มองตน

หัดมองตนทั้งนอกในใจเป็นหนึ่ง
มองลึกซึ้งจนกว่าจะมองเห็น
ความขุ่นมัวกลัวอะไรในประเด็น
เฝ้าบำเพ็ญมองหาอัตตาเรา

ไม่มีหรอกอัตตาที่ว่านั้น
ที่ยึดมั่นนักหนาว่าเราเขา
แค่สมมุติแห่งโลกอุปโลกเอา
เป็นเหมือนเงามายาพาหลงตน

ยึดว่าเราดีชั่วตัวอวดเบ่ง
ว่าตนเก่งสำคัญพลันสับสน
ยกตนข่มทั่วไปใครทุกคน
เหมือนเดินบนฟากฟ้าเหนือกว่าใคร

สักวันหนึ่งต้องจากไปไม่เหลือร่าง
ทุกคนต่างต้องดับดิ้นหลับใหล
เกิดแก่เจ็บแตกยับลาลับไกล
คนเราไร้ตัวตนเลิกหม่นใจ....