ถึงจะเก่งอย่างไร.....ก็ยังไม่คู่ควร

                   การดำเนินชีวิตประจำวันของมนุษย์เรานั้นต่างก็มีความแตกต่างและหลากหลาย บ้างก็ทุกข์ บ้างก็สุขคลุกเคล้ากันไป อยู่ที่กรรมหรือการกระทำ และมุมมองของแต่ละคน ผู้ที่ปรารถนาจะได้รับความสุขและประสบแต่สิ่งดีๆนั้น ก็ควรมองโลกอย่างสดใส รู้จักให้ความรัก และความเห็นอกเห็นใจแก่ผู้อื่น มีความปราถนาดีต่อบุคคลรอบข้าง รู้จักรักในเพื่อนมนุษย์ ซึ่งในองค์ประกอบของคำว่า "ความรักนั้น" ต้องมีทั้งความเมตตา มีมิตรไมตรี และสมัครสมานสามัคคีกัน ทั้งหมดนี้ ใช่จะอำนวยความสุขให้เฉพาะบุคคลผู้กระทำเท่านั้น แต่ย่อมก่อให้เกิดความสุขแก่ส่วนรวมด้วย 
                   ครั้งหนึ่งดิฉันได้ทำหน้าที่เป็นครูประจำชั้นประถมศึกษาปีที่  3 นักเรียนในชั้นแต่ละคนมีบุคลิก ลักษณะและนิสัยที่แตกต่างกัน เด็กบางคนเรียนเก่งชอบช่วยเหลือเพื่อน  บางคนชอบปลอบใจเมื่อเพื่อนเกิดความท้อแท้และถดถอย  บางคนขี้โมโห ใจน้อยและเอาแต่ใจตนเอง  อีกหลายคนนั้นพูดมาก ชอบวิจารณ์เพื่อนด้วยเหตุผล ฯลฯ
                   เมื่อวัน"Valentine's Day"มาถึง ดิฉันให้นักเรียนเขียนคำจำกัดความของ คำว่า "ความรักทีมีต่อครอบครัว และเพื่อน" โดยตั้งรางวัลไว้สำหรับผู้ที่ได้รับการคัดเลือก นักเรียนทุกคนตั้งอกตั้งใจเขียนกันทุกคนด้วยความมานะและอดทน  เมื่อครูนำมาอ่านรู้สึกได้เลยว่านักเรียนได้นำศักยภาพตัวเเองที่มีอยู่ออกมาใช้ในทุกด้าน  นักเรียนเขียนได้ดีมาก  การตัดสินให้รางวัลค่อนข้างลำบากใจมาก  นักเรียนทุกคนต่างก็เฝ้ารอว่าใครที่เหมาะสมจะได้รับรางวัลในครั้งนี้
                    วันต่อมาในชั่วโมง "Sport's Day" นักเรียนและครูทุกท่านมาพร้อมกันที่สนามเพื่อบริหารร่างกาย  ช่วงท้ายของการออกกำลังกายได้อนุญาตให้เด็กๆ ดื่มน้ำ และนั่งพักผ่อน รอเวลาเข้าเรียนในวิชาต่อไป   ครู่หนึ่งได้ยินเสียงนักเรียนหญิงถามครูว่า "คุณครูขาเหนื่อยไหมคะ หนูเปิดพัดลมให้คุณครูนะคะ" 
                    เสียงนี้เองที่ทำให้ดิฉันฉุกคิดได้ว่าใครคือผู้ที่สมควรจะได้รับรางวัล ใช่ว่าผู้ชนะจะต้องฉลาดปราดเปรื่อง เก่งเล่น เก่งเรียนและมีความอดทนเท่านั้น แต่สิ่งที่มนุษย์ควรมีและหาได้ยากยิ่งก็คือ มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น มีความปราถนาดีต่อบุคคลรอบข้าง ที่สำคัญก็คือรักเพื่อนมนุษย์เช่นเดียวกับรักตนเอง สรุปง่ายๆก็คือ เห็นแก่ตัวให้น้อยลง มุ่งทำประโยชน์ต่อส่วนรวมและที่สำคัญประโยชน์ของประเทศชาติย่อมสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด

                                                                   โดย  คนบ้านเดียวกัน

[นาย สัณห์ศักดิ์ สัณห์ ศรีทองเพชร]

อาจารย์ชวนพิศ ครับ

         ผมได้ลองอ่านบทเรื่องของอาจารย์ ก็เพลิดเพลินกับเสียงดนตรีดีครับ  ถ้ามีแบบหรือเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กๆ ช่วยเขียนเล่าลงบ่อยๆ นะครับ