๓๙๒. คุณยาย...ในร้านกาแฟ

หกโมงเช้า..ผมขับรถผ่านสุพรรณบุรี ปลายทางอยู่ที่วัดกู้ ปากเกร็ด นนทบุรี เพื่อไปร่วมงานบวชลูกชายของเพื่อน ..ไปไม่ทันแห่นาค แต่ไปทันพิธีในพระอุโบสถ เสร็จสรรพ..ตั้งใจว่าจะไปกราบพระพุทธชินสีห์ที่วัดบวรนิเวศวิหาร เพื่อเป็นสิริมงคลก่อนเปิดภาคเรียน

ผมเปลี่ยนให้ลูกชายขับ ผมยอมรับว่าขับรถในกรุงเทพฯไม่ได้เลยจริงๆ ลูกชายขับเข้าถนนราชพฤกษ์ ออกบรมราชชนนี เข้าไปที่ปิ่นเกล้า เลี้ยวเข้าสนามหลวง ทะลุไปบางลำพู....ช่างเก่งแท้..พาผมไปถึงจนได้

ก่อนไหว้พระขอพร ขอรองท้องมื้อเช้าควบมื้อเที่ยงก่อน ด้วยข้าวหมกไก่ ในร้านอิสลาม ชื่อร้าน..อาอีซะห์ หน้าร้านดูไม่น่าสนใจ ทางเข้าไปเป็นซอกหลืบ แต่ข้างในร้านกว้างขวางนั่งสบาย ผมเลยสั่งซุปหางวัวเพิ่ม ทำให้ทานข้าวได้โล่งคอขึ้น

พอหนังท้องตึง หนังตาก็เริ่มหย่อน ทำท่าจะเดินไม่ไหว ..ต้องมองหาร้านกาแฟ ซึ่งก็มีอยู่หลายร้าน ผมเลือกหลานที่หรูที่สุด เห็นแล้ว..ก็นึกชอบสไตล์การตกแต่งร้าน โดยนำไม้แผ่นเก่าๆ มาแปะเป็นฝา ดูขรึมและคลาสสิคดี ผมก็เป็นแบบนี้แหละ ดื่มด่ำกาแฟไปพร้อมๆบรรยากาศ..เสมอ

โต๊ะที่นั่งในร้าน..มีหลายโต๊ะ ว่างอยู่ ๒ โต๊ะ แต่ละโต๊ะจะมีเก้าอี้ไม้ ไม่มีพนักพิง ๒ ตัว แต่โต๊ะตัวที่ว่าง จะมีเก้าอี้ให้นั่งนับรวมกันได้ ๓ ตัว ผมเลือกโต๊ะที่ไม่มีถ้วยกาแฟ ไม่มีแก้วน้ำ และจานข้าว..แสดงว่า โต๊ะว่างจริงๆ โดยหันหลังให้โต๊ะที่มีแก้วและจานข้าวที่ทานหมดแล้ว ซึ่งลูกค้าเพิ่งลุกออกไป...

ร้านกาแฟร้านนี้ขายอาหารประเภทข้าวผัดด้วย เขาใส่ใจในรายละเอียดที่นำมาตกแต่งร้าน มีบทร้อยกรองสอนใจ มีวลีเด็ดๆ ให้จดจำ อาทิ..”หนึ่งปรุงหนึ่งพันชิมว่าต่างกัน เปรี้ยวเค็มมันเผ็ดหวานต่างคนชอบ หากรู้ได้ จะน้อมใจสนองตอบ สิ่งใดชอบโปรดแจ้งขอบพระคุณ” และข้อความ “ตายแล้ว บาทเดียวก็เอาไปไม่ได้ ขี้เหนียวทำไม...?” นั่นสิ..ก็เลยเดินเอาตังค์มาให้นี่ไง ไม่ขี้เหนียวอยู่แล้ว สตาบั๊คแก้วละ ๑๕๐ ก็กินมาแล้ว...รู้ไว้เสียด้วย

ผมสั่งลาเต้..ร้อน ลูกชายสั่ง..ชาเขียว..สั่งไม่ทันขาดคำ ก็มีคุณยายวัย ๗๐ กว่า ยืนทำตาเขียวอยู่ข้างๆผม..ผมเงยหน้าขึ้นมอง พอไม่รู้จักกัน ผมก็หลบตาทันที

“ฉันลุกไปห้องน้ำ เมื่อกี้ฉันนั่งตรงนี้” คุณยายทักทายด้วยเสียงขุ่นๆ ผมเงยหน้ามองคุณยายอีกครั้ง แล้วไง..ผมพูดอยู่ในใจ

ผมหันหลังไปมองแก้วกาแฟและจานข้าวที่ว่างเปล่า คุณยายเห็นผมทำเฉยๆ ก็เลยพูดต่อ..ท่าทางเริ่มจะโมโหนิดๆ “ฉันนั่งอยู่ก่อน ฉันจะมาจ่ายตังค์ ฉันยังไม่ไปไหน..”

ผมเริ่มเข้าใจ และเริ่มมีอารมณ์เหมือนกัน..รู้จักผมน้อยไปเสียแล้วยาย ผมรีบลุกขึ้นจ้องหน้าคุณยายเขม็ง คนมองกันทั้งร้าน...

“ครับ” ผมยกมือไหว้ ก้มหัวนิดนึง “ ผมขอโทษครับ ไม่ทราบจริงๆ นึกว่าโต๊ะว่าง เลยเอาเก้าอี้มานั่ง”

คุณยายยืนงง..เก้ๆกังๆอยู่พักใหญ่ แต่ไม่ยอมนั่ง จ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้านไป...ทันที

ผมนึกในใจ คนแก่สมัยนี้ ไม่ใช่ว่าจะมีเยอะอย่างเดียว ไม่ธรรมดาด้วย.

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๙ พฤษภาคม ๒๕๕๙

[ยายธี]

สวัสดีค่ะ..ผอ..(คนเก่ง)....อ่านแล้ว..นึกถึงตอน..สาวๆ..(ที่เบอรลิน..คนแก่..เยอะจริงๆ)..ไปยืนคอยรถเมล์..ตะแก..มายืนข้างๆ..แล้วสะกิดเราให้..ดู...คนหนุ่มๆที่ยืนขายหุ่นนกที่ทำด้วยกระดาษแขวนอยู่กับเส้นได้..ขยับไปขยับมา..เป็นหุ่นนกซื้อมาจากเมืองจีนแน่ๆ..ตะแกบอกว่า.."ดูซิ..นี่คือ..อนาคต..ของคนเมืองเยอรมัน..๕".....

วันนี้..ก็เป็นคนแก่..ที่เยอะมากๆ..อย่างผอ..เจอเจอะ..อิอิ...แต่..ธรรมดา..ๆๆๆ..คือแก่..อิอิ