ท่านได้รับสัญญาณเตือนจากพญามัจจุราชกันแล้วหรือยัง..

ที่จริงในร่างกายของเรานั้น มีระบบเตือนให้เราได้เรียนรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย เพื่อให้เราระลึกรู้ถึงกฎแห่งอนิจจัง อยู่แล้ว เพียงแต่เรามัวแต่หลงอยู่กับเหยื่อล่อนานัปประการของพญามาร จนลืมเปิดอ่านจดหมายจากพญายมราชกันเลย ท่านพญายมราชส่งจดหมายมาให้เราถึง ๖ ฉบับด้วยกัน แต่บางทีเราก็ไม่เคยได้เปิดอ่าน และ ใส่ใจกันเลย ดังมีเนื้อความปรากฎในหนังสือชื่อว่า สัญญาณเตือนจากพญายมราช ที่อาตมาเขียนไว้ตอนหนึ่งว่าดังนี้ ..

พญายมราชพูดต่อว่า” จงฟังเราเพื่อนเอ๋ย จดหมายฉบับที่หนึ่งนั้นเราได้ให้ท่านยมทูตไปติดไว้ที่หลังคาบ้านของเพื่อน ทำไมเพื่อนไม่เปิดดูให้รู้ความเล่า” บุญหายตอบท่านพญายมราชว่า “โธ่.. ท่านเอ๋ย ใครที่ไหนเล่าเขาเอาจดหมายไปไว้บนหลังคาบ้านกัน ใครที่ไหนจะไปมองเห็นสูงออกอย่างนั้น (หลังคาบ้านในที่นี้ คือผมของคนเรา ผมของคนเราจะเริ่มเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีขาว แต่เดี๋ยวนี้มันยังไม่ทันขาวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงบ้าง เหลืองบ้าง ม่วงบ้าง) เราต้องขอภัยด้วยที่ส่งจดหมายของเราไปไว้บนหลังคา และเราก็ได้ตักเตือนยมทูตเมื่อได้คิดว่า ต่อไปเวลาส่งจดหมายอย่าได้เอาไปไว้บนที่สูงให้เอาไปไว้ในที่คนมองเห็น เพื่อนเอ๋ย เรายังได้ส่งยมทูตเอาจดหมายฉบับที่สองไปติดไว้ที่เสาบ้านของท่านอีก นายบุญหายตอบท่านพญายมราชว่า “โอ๊ยเพื่อนเอ๋ย เราไม่ทันได้สังเกตเพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับงาน” (เสาในที่นี้คือ ขาของคนเรานั่นเอง คนเรามักจะมีอาการปวดขาก่อน นั่นแสดงว่าเริ่มชราแล้ว) เพื่อนบุญหายเอ๋ยฟังเราต่อนะ เราได้ให้ยมทูตส่งจดหมายไปถึงเพื่อนอีกโดยเอาไปไว้ที่หน้าต่าง ฉบับนี้เป็นฉบับที่ ๓ เพื่อนเราคงใช้อยู่ทำไมจึงไม่เปิดอ่าน (หน้าต่างก็คือ หู พอคนเราอายุมากขึ้นหูก็มักจะไม่ค่อยได้ยิน) ส่วนบุญหายของเราก็ได้แต่รำพึงรำพันต่อไปว่า “เพื่อนเอ๋ย.. ตอนนั้นเราถูกเพื่อนมนุษย์ด้วยกันใช้เราเยี่ยงทาสไม่มีเวลาเป็นของตนเองเลย วัน ๆ มีแต่งานๆๆ ยุ่งไปหมด ในบางครั้งเราต้องนอนในเวลาดึกดื่นเพราะต้องทำงานยุ่ง ๆ นั้น งานมันยุ่งจริง ๆ เพื่อนเอ๋ย “แต่เพื่อนบุญหายเอ๋ย.. ในเวลาต่อมาเราก็ให้ยมทูตนำจดหมายฉบับที่สี่ไปให้เพื่อนอีก โดยเราได้บอกว่าให้เอาไปติดไว้ที่กระจกของเพื่อน เวลาเพื่อนเราใช้กระจกจะได้เปิดอ่าน ยมทูตก็ได้ทำตามที่เราสั่งไว้ทุกประการ ทำไมเพื่อนจึงไม่อ่านละ เมื่ออ่านจึงไม่รู้ความหมาย (กระจกในที่นี้ก็คือ ตา พออายุมากขึ้นสายตาก็เริ่มรวน ไม่สั้นก็ยาวมองอะไรก็เห็นไม่ชัด) แล้วท่านจะมาว่าเราไม่ทำตามสัญญาได้อย่างไรกัน ยังมีอีกเพื่อนเราได้ใช้ให้ยมทูตไปหาเพื่อน โดยนำจดหมายฉบับที่ห้าไปติดไว้ที่ประตูบ้านของเพื่อน ทำไมเวลาเพื่อนเดินผ่านไปผ่านมาทุกครั้งจึงไม่ยอมเปิดอ่านจดหมายของเราเลยละเพื่อนเอ๋ย (ประตูบ้านหมายถึง ฟันของคนเรานั่นเอง คนเราเมื่ออายุมากขึ้น ฟันจะเริ่มหนีหายไปทีละซี่สองซี่จนหมดปากก็มี)” บุญหายได้ตอบไปว่า “เพื่อนเอ๋ย..ในช่วงนั้นเรามีแต่งานของสังคมที่จะต้องช่วยเหลือเยอะแยะไปหมดไหนจะงานทำบุญขึ้นบ้านใหม่ ไหนจะงานบวชงานแต่ง โอ้ย..สารพัดงาน จนไม่มีเวลาเป็นของตนเอง” “เอาละ ๆ เพื่อนฟังต่อเราได้ให้ยมทูตส่งจดหมายฉบับสุดท้ายคือ ฉบับที่หกไปติดไว้ที่ฝาบ้านของเพื่อน เมื่อเพื่อนเห็นจะได้เปิดอ่าน เมื่ออ่านแล้วจะได้ไม่ประมาทจะได้บำเพ็ญตนให้เป็นประโยชน์ด้วยการให้ทาน รักษาศีล เป็นต้น” (ฝาบ้านในที่นี้ก็คือ ผิวหนังของคนเรา เมื่ออายุมากขึ้นผิวหนังก็จะหย่อนยานไปตามอายุขัยซึ่งเป็นธรรมดาของสรรพสัตว์น้อยใหญ่ในโลกนี้)

เหล่านี้แล คือ สัญญาณเตือนจากพญามัจจุราช ท่านได้รับ และ เปิดอ่านกันบ้างหรือยัง ..