๑๙๒. เรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม" ตอน วัน เวลาผ่านไป
หากพูดถึง...กาลเวลา...ในแต่ละวัน...หากไม่สนใจ ใส่ใจ...จะทำให้เราหากมองย้อนหลัง
ถึงกาลเวลา...ทำให้เห็นว่า วัน เวลา ในแต่ละวัน...ผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก ๆ...
เพียงแต่เราไม่ใส่ใจ จดจ่ออยู่กับเวลา...เราทำเป็นลืม ๆ ไม่คิดอะไรมาก...กาลเวลาจะผ่านไป
อย่างรวดเร็ว จนเรานึกไม่ถึงว่า...ทำไมเวลาในแต่ละวัน ผ่านไปอย่างรวดเร็วจริง ๆ...
"ฟ้าคราม" ก็เช่นกัน...นับจาก ๓ กรกฎาคม ๒๕๕๔ เมื่อเธอลืมตามองดูโลกใบนี้...
นับมาจนปัจจุบันนี้...เธออายุเกือบจะ ๕ ขวบแล้ว...ในความรู้สึกของย่า เหมือนว่าเธอ
เพิ่งเกิดมาไม่กี่วันนี่เอง...เผลอแป้ปเดียว เธอเป็นนักเรียนน้อยไปแล้ว จากที่เธอแบเบาะอยู่
เธอได้เรียนรู้ทักษะชีวิตกับพ่อเพรียง - แม่อ้อม ปู่เร - ย่าบุษ ลุงภัคร ตาจุก - ยายติ๋ม...ฯลฯ
พร้อมทั้งคนที่อยู่รอบข้างเธอ...ความคิด เธอคล้าย ๆ กับเป็นผู้ใหญ่...เธอชอบคิด ชอบถาม
ชอบพูด หากว่า เธอเกิดอาการสงสัย...เธอชอบจำและเก็บไว้ นำมาใช้ในตอนสถานการณ์
ที่ฉุกเฉิน...นั่นคือ ตัวเธอ...สิ่งที่มีอยู่ในตัวเธอ นั่นคือ EQ. อารมณ์ของเธอ เรียกว่า
เป็นเด็กที่มีอารมณ์ดี...ชอบยิ้ม...ลูกไล่ของเธอตอนนี้ คือ ปู่เร...เธอรู้ว่าปู่เรรักเธอ
เธอจะชอบแกล้งปู่เร ชอบให้ทำอะไรตามใจเธอ ซึ่งปู่เรก็ไม่ขัดใจ...นี่คือ ลูกไล่ของเธอ
สำหรับย่า เธอจะไม่ทำแบบนั้น เพราะเธอรู้ว่า เวลาพูดกับย่า หากไม่มีเหตุผล ย่าจะไม่ยอมเธอ
พัฒนาการของเธอตอนนี้...ย่าสังเกตว่า "เธอค่อย ๆ เก็บ สะสม ประสบการณ์ การเรียนรู้"
ไปเรื่อย ๆ...ทักษะชีวิตในช่วงวัยนี้ของเธอ...หากเป็นพ่อ - แม่ ที่ช่างสังเกต...เด็ก หรือ
ลูก - หลาน ของตนเอง ต้องพยายามใส่แต่สิ่งดี ๆ ให้กับเด็ก ๆ เข้าไว้...พ่อ - แม่ ไม่ต้องการ
สิ่งใด ไม่อยากเห็นสิ่งใด ก็อย่าทำให้เด็กเห็น หรือดูเป็นอันขาด เพราะพวกเขากำลังจดจำ
พฤติกรรมต่าง ๆ ที่ผู้ใหญ่ได้แสดงออก เพราะเขายังเล็กเกินไปที่แยกแยะว่า "สิ่งใดดีหรือ
ไม่ดี" เขาทราบเพียงแต่ว่า..เขาจะจดจำการกระทำ ซึ่งเขาคิดว่า ผู้ใหญ่ทำได้ เขาเป็นเด็ก ๆ
ก็ต้องทำได้เช่นกัน...นี่คือ ทักษะชีวิตเริ่มแรกที่จะให้เด็กเล็ก ๆ ได้เรียนรู้ในตอนเยาว์วัย...
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๗ พฤษภาคม ๒๕๕๙
(เกือบ ๕ ปีเต็มแล้ว...กับแม่สาวน้อยคนนี้)
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น