เพื่อเด็กเยาวชนน่าน (๒)

ต่อเนื่องจากตอนที่ ๑ จากที่ได้เกริ่นนำไว้ว่าเรื่องเรือพายในซีกส่วนที่ผมได้มีโอกาสไปรับรู้และมีส่วนร่วมเกิดจากการแลกเปลี่ยนเรียนรู้สอบถามกันที่ห้องหัวหน้าสำนักงานจังหวัดน่านศาลากลางจังหวัดน่าน ในช่วงต้นเดือน ธันวาคม ๒๕๔๙ผมพูดไปยืดยาวร่วม ๒ หน้ากระดาษว่าผมเองไปเกี่ยวข้องกับการกีฬาอะไรอย่างไร และมีแรงบันดาลใจอะไร ประการสำคัญ คนที่ผมเฝ้ามองอยู่เหตุใดท่านจึงใส่ใจเกี่ยวกับเรื่องเรือแข่งนักหนาได้มีโอกาสสอบถามท่าน ๆ ได้เล่าข้อมูลให้รับฟังทั้งยังมีฉันทานุมัติร่วมกัน ๓ คนว่าจะร่วมมือกันส่งเสริมสนับสนุนเรือพาย เรือกีฬาผมจึงได้โทรประสานงานไปยังคุณสมยศนิมมานเหมินห์รุ่นพี่ รร.ปรินส์รอยฯ เป็นชาวเชียงใหม่ ทราบว่าท่านเป็นกรรมการกลาง สมาคมเรือพายแห่งประเทศไทย ท่านรับสายได้เล่าเรื่องความมุ่งมั่นตั้งใจ ในปลายเดือน มกราคม ๒๕๕๐ ท่านนำคณะจาก จ.เชียงใหม่ มาด้วยรถยนต์ ๒ คัน นักกีฬาเรือพาย สื่อ อุปกรณ์มาร่วมประชุมแนะนำพวกเราอันที่จริงคณะท่านตั้งใจนอนพักค้างคืนที่วัดกู่คำเพราะไม่อยากจะรบกวนเราท่านรู้จักท่านใหญ่เป็นอย่างดี ท่านใหญ่เป็นเจ้าอาวาสวัดกู่คำ แต่ปรากฏว่า พี่สุเมษฯ ไม่ยอมขอให้ไปพักที่ศูนย์ชาวเขาน่าน มีเรือนรับรอง ส่วนผมเองก็ไม่ยอมขอรับรองด้วยอาหารมือค่ำที่ร้านอาหารรันเวย์ ๑ มื้อ ตัวเลขจำนวนเงินเท่าไหร่ อย่างไรไม่ขอจดแจ้งผมอยากจะบอกว่า คณะพี่สมยศฯมาช่วยเราไม่เรื่องมากและไม่อยากรบกวนพวกเราคณะพี่สมยศฯมาดีมีจิตใจช่วยเหลือเด็กเยาวชนคนเมืองน่านเต็มที่คุณงามความดีเหล่านี้จดจำตลอดไป อย่างไรก็ดีหากพวกเราไม่สื่อสารคนรุ่นต่อ ๆก็คงไม่รู้จิตใจอันดีงามของคณะเชียงใหม่ที่มีความเอื้อเฟื้อมีน้ำใจไมตรีดีที่มาร่วมส่งเสริมสนับสนุนกีฬาเรือพายในจังหวัดน่าน

ครอบครัวพี่สุเมษ สายสูง อยากจะบอกว่า แทบทั้งตระกูลว่าได้เอาใจใส่การพายเรือโดยเฉพาะอย่างยิ่งเสาหลัก คือ คุณย่าวัฒนี สายสูงท่านเป็นนักอ่านนักฟังนักคิด นักพูด เป็นหลักใจที่ให้ลูก ๆ หลาน ๆ เขย สะใภ้ได้มีส่วนร่วมในการส่งเสริมเด็กเยาวชนพายเรือเท่าที่ผมได้สัมผัสด้วยตนเองต่อเนื่องมาเป็นเวลาทั้งตระกูลให้ด้วยใจบริสุทธิ์ไม่ได้หวังโด่งดังมีชื่อเสียงอะไรเลยเด็กเยาวชนไปมาหาสู่กับครอบครัวนี้เหมือนลูกหลานสนิทดีที่มีน้องโน้ต ( หลานชายพี่สุเมษ ) และน้องหมูแดง ( ลูกชายพี่สุเมษ ) ทั้งสองเอาใจใส่การพายเรือมานานหากบอกว่าอยู่ในสายเลือดก็คงไม่ผิดทั้งสองถือว่าเป็นกลไกใกล้ชิดญาติ ๆ ส่งผลให้เด็กเยาวชนไกลใกล้ที่สนในพายเรือเสร็จภารกิจพายเรือแล้วจะมาเข้าห้องน้ำ ดื่มน้ำ ทานอาหาร รวมถึง มาทำการบ้านที่บ้านคุณย่ามองแบบรวม ๆ ว่า เป็นเหมือนครอบครัวใหญ่มีคนไปมาหาสู่บ้านคุณย่าไม่เคยขาดคนที่ไม่มีโอกาสคลุกคลีใกล้ชิดจะพยายามเดาสุ่มกันไปต่าง ๆ นานา ว่าเรือบ้านอื่นขึ้นก้างแล้ว(เก็บเรือเข้าโรงเรือ )ทำไมเด็กเยาวชนที่นี่ไม่หยุดหย่อนยังคงพากันฝึกซ้อมพายเรือกันอยู่พูดหาว่าผิดฮีต ผิดฮอยประเพณีก็มีเรื่องว่าปากคนนี่ยาวกว่าปากแล้ง ปากกาจริง ๆมันเป็นอะไรต่อมิอะไรที่ค่อนข้างละเอียดอ่อนอย่างยิ่งหากไม่ผูกพันรักเข้าใจ ไม่อดทนผมว่าตระกูลนี้ ครอบครัวนี้ บุคคลสำคัญที่เกี่ยวข้องคงต้องถอยกลับสู่ที่ตั้งปล่อยให้เด็กเยาวชนอยู่กันไปตามเวรตามกรรมสุดแท้แต่ฟ้าจะลิขิตดีกว่าเพราะคนทำงาน คนเอาใจใส่ กลับถูกโจษขาน ถูกมองแง่ร้ายจากพวกชอบพูด ชอบเดาทำงานโดยไม่ลงทุนอะไรนอกจากใช้ปากสอพลอคอยให้ร้ายคนทำงานดีใจที่คนมีใจบริสุทธิ์ทุ่มเททำงานเพื่อเด็กเยาวชนหนักแน่นมุ่งมั่น ก้มหน้า ก้มตาเสียสละค่อย ๆ ช่วยส่งเสริมสนับสนุนการพายเรือของเด็กเยาวชน

ขออภัยที่ผมพาท่านไปไกลเกินขอนำท่านผู้อ่านกลับมาเรื่องใกล้ ๆ ก่อนดีกว่าเป็นว่า หลังจากปลายเดือน มกราคม ๒๕๕๐ เกิดอะไรขึ้นดีกว่าเป็นว่าน่านเรามีฝ่ายกีฬาเรือพาย สมาคมกีฬาจังหวัดน่าน มีพี่สุเมษ เป็นประธาน โดยมีผมเป็นเลขาฝ่าย ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ละครับส่วนองค์ประกอบของฝ่ายค่อนข้างหลากหลายได้ขอให้พี่อุดม เกศโรทนาย ขณะนั้นเป็นรองนายกเทศมนตรีเมืองน่าน เป็นที่ปรึกษา เพราะท่านเอาใจใส่เพียงเราได้โทรประสานไปท่านมาเข้าร่วมประชุมไม่เรื่องมากจริงๆในสัดส่วนอื่นๆมีรายละเอียดมากขออนุญาตที่จะไม่นำเสนอเพราะใช้พื้นที่ค่อนข้างมากเป็นว่ามีฝ่ายกีฬาเรือพายส่งผลให้เด็กเยาวชนพวกเราเตรียมนักกีฬาส่งแข่งขันกีฬาเรือพายครั้งแรก ตั้งแต่ตั้งจังหวัดน่านก็ว่าได้ ในกีฬาเยาวชนแห่งชาติ ภาค ๕ หรือหม้อฮ่อมเกมส์ ที่ จ.แพร่ เป็นเจ้าภาพ ในปลายเดือน พฤศจิกายน ๒๕๕๐