ตอนที่ 19 ว้าวุ่นยังไงต้องปล่อยวาง

ตอนที่ 19 ว้าวุ่นยังไงก็ต้องปล่อยวาง

           ฉันเสร็จคุณแม่ทองตาท่านมาคุยเรื่องการปฎิบัติกรรมฐานท่านสงสัยเห็นเราเดินจงกรมเดินเร็วกว่าที่โยมเขาฝึกกันเราบอกว่าเดินออกกำลังฝึกกายให้แข็งฝึกจิตให้แกร่งเพื่อไว้ใช้งานเราบอกโยมว่าทุกคนมีโรคประจำต้วไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่งเป็นของธรรมชาติแต่เราจะทุกข์กับมันหรือเปล่าพระศาสดาสอนให้ปล่อยวางอย่าไปสำคัญมั่นหมาย.     

           ร่างกายไม่ใช่บ้านเราบ้านของเราที่ที่แท้จริงคือความสงบอย่าเอาจิตปล่อยไปข้างนอกหลวงปู่ชาพระสุปฎิบันโนเพชรเม็ดงามของชาวอุบลราชธานีท่านสอนไว้เรารู้แต่ความจริงของชีวิตเราที่มาเมืองนอกมันมีหลายอย่างที่ทำให้เราต้องทำมากขึ้นที่วัดท่านอ.นิคมไม่สบายให้เราต้องทำงานเอกสารแทนแต่แป้นพิมพ์มีแต่ภาษาอังกฤษเราไม่เป็นต้องเรียนใหม่ท่านให้สแกนเอกสารสร้างเป็นไฟล์งานส่งสถานทูตเมกาเราต้องมานั่งโหลดสแกนเนอร์โปรแกรมใหม่กว่าจะได้ใช้เวลาไปหลายชั่วโมงเพราะเราด้อยเกี่ยวกับเทคโนโลยี

          สแกนเสร็จจัดกลุ่มไฟล์งานส่งให้ท่านอยากบอกว่าเทคโนโลยีสำคัญมากในยุคปัจจุบันทำงานถ้าช้าก็อดหรืออาจพลาดโอกาสได้ที่เมกาWifiถือเป็นปัจจัยพื้นฐานที่แต่ละองค์กรต้องติดตั้งเพื่ออำนวยความสะดวกให้บุคคลากรอยู่วัดของเราก็สะดวกในการสื่อสารขอให้ใช้เป็น

           เพราะฉนั้นความเป็นดร.ของเราจึงเป็นที่คาดหวังของเพื่อนร่วมงานแต่เอาจริงแล้วเรากลับต้องพึ่งท่านเพราะไม่ค่อยเก่งต้องใช้เวลาเรียนรู้อีกมากบางครั้งก็ทำให้จิตวุ่นแต่ยังดีเรานำเทปธรรมะหลวงปู่ชาที่หลวงพ่อสุนีย์ถวายมาด้วยจึงได้ฟังธรรมเป็นประจำ

          เมื่อมีเวลาว่างจึงไม่ลืมที่จะเดินจงกรมนั่งสมาธิเพื่อฝึกการประคลองสติไว้ไม่ให้เผลอไปตามอารมณ์ทีมากระทบหรือถ้าเผลอก็ให้น้อยที่สุดสมกับบททำวัตรเช้าที่ว่า อปฺเปว นามิมสฺส เกวลสฺส ทุกขํ ขนฺธสฺส อนฺตกิริยาย ปญฺญาเญถาติ.ทำอย่างไรเราจะทำที่สุดแห่งกองทุกข์ได้. สาธุ

อ.ขาว

6/5/60

12.30 น.