๔๕. เดินทางไปกราบพระบรมศพ ๖๒ ครั้ง..ด้วยพลังกายและแรงบันดาลใจ..เพื่อพ่อ..ลูกจะทำแต่ความดี..

ผมเดินทางไปกราบพระบรมศพของพ่อหลวง..ล้นเกล้าล้นกระหม่อม..ของปวงชนชาวไทย เป็นครั้งที่สาม..นับเป็นบุญวาสนาที่ยากจะลืมเลือน ประทับอยู่ในความทรงจำไม่รู้ลืม ..ที่โชคช่วยนำพา ได้ไปถึงสามครั้งสามครา...

ครั้งนี้..มีเรื่องให้เล่าขานเป็นบันทึกไว้ให้จดจำ ผมนำมาเล่าให้ผู้ปกครองนักเรียนและลูกศิษย์ได้รับฟัง..ทุกคนที่ฟังยังไม่เคย..ไปกราบพระบรมศพเลยแม้แต่ครั้งเดียว ได้แต่ติดตามชมภาพข่าวในพระราชสำนัก..และทุกคนต่างรอช่วงจังหวะเวลาที่เหมาะสม..

แต่มีอยู่คนหนึ่งที่ผมมีโอกาสได้รู้จัก..เธอชื่อ..”คุณหนู” ชื่อจริงผมจำไม่ได้แล้ว เรารู้จักพูดคุยกันในช่วงเวลาสั้นๆ ในช่วงค่ำของวันนั้น ในบริเวณแถวเก้าอี้ที่นั่งทางเข้าพระบรมมหาราชวัง...

ผมให้คุณหนู..ช่วยถ่ายภาพให้ผมเพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก เธอบรรจงถ่ายให้ด้วยความเต็มใจ และเธอเองก็ชอบถ่ายภาพเหมือนกัน ผมเห็นสีหน้าและแววตาของเธอในขณะนั่งรอ..และดูภาพที่ประมวลไว้มากมาย..ดูเธอช่างมีความสุขเหลือเกิน...

“มากี่ครั้งแล้วครับ..”  ผมถาม

“๖๒ ครั้งแล้วค่ะ”    “หือ”  ผมอุทานเบาๆ จนเธอยิ้ม คงนึกว่าผมไม่เชื่อในคำพูดของเธอ ความจริงก็คือ..ผมรู้สึกแปลกใจมากกว่า..และก็ “ตะลึง” กับสิ่งที่ได้ยิน..

“จริงๆ นะคะ”  คุณหนูพูดพร้อมให้ผมดูภาพในโทรศัพท์ ที่เธอเก็บไว้เป็นหมวดหมู่ ครบทุกครั้งที่เธอมากราบพระบรมศพ ภาพหลายร้อยภาพในชุดดำไว้ทุกข์ เรียงร้อยเป็นเรื่องราว..ที่เธอตั้งใจเก็บไว้เป็นตำนาน..ของชีวิต

“ส่วนใหญ่แล้วจะเดินทางมากราบพ่อ ในช่วงเวลาไหนครับ” ผมถาม

“ในช่วงแรกๆ จะมาทุกเวลาเลยค่ะ เช้าสายบ่ายเย็น ตอนหลังนี้จะมาช่วงหลังเลิกงานและก็เวลาค่ำๆแบบนี้ เพราะรถไม่ติดและไม่ต้องลางานด้วย”  คุณหนูเล่าให้ฟังว่า...

“เคยรอนานถึง ๑๖ ชั่วโมง ต่อมาก็ ๑๐ ชั่วโมง  ๕ ชั่วโมง ตอนนี้ก็แค่ ๒ – ๓ ชั่วโมงก็ได้เข้ากราบแล้วค่ะ...”

ผมกับคุณหนู..คุยกันจนทราบว่า..คุณหนู..เป็นสาวโรงงาน มีครอบครัวแล้ว..สามีของเธอว่างไม่ตรงกัน เลยไม่ได้มาด้วยกัน มีลูกชายสองคน เป็นบุตรบุญธรรมอายุ ๓ ขวบกับ ๕ ขวบ เธอทำงานโรงงานแถวนวนคร...ซึ่งก็อยู่แถบชานเมือง คนละฝากฝั่งกับกรุงเทพฯ

“คุณหนู..ทำงานโรงงาน แต่ก็ยังมีเวลาว่างพอที่จะได้มากราบพ่อ มากถึง ๖๒ ครั้ง”

“วันไหน..ไม่ว่างก็มาค่ะ..”  “ยังไง ครับ”

“หนู..จะตัดเรื่องที่ไม่สำคัญออกไปก่อน เอาไว้ทำวันหลัง การเดินทางมากราบพ่อ..เวลานี้เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดของหนู อาทิตย์หนึ่งมาได้หลายครั้ง ถ้าทำได้หนูก็จะทำค่ะ”

“คุณหนู..ตั้งเป้าหมายไว้สูงสุดกี่ครั้งครับ..”

“ไม่ได้คาดหวังค่ะ..มาให้ได้มากที่สุด แต่เชื่อว่าต้องมากกว่า ๘๐ ครั้งแน่นอนค่ะ”

“คุณหนู..มีแรงบันดาลใจอะไร..ครับ..ที่ทุ่มเทพลังกายพลังใจเดินทางมากราบพระบรมศพได้อย่างต่อเนื่องยาวนานเช่นนี้”

“หนู..ติตตามภาพข่าวพระราชกรณียกิจของพระองค์มาตลอด หนูสงสารพระองค์ท่าน ทรงห่วงใยบ้านเมือง ทำงานหนักมาตลอดชีวิตของพระองค์ คำสอนของท่านหนูนำไปใช้ในชีวิตของหนูอยู่เสมอค่ะ...”

“หนูเป็นเด็กบ้านนอก เมื่อก่อน มาทำงานใหม่ๆ ไม่เคยมาสนามหลวง อยากมารับเสด็จพระองค์ท่านก็มาไม่ถูก หนูยังเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ วันที่พ่อประชวรอยู่ที่ศิริราช หนูกับแฟน ตั้งใจว่าจะมาสักครั้งก็ไม่ได้มา..” คุณหนู..หยุดพูดนิดนึง เธอเช็ดน้ำตาที่ไหลรินออกมา.....

“ตอนนี้..หนูให้เวลากับตัวหนูเอง ขอใช้เวลานี้ เดินทางมากราบพ่อ ให้ได้มากที่สุด การมาแต่ละครั้ง ทำให้หนูมีความสุขสงบในใจ ได้สำนึกถึงแต่สิ่งที่ดีงาม นึกถึงการทำงานของท่าน พระองค์ท่านทำอะไรให้พวกเรามามากแล้ว ทำไมเราจะทำเพื่อพ่อบ้างไม่ได้ ที่สำคัญการได้มากราบพ่อ ก็เหมือนว่าพ่อยังอยู่กับเรานะคะ พ่อไม่ได้จากเราไปไหน”

จากการพูดคุย ทำให้ผมทราบว่า..ทุกครั้งที่คุณหนูเดินทางมา เธอไม่เคยได้นั่งกราบแถวหน้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกผิดหวัง..ความตั้งใจของเธอ..ขอแค่ได้อยู่หน้าพระบรมศพ...ก็เพียงพอแล้ว..

ผมมีความสุข..ที่ได้พูดคุยและทราบเรื่องราวของเธอ..ทุกก้าวย่าง..เมื่อใกล้ถึงพระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท..บรรยากาศสงบนิ่งและเงียบงัน..พลันให้ผมฉุกคิดอธิษฐานจิต อำนวยอวยพร..ให้คุณหนู..ได้อยู่แถวหน้าสุด ได้กราบพระบรมศพ..สมความตั้งใจเป็นครั้งที่ ๖๒...ด้วยเถิด..

ผมก้มกราบพระบรมศพ..เงยหน้าขึ้น..พบว่า..คุณหนู..ได้อยู่แถวหน้าสุดจริงๆด้วย..น้ำตาอุ่นๆของผมไหลรินออกมาโดยไม่รู้ตัว..เดินทางกลับโดยปลอดภัยนะครับ..คุณหนู..

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๖  สิงหาคม  ๒๕๖๐

[คุณลิขิต]

เชื่อ เชื่อมั่น ศรัทธา คือ จุดเริ่มต้นแห่งคุณงามความดี