จดหมายถึงลูก "เพรียง" ฉบับที่ ๒๒ ตอนวัยเบญจเพส
๒๖ มกราคม ๒๕๕๙...เป็นวัยเบญจเพสของลูกเพรียง...พ่อของฟ้าครามพอดี
ลูกเกิดเมื่อ ๒๖ มกราคม ๒๕๓๔...เมื่อ ๒๕ ปีที่ผ่านมา...ในความทรงจำของแม่
ลูกอายุมากแล้ว แต่ในความรู้สึกของแม่ ลูกก็เหมือนลูกชายตัวเล็ก ๆ ของแม่บุษ
ไม่ว่าลูกจะอายุมากขึ้น...แต่ในสายตาของแม่บุษ ลูกก็ยังเป็นลูกเล็ก ๆ ของแม่อยู่นั่นเอง
ความต้องการของแม่ คือ ต้องการให้ลูกเป็นคนดีต่อสังคม เป็นหัวหน้าครอบครัว
เป็นสามีที่ดีของภรรยา เป็นพ่อที่ดีของนู๋ฟ้าคราม...มีความรับผิดชอบต่อสังคม
ต่อครอบครัว ไม่ทำเรื่องเดือดร้อนมายังทุก ๆ คน เท่านี้ แม่บุษก็พอใจแล้วค่ะ
และลูกของแม่ก็ทำได้...ทั้งพ่อเรและแม่บุษ ฟูมฟักนู๋ให้เติบโต มีชีวิตที่แข็งแกร่ง
มีภูมิคุ้มกันต่อสังคมรอบข้างได้...นี่คือ หน้าที่ของพ่อเรและแม่บุษ...ซึ่งลูกคนนี้ของแม่
ก็ทำได้เป็นอย่างดี...ขอบคุณลูกมาก ๆ นะคะ ที่เข้าใจในหน้าที่ของลูกเอง...
ในอนาคต เมื่อไม่มีพ่อเรและแม่บุษ...ลูกจะได้เป็นหลักให้กับนู๋ฟ้าครามและภรรยา
คือ แม่อ้อมของฟ้าคราม...มาปีนี้ ๒๕๕๙ แม่บุษมีความรู้สึกว่า...แม่บุษแก่ตัวลงมากเลยค่ะ
เพราะลูกทั้งสองของแม่ได้แต่งงานมีครอบครัวกันหมดแล้ว...ทำมาหาเลี้ยงชีพเองได้แล้ว
แม่ไม่เคยนึก เคยฝันเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่ได้เห็นลูก ๆ ของแม่ทั้งสองมีชีวิตคู่กัน
ต่อไป ก็คือ หน้าที่ของลูก ๆ นะคะ ที่จะนำพาครอบครัวให้ก้าวเดินกันต่อไป
เหมือนรุ่นสู่รุ่น ดังที่พ่อเรและแม่บุษ สานต่อมาจากปู่ ย่า ตา ยาย กันค่ะ
๒๕ ปี สำหรับพ่อเพรียงของฟ้าคราม...นานมาก ๆ ที่เราไม่ค่อยได้ทานอะไรพร้อมหน้าพร้อมตา
กันเลย อาจเนื่องมาจาก เวลา โอกาสที่พวกเราจะอยู่พร้อมหน้า พร้อมตากันไม่ค่อยมีสักเท่าไร
บางทีมี ก็ขาดคนโน้น คนนี้ แม้วันนี้ (๒๓ มกราคม ๒๕๕๙) ก็ตาม ก็ยังขาดพี่ภัคร ป้าแก้ว
ซึ่งมีภาระงานที่จะต้องทำ เลยไม่ได้อยู่ร่วมวงกันด้วย...แม่จึงบอกพ่อเพรียงของฟ้าคราม
แม่อ้อม นู๋ฟ้าคราม ปู่เร เตรียมตัวไปทานอาหารร่วมกัน MK สักมื้อที่ทำให้พวกเราได้อยู่ร่วมกัน
เห็นหน้ากันพร้อม...แม่อ้อมของฟ้าครามบอกแม่บุษว่า...รู้สึกว่าสีหน้านู๋มีความสุขมาก ๆ
เพราะเท่าที่ผ่านมา เราไม่ค่อยได้อยู่ร่วมกันแบบนี้เลย...นานมากกกก...เรียกว่า...ทำกันแต่งาน
จนพวกเราลืม...ลืมช่วงเวลาที่ทำให้เรามีความสุขกันแบบวันนี้...ความจริง ความสุขมันอยู่ที่ตัวเราเอง
มากกว่า...แค่พวกเรารู้ว่า เรามีกันและกัน...และต่อไปนี้ แม่บุษสัญญาว่า...เราจะมาเป็นครอบครัว
ที่สร้างความสุขให้กันและกัน...หันมาดูแลครอบครัวของเราให้มากขึ้น...นอกจากเรื่องงานแล้ว
เพราะสิ่งนี้มากกว่า ที่พวกเราต้องการ ๆ มากกว่าเงินทองที่หามาได้แล้ว...หากไม่มีความสุขแล้ว
มันจะมีประโยชน์อะไร???...๒๖ มกราคม นี้ แม่บุษก็ขอให้ลูกเพรียงของแม่...มีความสุขมาก ๆ นะคะ
เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วนะคร้าาา...แม่มีลูก ๒ คน คนหนึ่งเก่งวิชาการ สำหรับอีกคนหนึ่งเก่งในเรื่อง
ของการใช้ชีวิต เรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเอง เข้าใจชีวิตมนุษย์มากกว่าพี่ภัคร...ลูก ๒ คนเสมือนครูที่คอย
สอนแม่บุษว่า...ในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบ ทุกชีวิตต้องเรียนรู้ด้วยตัวของเราเอง...ไม่มีดี
ไม่มีเสีย สำหรับการใช้ชีวิต แต่ทุกสิ่งเป็นบทเรียนให้กับเราได้เรียนรู้ตัวของเราเอง...ขอบคุณลูก
ทั้งสองมากนะคะที่เป็นครูที่ดีให้ แม่บุษได้เรียนรู้ สำหรับเรื่องการใช้ชีวิต...
รักลูกทั้งสองมาก ๆ คร่าาา
ด้วยรัก...จาก แม่บุษ...
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๒๔ มกราคม ๒๕๕๙
อาการของฟ้าคราม เริ่มแล้วคร่าาา...เพราะเป็นเวลาบ่ายกว่า ๆ แล้ว
เธอหิวก็หิว ง่วงก็ง่วง ย่าเลยจับภาพตลกของเธอได้คร่าาา...คริ ๆ ๆ...
หาวแบบไม่บันยะบันยัง อิอิ...
หาวเสร็จ ก็ยังไม่วาย...เธอชอบแอ๊คชั่นให้ถ่ายภาพได้อีกด้วยคร่าาา
ร้ายมาก ๆ...
ปกติจะไม่ค่อยลงกับปู่เรเท่าไหร่ เธอบอกว่า ปู่เรชอบแกล้ง...
หากคราวใดจะประจบเธอจะทำได้เนียนมาก ๆ คร่าาา...เขาเรียกว่า
"คนเจ้าเล่ห์" คร่าาา ฟ้าคราม คริ ๆ ๆ...
ความเห็น (1)
ขอขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ