วันที่ 21 ฝึกฝนจนสำเร็จ (16 ธันวาคม 2559)

วันนี้เป็นบรรยากาศของเช้าวันศุกร์ที่มืดมน เพราะอากาศในวันนี้เป็นหน้าหนาวที่ฝนกำลังจะตก เดินเข้ามาในห้องเรียนก็มืดสนิท ยังดีที่ยังมีนักเรียนที่มาเรียนแล้ว ไม่อย่างนั้นคงน่ากลัวเหมือนในหนังสยองขวัญ เพราะวันนี้ทางการไฟฟ้าจะมาเปลี่ยนสายไฟที่หน้าโรงเรียน ทำให้ต้องตัดไปของโรงเรียน ทางโรงเรียนก็เลยสั่งให้ทุกห้องเรียนถอดปลั๊กไฟ และปิดเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชนิดในห้องเรียน

แต่ก็สงสัยค่ะ ว่าทำไมต้องปิดตั้งแต่เช้า ทั้ง ๆ ที่บอกว่าจะเริ่มตัดไฟตอน 9 โมงเช้า ซึ่งก็เป็นเวลาหลังเลิกแถวเคารพธงชาติ

พอถึงเวลากิจกรรมหน้าเสาธงวันนี้ ก่อนแยกย้ายกันเข้าห้องเรียน คุณครูเวรก็ได้พูดถึงการแข่งขันศิลปะหัตถกรรมนักเรียน ที่ปีนี้ทางโรงเรียนได้ชนะการแข่งขันอยู่ในอันดับที่ 1-3 แล้วได้เป็นตัวแทนของภาคไปประกวดต่อที่เมืองทองธานี กรุงเทพฯ เด็ก ๆ แต่ละคนเก่งกันมากค่ะ ประกอบไปด้วย

- science show การแสดงทางวิทยาศาสตร์ (ทีม)

- การแข่งขันทำอาการ (ทีม)

- การเป่าขลุยเพียงออ (เดี่ยว)

- การร้องเพลงของเด็กพิเศษ ห้องเรียนคู่ขนาน (เดี่ยว)

เด็ก ๆ ทุกคนเก่งกันมากค่ะ มีการโชว์ให้ เพื่อน ๆ และคณะครูได้ดูกันด้วยนะคะ นักเรียนที่เป่าขลุยเพียงออ ชนะเลิศอันดับที่ 1 เลยค่ะ เสียงขลุยบอกเลยว่า ไพเราะมากค่ะ ได้ยินเสียงแรกที่ออกมาจากขลุยก็ขนลุกแล้วค่ะ ปลื้มใจแทนครูผู้สอนจริง ๆ ค่ะ

และที่เป็นการแสดงที่น่าประทับที่สุด ตามความคิดของดิฉัน ดิฉันชื่นชมมาก กับการร้องเพลงของนักเรียนพิเศษ ที่ป่วยเป็นโรคออทิสติก ร้องเพลงคนบ้านเดียวกัน ทั้งแนะนำตัว และร้องเพลงโชว์หน้าเสาธงโดยไม่มีดนตรีประกอบ ร้องได้ไพเราะ เสียงหล่อมากเลยค่ะ

ด้วยอายุที่มากรูปร่างสูงโปร่ง เป็นเด็กหน้าตาดีนะคะ แต่มีปัญหาด้านสติปัญญา แล้วโชว์ออกมาได้ดีขนาดนี้ ครูผู้สอนคงต้องฝึกอย่างมาก นักเรียนเองก็คงต้องมีความพยายามมากกว่าคนอื่น เพราะตัวเองก็ไม่พร้อม ต้องฝึกฝนมากกว่าคนปกติ จึงสามารถร้องเพลง จำเนื้อร้องได้

ในขณะที่คนปกติธรรมดาบางคนยังทำไม่ได้เลย หลายครั้งที่เราคิดว่า คนนั้นเก่งจัง คนนั้นมีพรสวรรค์ เราไม่เก่ง เราไม่มีพรสวรรค์อย่างเขา เลยทำไม่ได้ คิดไปเอง จนไม่มองลึกลงไปว่า สิ่งนั้นเกิดจากการฝึกฝน เกิดจากพรแสวง ที่ต้องทำอย่าง ฝึกฝนอย่างหนักเพื่อให้ได้มาซึ่งคำชื่นชม ได้มาซึ่งความเร็จที่ต้องการ

ดาวพลัดถิ่น