรือไม่ (เด็กเกเรที่สุดในห้อง)
ครูพยักหน้ารับ เขาก็ยิ้มตอบ  ครูมิได้ชื่นชมแค่คนเก่ง มีอีกหลายอย่างมากมายที่จะ
ให้ครูชื่มชมได้

อยู่กับเด็กก็ได้ข้อคิดหลายอย่าง โดยเฉพาะเรื่องการอยู่กับปัจจุบัน  วันนั้นมีเด็ก
ห้องสามทะเลาะกันอย่างรุนแรง เด็กทั้งสองคนดูโกรธเกลียดเคียดแค้นกันมาก
แสดงออกอย่างชัดเจนมากจนครูใจแป้ว แต่ก็จัดการได้เรียบร้อย คิดว่าคงอีกนาน
กว่าจะคืนดีกัน ที่ไหนได้ วันรุ่งขึ้นทั้งสองเดินกอดคอกันมา ยิ้มร่าอย่างมีความสุข
ครูเห็นภาพนี้แทบไม่เชื่อสายตา ถามไปว่าไม่โกรธกันแล้วหรือ เสียงตอบกลับมา
พร้อมกันว่า "ไม่โกรธแล้วครับ" 

[ขจิต ฝอยทอง]

คุณครูนาย

หายไปนานมากๆ

สบายดีนะครับ

[ครูนาย]

สบายดีมากค่ะ ยังติดตามอยู่เรื่อยๆ นะคะ