แด่ครูด้วยดวงใจ โดย ชาตรี สำราญ ตอนที่ 1/2 ไม่มีเด็กโง่

ทุกวันนี้

ครูสอนให้นักเรียนเรียนรู้เรื่องราว

ที่ใครๆ รู้ ใครๆ บันทึกไว้แล้ว เป็นส่วนใหญ่

ถ้า ครู กับ นักเรียน ร่วมกัน

ศึกษาค้นคว้า... สิ่งใหม่ๆ

เรียนรู้... สิ่งใหม่ๆ

ที่ใครๆ ยังไม่เขียนเป็นตำรา

ครูจะ เก่งขึ้น เด็กจะ เก่งขึ้น และ การเรียนรู้ที่แท้จริง จะเกิดขึ้น

เพราะเกิดความรู้ต่อยอด

ความรู้ ที่อยู่ในตำรา..... เป็นความรู้ที่ตายแล้ว

ครูนำสิ่งที่ตายแล้ว มาให้เด็กท่องจำ ทำเป็นข้อสอบ

การเรียนรู้อย่างนี้....... ไร้ชีวิต

ครูควร กระตุ้น ให้เด็กๆ เรียนรู้ วิธีการเรียนรู้

แล้วนำวิธีการนั้น ไปค้นหาชีวิต เชื่อมชีวิต เพื่อชีวิตที่ดีขึ้น

นี่คือ การเรียนรู้ตลอดชีวิต

ครูที่ดี จะเปิดโอกาสให้เด็กๆ

ประยุกต์ สิ่งที่เรียนรู้เข้ากับประสบการณ์ตรง ตามเฉพาะตัวของตัวเอง

ซึ่งเด็กๆ จะค้นพบได้จากงานที่ทำตามขั้นตอน

มีโอกาส ลองผิด ลองถูก

ได้เรียนรู้จากชิ้นงาน

จากการแก้ไขงาน จนถูกต้อง

กระบวนการเรียนรู้แบบนี้

จะค่อยสั่งสม เป็นประสบการณ์ที่สูงค่า ของเด็กแต่ละคน

นี่คือ การเรียนรู้สู่ภายใน

การเรียนรู้ เกิดจาก

การสร้างความหมายด้วยตนเอง (Personal Meaning Making)

จาก ประสบการณ์ ที่ได้สั่งสมมา ของแต่ละคน

ส่งผลให้เขา เรียนรู้ในสิ่งที่ต่างกัน และ รับรู้ได้ต่างกัน

เขารู้จากโลกภายนอก + โลกภายใน

เป็นการเรียนรู้ได้เฉพาะตน

การศึกษา ที่แท้จริง คือ

การนำออกมา (To Educate) ของ สิ่งที่มีอยู่ในตัวผู้เรียน

นั่นแหละ ผู้เรียน จะเจริญงอกงาม จากภายใน

เพราะ มันเป็นปฎิเวช

มิใช่ มาจาก การรับการถ่ายทอด จากครู เพียงด้านเดียว

ความรู้ เกิดจาก ประสบการณ์

ที่ผู้เรียนได้ กระทำ หรือ ปฎิบัติ มาด้วยตัวของเขาเอง

เขาเห็น สิ่งที่เกิดขึ้น จาก การทดลอง

เขานำ ผลที่เกิดขึ้นนั้นมาคิดแล้วคิดอีก

วิเคราะห์ แยกแยะ สรุป สังเคราะห์

คิดอย่างนี้หลายๆ ครั้ง

จน..... ตกผลึกคิด

จิต ของเขาจะร้อง อ๋อ! ขึ้นมา

สิ่งนั้นแหละ คือ องค์ความรู้ ที่เขาได้

แล้วเขาจะจำได้นาน

เพราะมันเป็น ความรู้ที่แท้จริง

ที่เขาสร้างขึ้นมาได้ด้วยตัวของเขาเอง

อ่านเป็นเล่มได่ที่นี่ครับ https://sites.google.com/site/chatreesamran/-2559