๔๐๘. อ่าน ไดอารี่...เมื่อ ๒๗ ปี ที่ผ่านมา....
การเขียน..ไดอารี่..มีประโยชน์ นอกจากจะเก็บไว้อ่าน สร้างตำนานแห่งชีวิตแล้ว ขณะที่เขียนก็ยังฝึกทักษะการเขียนลำดับความ คิด วิเคราะห์ ผ่านกระบวนการคิด พินิจ ตรึกตรอง ใช้สมองสร้างเสริมปัญญา....
ผมเขียนต่อเนื่องมาหลายปี ด้วยลายมือ หวัดแกมบรรจง ตอนหลังๆ ทำงานราชการ ภาระงานมากขึ้น การเขียนไดอารี่ ก็เลยห่างเหินไป มาห่างหายไปเลย ก็ตอนที่สุขภาพไม่สู้ดี มาเขียนบันทึกอีกที ก็ตอนที่มารู้จักโกทูโนว์ พิมพ์และบันทึกด้วยคอมพิวเตอร์ ในบล็อกที่สร้างขึ้นเป็นส่วนตัว ใส่ภาพประกอบไว้ด้วย..เขียนบันทึกมาอย่างต่อเนื่อง กว่า ๕๐๐ เรื่องแล้ว
วันนี้..คิดถึงลายมือตัวเอง จึงกลับไปอ่าน ไดอารี่ เมื่อ ๒๗ ปีที่แล้ว บันทึกไว้ เมื่อวันที่ ๑๕ มิถุนายน ๒๕๓๒ เวลา ๒๑.๓๐ น....ความว่า
คาถาของการสร้าง ภาพลักษณ์นักวิชาการ ก็คือ ก่อนที่หวังให้ผู้อื่นมองตัวเราอย่างไรนั้น เราต้องรู้จักมองตนเอง แล้วฝึกหัดอบรมตนเองเสมอ..เรารู้จริงหรือเปล่า ถ้าไม่รู้ เร่งหาความรู้...ซะ
เรารู้กว้างหรือเปล่า ถ้ารู้แคบ รีบค้นคว้า ศึกษาสนทนาจากแหล่งความรู้ทุกทาง..เรารู้ซึ้งหรือเปล่า ถ้ารู้อะไรตื้นๆ จงหัดจับประเด็นสำคัญ และเจาะจง ศึกษาองค์ประกอบ ปัจจัย และกระบวนการของสิ่งนั้นให้ทะลุปรุโปร่ง......
เมื่อรู้แล้ว คิดตรึกตรองทบทวน ด้วยสติปัญญา แล้วจึงแสดงออก เราแสดงออกได้หรือไม่ ถ้าไม่ได้ จงพยายามฝึกหัด ฝึกปรือและฝึกฝน ฟังให้มากขึ้น เพื่อจะได้พูดเป็น อ่านให้มากขึ้น เพื่อจะได้เขียนเป็น..บทเรียนนี้มีอยู่ล้นเหลือในการเรียนระดับบัณฑิตศีกษาของเรา
อาจารย์สอนว่า”ขอให้นักศึกษาพูดแสดงความคิดให้อาจารย์และเพื่อนๆฟัง และเขียนแสดงความรู้ความคิดให้ผู้อื่นอ่านเสมอๆ”
“ ห้องเรียนปริญญาโท คือ สนามประลองความคิด ที่อาจารย์และเพื่อนนักศึกษาพร้อมที่จะช่วยฝึกฝนกลยุทธ์ พร้อมที่จะให้อภัยเมื่อผิดพลาด แก้ไข เมื่อบกพร่อง และให้กำลังใจ เมื่อมองเห็นแววความสามารถ ถ้านักศึกษาไม่ฉวยโอกาสนี้ ค่อยๆสร้างภาพลักษณ์ของนักวิชาการที่ดีแก่ตนเอง คุณจะรอไปถึงเมื่อใดเล่า....”
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๑๕ มิถุนายน ๒๕๕๙
ความเห็น (1)
มาลัยเกลียว....ลดเวลาเรียน เพิ่มเวลารู้จ้ะ