ทำไมถึงเป็น beeman
มีคนถามผมเรื่อยว่า "เลี้ยงผึ้งแล้วถูกผึ้งต่อยบ้างไหม" "เลี้ยงผึ้งไม่กล้วผึ้งต่อยหรือ" คุณคงอยากรู้แล้วซิว่าผมจะตอบอย่างไร
ผมยังไม่ตอบก่อน แต่อยากเล่าว่าทำไมถึงชอบผึ้ง และเป็น beeman ย้อนไปตอนเรียนมหาวิทยาลัย ตอนที่ผมสอบเข้าคณะวิทยาศาสตร์ได้ คณะที่ผมเรียนจะเลือกวิชาเอกตอนจบปี 1 เกรดเฉลี่ยผมได้น้อยเลยต้องเลือกสาขาชีววิทยาที่มีระดับคะแนนเกือบต่ำสุด แต่ที่ภาควิชาชีววิทยานี้ จะเรียนชีววิทยาที่เน้นทางด้านสัตว์ ถ้าเป็นพืชต้องไปเรียนภาควิชาพฤกษศาสตร์
พอเรียนทางด้านสัตว์ วิชาที่ผมชอบคือ สรีรวิทยาของสัตว์ แต่เพราะเหตุว่าการเรียนวิชาเหล่านี้ต้องฆ่าสัตว์ (เลี้ยงลูกด้วยนม) การฆ่าสัตว์นี่อย่างไรก็เป็นบาป แม้ว่าจะฆ่าเพื่อการศึกษาก็ตาม แต่อยู่ภาควิชานี้หลีกเลี่ยงการฆ่าสัตว์ไม่พ้นแน่
ผมจึงถามตัวเองว่า ถ้าจำเป็นต้องฆ่าสัตว์จะฆ่าสัตว์พวกไหนดี เผอิญวิชาที่ผมชอบอีกวิชาหนึ่งคือกีฏวิทยา ซึ่งต้องจับแมลงมาส่ง ผมคิดว่าแมลงมีมากมายทั่วโลก และเป็นพวกที่มีสีสันสวยงาม ผมจึงคิดต่อว่าแมลงนี่แหละมีเลือดไม่ใช่สีแดง และแมลงตัวเล็กถ้าฆ่าไปคงบาปน้อยกว่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเป็นแน่
สรุปว่า ผมเลือกเดินสายแมลง พอปลายปี 3 มีอาจารย์ (ดร.สิริวัฒน์ วงษ์ศิริ) มาชวนลงเรียนวิชาการเลี้ยงผึ้ง ผมรีบสมัครเลย เรียนต่อมาผมก็รู้ "ผมตกหลุมเสน่ห์" ของผึ้งเข้าให้แล้ว ต่อมาผมก็ได้ทำวิจัยทางด้านผึ้ง
พอมาอยู่ที่ มศว พิษณุโลก ผมเริ่มเลี้ยงผึ้งจากการสนับสนุนของหัวหน้าภาควิชาชีววิทยา (ดร.คงศักดิ์ พรือมเทพ) และเลี้ยงเรื่องมาตั้งแต่ปี 2530 จนกระทั่งถึงปัจจุบัน สถานะของมหาวิทยาลัยก็เปลี่ยนเป็น มหาวิทยาลัยนรเศวร
สมัยเริ่มเลี้ยงผึ้ง ดร.สมบัติ นพรัก อดีตผู้บริหารมหาวิทยาลัย เรียกผมอยู่เสมอว่า "พ่อผึ้ง" นัยว่าเห็นผมควบคุมผึ้งได้และไม่กล้ว เสน่ห์ของผึ้งก็อยู่ที่ความลับในชีวิตของผึ้ง และถ้าเลี้ยงผึ้งก็ต้องได้กินน้ำผึ้ง และสุดท้าย สุดยอดวิชา "วิธีการเลี้ยงผึ้งที่ดีที่สุด ก็คือ ทำให้ผึ้งเลี้ยงเรา" ทุกวันนี้เกือบทุกอย่างในชีวิต ที่เป็นวัตถุสิ่งของ ล้วนแล้วได้มาจากผึ้ง
ในชีวิตคนเรา ประเภทของงานอาจแบ่งได้เป็น 2 ส่วนใหญ่ ๆ คือ งานอาชีพ (ทำแล้วได้สตางค์) กับงานอดิเรก (ทำแล้วอาจไม่ได้สตางค์ แต่ก่อให้เกิดความสุข) แต่ในชีวิตของผม beeman งานทั้งสองอย่างมันผสมกันอย่างลงตัว ผมทำทั้งงานที่เป็นอาชีพกับงานอดิเรกไปได้พร้อม ๆ กัน ขณะนี้ทุกสิ่งทุกอย่างพอจะลงตัวแล้ว
สิ่งที่เหลือที่จะต้องทำต่อไปก็คือ การทำงานเพื่อประเทศชาติ ประชาชน สร้างความเข้มแข็งให้ประชาชนในชาติในด้านการแข่งชันทางวิชาการและการค้า ครับ....
มาถึงเรื่องผึ้งต่อย....ทุกวันนี้ยังกลัวผึ้งอยุ่ไหม ยังกลัวผึ้งต่อยอยู่ เพราะว่าโดยต่อยทุกครั้งมันเจ็บ แต่เราก็ได้ยาที่ช่วยลดกรดยูริก อย่างไรก็ตามความกลัวมันมีน้อยกว่าความกล้าและความสนุกครับ ตรวจดูผึ้งทุกครั้งมันได้ความรู้ รู้ความต้องการของเขา โดยที่เขาไม่ต้องพูดภาษาเราก็ได้ ... ซึ่งเราประยุกต์ใช้ในการมองคนและจัดการทรัพยากรมนุษย์..ครับ
ความเห็น (2)
ตอนนี้ผมเบียดบังเวลางานวิจัย มาเขียนก่อนครับพอครบ 100 บันทึกแล้วค่อย ๆ เพลามือในการเขียนลงหน่อยแต่พยายาม เขียนให้ได้เดือนละอย่างน้อย 20 วัน และอย่างน้อยต้องได้ 30 บันทึกครับ อย่างไรก็ตามผมติดตามอ่านบล็อกของอ.หนึ่งอยู่ด้วยครับ <Link>