ภาษาอังกฤษ ไม่ยากอย่างที่คิด

ตอนเรียนชั้นประถมปีที่ ๕ เป็นปีแรกที่ได้เริ่มเรียนวิชาภาษาอังกฤษ เวลาเรียนก็ตั้งใจฟังคุณครู

คุณครูให้การบ้านก็ทำส่ง... พอถึงเวลาสอบเก็บคะแนนครั้งแรก ผลปรากฏว่า คะแนนเต็ม ๑๐

ผู้เขียนได้คะแนนเพียง ๑ คะแนน แปลกใจมาก ไม่ได้ไปถามคุณครู ว่าทำไมจึงได้คะแนนแค่นี้

กลับมาบ้าน เมื่อทำภารกิจต่างๆเสร็จแล้ว (ช่วยแม่ทำงานบ้าน อาบน้ำ กินข้าว ฯลฯ)

เวลาที่เหลือคือทำการบ้านและอ่านหนังสือ มานั่งทบทวนตัวเอง ว่าที่เราได้คะแนนภาษาอังกฤษเพียง ๑ คะแนน

เพราะอะไร เราคงตอบไม่ถูก ตอบไม่ตรงโจทย์ บอกตัวเองนะว่าให้พยายาม ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น

คำศัพท์ ที่แปลไม่ออกก็เปิด ดิกฯ เพื่อแปลศัพท์ ถามผู้รู้บ้าง ต่อคำศัพท์ภาษาอังกฤษบ้าง ฝึกร้องเพลงภาษาอังกฤษบ้าง

ครั้งที่ ๒ สอบอ่านหน้าโต๊ะคุณครู สอบทีละ ๒ คน เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆเสียงดังกว่า ผู้เขียนเสียงค่อย (คงจะไม่ค่อยมั่นใจ)

คะแนนออกมาไม่ดี ฮึดสู้ใหม่

หลังจากที่ได้เพียรพยายามเฝ้าฝึกฝนตนเอง ทุกครั้งที่มีเวลาว่าง ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ไม่เคยสอบภาษาอังกฤษตกเลย

ตอนเรียนมัธยมปลาย คุณครูผู้ชาย อาวุโส ใจดีมากๆ ผู้เขียนขอจองที่นั่งข้างหน้าทุกครั้ง ใครสอบได้คะแนน ๑๗ ขึ้นไป

จาก ๒๐ คะแนน จะได้รับสมุดโน๊ตเป็นรางวัล ผู้เขียนจะมีชื่อ ๑ ในนั้น (...เป็นความภาคภูมิใจลึกๆ )

และตอนเรียนมหาวิทยาลัย มีโอกาสได้ช่วยเพื่อนติวในวิชาที่เพื่อนสอบไม่ผ่านครั้งแรก (อังกฤษ เล่ม ๔ ...ยากมากๆ) ติว

ตัวต่อตัว หนเดียว เพื่อนสอบผ่าน (เพื่อนช่วยเพื่อน)

เวลาสอนเด็กๆ จะยกตัวอย่างให้ฟัง ในเรื่องการเรียนภาษาอังกฤษ เวลาที่มีโอกาส เพื่อให้เขาเกิดความเพียรพยายาม

ขอขอบคุณ คุณครูทุกท่านที่ให้การอบรมสั่งสอน เป็นอย่างดี

ศุกร์ ๗ สิงหาคม ๒๕๕๘