ความหนาวในสี่สิบสาม
รายรอบ
หนาวห่อกรอบห่มแน่น
เคว้งคว้างละเห่เร่ละแทน
ฉันนั่งแท่นจับความว่างเปล่า
ฉันอยู่สมิหลาสงขลา
ฉันอยู่ทัณฑราชสีมา
ฉันอยู่แม่ฮ่องสอนติดพม่า
ฉันอยู่แม่สะเรียงเวียงผา
ฉันอยู่ที่นั่น-ฉันอยู่ที่นี่
เท้าเหยียบพสุธามีพักอาศัย
ล่วงปีแล้วล่วงผ่านนานไป
ฉันไม่เจอสิ่งใด...แม้นตัวเอง
เคยเสาะแสวงหาอ้อมกอด
หนุ่มเหน้าพรอดกอดรับขวัญ
จะสร้างครัวเรือนสุขราตรีวัน
แต่ความฝันหนาวสั่นเซ่นน้ำตา
ปีแล้วปีเล่าปีแล้วปีเล่า
ฉันจะล่าเอาสุขสมหวัง
ก้มหน้ารับชะตาพระเจ้าสั่ง
แล้วนั่งนอนผ่านวันหายใจทิ้ง
เคยอดอยากยากโหยโซ้ยน้ำก๊อก
เคยจนกรอบกรอกมาม่าเป็นอาศัย
เคยช้อปสามตัวร้อยชุดชั้นใน
เคยว่างเปล่าเดียวดาย...ในเงินตรา
ใช้ชีวิตไปปีแล้วปีเล่า
ใช้ชีวิตไปปีแล้วปีเล่า
ใช้ชีวิตไปปีแล้วปีเล่า
ใช้ชีวิตไปปีแล้วปีเล่า
มาสี่สิบสามปีในปีนี้
ถาม-ตอบ-ตัวเองมี อะไรบ้าง
ลูก-ผัว-ยังท่อง สัม-เวสีไพร
ฉันใช้ชีวิตกับใจ...แล้วไปทั่ว..
สวัสดี ! ดาวมนุษย์โลก ...
ฉํนมีโชคยังคงอยู๋สี่สิบสาม
แม้จะท่องนรกคุกส์ทุกข์คราม
ก็ยังหยัดบทนิยาม...นับถือตัว
----------------------
ขอคารวะตัวเอง
19 สิงหาคม 2558
พิมพ์ปภัสสร หอมหวล
ความเห็น (3)
ชอบค่ะ..คารวะ..ตนเอง..
-
ขอบพระคุณค่ะ..คุณยายธี..
-
การเคารพตัวเอง...เป้นสิ่งที่ดีทีสุดเลยครับ
เป้นกำลังใจให้ครับ