พระพรหมสร้างสรรพชีวิต
จากการไปทำกิจกรรมสัมพันธ์ ครั้งที่ 1 ณ วัดธรรมมงคล ของนักศึกษาวิชาสมาธิ รุ่นที่ 37 สัตตัตติงสโม รุ่นวิริยพล (กำลังแห่งความเพียร) นอกจากการได้พบเจอกับสิ่งมงคลต่าง ๆ ได้รับรู้ ได้เห็น ได้มั่นใจในสถาบันแห่งนี้แล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่ผมได้มา และอยากมาเล่าแบ่งปันไว้ในสังคมแห่งนี้ นั่นคือ การได้ฟังเกร็ดธรรม นิทานธรรม ผมจะพยายามจำและเก็บมาเล่าไว้ เท่าที่จะทำได้
พระครูปลัดมงคลวัฒน์ ได้เล่านิทานเรื่องพระพรหมสร้างโลกให้ฟังว่า...
เมื่อครั้งสมัยที่เกิดโลกขึ้นมาใหม่ ๆ ตามคติความเชื่อมานมนานว่า ในโลกของเราไม่มีสิ่งใดอยู่เลย และพระพรหมนั้นเป็นพระเจ้าผู้สร้างสรรพสิ่งต่าง ๆ ในโลกใบนี้ให้เกิดมีขึ้นมา และกำหนดว่าจะเป็นอยู่และเป็นไปอย่างไร อย่างที่หลาย ๆ คน มักรำพึงรำพันกับตัวเองว่า พรหมลิขิต ...
ครั้งนั้น เมื่อพระพรหมดำริจะสร้างให้โลกใบนี้มีสิ่งมีชีวิตเพื่อมาสร้างโลกใบนี้ให้สวยงาม เกิดเป็นสังคมที่น่าอยู่นั้น ท่านก็ประสงค์ที่จะสร้างมนุษย์ขึ้นมา แต่ก่อนที่จะสร้างมนุษย์นั้น พระพรหมก็ได้สร้างสรรพสัตว์ต่าง ๆ ขึ้นมาก่อน เพื่อจะให้มาเป็น ทาสรับใช้มนุษย์ เป็นยานพาหนะ เป็นเพื่อนให้ความบันเทิงใจ และเป็นเพื่อนแท้ใกล้ชิด จึงเสกสร้างสรรพสัตว์นั้น ดังนี้
สัตว์ชนิดแรก พระพรหมคิดว่า ต้องสร้างสัตว์ที่จะเกิดมาเพื่อเป็นผู้รับใช้มนุษย์ เพื่ออำนวยความสะดวกในการเดินทางให้กับมนุษย์ ซึ่งก็ได้แก่ ควาย เมื่อสร้าง ความ ขึ้นมาแล้ว ท่านก็ประทานพรให้ ควาย ให้มีพละกำลังแข็งแรง ทำงานโดยไม่เหน็ดเหนื่อย ไม่บ่น ไม่ท้อ ทำงานหนักได้ทั้งวัน และทุกวัน โดยกำหนดให้ควาย มีอายุขัย 60 ปี ครั้นควาย เมื่อได้ยินว่าจะต้องเกิดมาทำงานอันเหน็ดเหนื่อย และต้องมีชีวิตอยู่ตั้ง 60 ปีนั้น ก็ได้ร้องขอต่อพระพรหมว่า อันการงานและความเหนื่อยยากที่มอบหมายมานั้นมากมายเหลือเกิน หากจะต้องอยู่ทำไปถึง 60 ปีนั้นจะมากเกินไป ควายขอคืนอายุขัยคืนแก่พระพรหม 40 ปี บอกว่าขอมีอายุแค่ 20 ปีพอแล้ว พระพรหมก็บันดาลให้สมความปรารถนา
สัตว์ชนิดต่อมา เมื่อเห็นว่ามนุษย์มีสัตว์ไว้สำหรับทำกิจการงาน และใช้เป็นพาหนะเดินทางแล้ว ก็คิดต่อว่า ถ้ามนุษย์เกิดมาแล้วทำงานอย่างเดียวก็จะเกิดการตึงเครียดในอารมณ์เกินไป จึงคิดว่าจะสร้างสัตว์สักชนิดที่จะมาคอยเป็นเพื่อนให้ความสำราญแก่มนุษย์ได้ จึงได้สร้าง ลิง ขึ้นมาเพื่อสร้างความเพลิดเพลินให้กับมนุษย์ โดยบอกว่า เจ้าลิง เจ้าจงเกิดมาเพื่อสร้างความเพลิดเพลินเจริญใจให้กับมนุษย์นะ แต่ละวันก็แลบลิ้นปลิ้นตาให้มนุษย์เพลิดเพลินใจ แล้วให้เจ้าลิงมีอายุขัย 40 ปี ก็แล้วกัน ลิงได้ยินดังนั้น ก็ร้องขอต่อพระพรหมว่า แค่เกิดมาเพื่อให้ความเพลิดเพลินใจ แลบลิ้นปลิ้นตานั้น ต้องใช้เวลาถง 40 ปีเชียวหรือ มันมากเกินไป ขอแค่ 20 ปีก็พอแล้ว พระพรหมก็ไม่ว่าอะไร จึงบันดาลพรให้สมความปรารถนาของลิง
ต่อมา พระพรหมได้พิจารณาว่า มนุษย์ น่าจะมีเพื่อนที่ซื่อสัตย์ สักอย่าง ไว้คอยทำหน้าที่ให้ความสบายใจ ไว้คอยเฝ้าบ้าน ให้คอยเห่าหอนบ้างหากมีสิ่งใดผิดปกติเข้ามาในบ้าน จึงคิดสร้าง สุนัข ขึ้นมา ดังนั้น พระพรหมจึงได้สร้างให้มี สุนัข เพื่อทำหน้าที่ ให้ความสบายใจ ให้คอยเฝ้าบ้าน แก่มนุษย์ โดยให้พรให้สุนัขมีอายุขัย 20 ปี สุนัข เมื่อได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที และเกิดมาก็ดีใจ แต่ได้ร้องขอต่อพระพรหมว่า ขอให้มีชีวิตอยู่แค่ 10 ปีก็พอแล้ว พระพรหมจึงให้พรตามที่สุนัขขอไว้
เมื่อสร้างสรรพสัตว์ต่าง ๆ เสร็จแล้ว ต่อมา พระพรหมจึงได้สร้างมนุษย์ขึ้นมา โดยให้มีชีวิตอยู่เพื่อสร้างโลก สร้างสังคมให้มีความสุข และพัฒนาก้าวหน้าในโลกใบนี้ และประทานพรให้มนุษย์นั้นมีอายุขัย 20 ปี มนุษย์นั้น เมื่อได้รับพรว่าให้มีอายุเพียง 20 ปี ก็ร้องขอต่อพระพรหมว่า พระองค์ได้สร้างมนุษย์ให้เกิดมาเพื่อสร้างชาติ สร้างสังคม เป็นภารกิจหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่มาก แต่ให้เวลาน้อยไป จะทำอะไรได้ทันอย่างไร จึงขอพรจากพระพรหมว่าขอมีอายุที่ยืนยาวอีก ขอให้อายุที่ควายคืนมา 40 ปี ลิง 20 ปี และสุนัข 10 ปี ที่คืนมาให้เป็นอายุของมนุษย์ได้ไหม พระพรหมบอกว่าได้ แต่เมื่อเอาอายุขัยเขาไปแล้วก็ต้องเอาภารกิจของเขาไปด้วยละกัน มนุษย์จึงมีอายุยืนยาวถึง 80 90 ปี มาจนถึงปัจจุบัน
ทีนี้ลองมาดูกันไหมว่า พรที่พระพรหมประทานมา เป็นผลอย่างไรกับมนุษย์อย่างเรา ๆ
ช่วงวัย 20 ปีแรก เป็นช่วงวัยที่ยังเป็นเด็ก หนุ่มสาว แสวงหาความรู้ ความสดใส ความสนุกสนานเฮฮา...โลกนี้เป็นของเรา
ช่วงวัย 40 ปีต่อมา (ที่ควายคืนมาให้) เป็นเวลาที่ต้องตรากตรำทำงานหนัก หนัก และหนัก เพื่อสร้างทุกสิ่งทุกอย่างตามแรงปรารถนาและความต้องการจนถึงวัยเกษียณ บางคนทำงานหนักมาก ความสุขก็ไม่มี
เมื่อถึงวัยเกษียณ อีกประมาณ 20 ปีต่อมา ส่วนใหญ่มนุษย์จะใช้เวลาหลังเกษียณอยู่กับการเลี้ยงหลาน คราวนี้ละ ก็จะต้อทำอาการแลบลิ้นปลิ้นตาหลอกหลานให้หลานหัวเราะ คอยเล่นกับหลานให้หลานเพลิดเพลินเจริญใจ ตามประสาคนแก่ที่เห่อและห่วงหลาน ซึ่งก็จะเป็นช่วงวัยที่เป็นอายุของลิงที่มนุษย์รับมา
และสุดท้ายเมื่อเลยวัยเข้าสู่วัยชรามาก ๆ 80 - 90 ปี เป็นช่วงวัยที่ร่างกายทรุดโทรม ทำงานช้า ก็มักจะต้องอยู่เฝ้าบ้าน คอยบ่น คอยจ้ำจี้จำไชลูกหลาน ไปไหนไม่ไหว้ ซึ่งเป็นช่วงอายุที่เหลือมาจากการขอพรจากพระพรหม
และนี่คือ นิทาน ที่ฟังเพื่อความเพลิดเพลินเจริญใจ และก็แฝงความจริง แฝงสัจจธรรมในชีวิตของมนุษย์ทุกช่วงวัยเป็นอย่างดี
อ่านนิทานนี้จบแล้ว ก็อย่าลืมหันมาทำดี คิดดี และมาทำสมาธิกัน เพื่อสร้างบุญ วาสนา และบารมี ไว้ใช้ในปัจจุบันชาติ และอนาคตชาติกันนะครับ
ความเห็น (3)
สาธุค่ะ
จากรุ่นพี่36
ขอบคุณรุ่นพี่ 36 ที่มาให้กำลังใจครับ พี่ นิรามิสา
พี่ไม่แน่ใจว่าเรื่องพระพรหมเป็นเรื่องในพุทธศาสนา คิดว่าเป็นเรื่องในศาสนาพราหมณ์ซะอีก