Peaceful Mind ตอนที่ 2

อิ่มใจพลังใจได้จากผู้ป่วยรายแรกที่ทาง รพ.มะเร็งวางแผนมาเยี่ยม

พี่เมตชักชวนให้เราไปต่อเพราะมีผู้ป่วยในพื้นที่อีกสามเคส … ทุกท่านเห็นพ้องกันไปให้ครบทุกรายอย่างไร้เงื่อนไข ช่างเป็นความน่าประทับใจอย่างยิ่ง ทีมหมอครอบครัวขี่มอเตอร์ไซต์นำทางไปด้วยความคล่องแคล่ว

พอไปถึงบ้านผู้ป่วย...ข้าพเจ้าก็สอดสายตามองหา ก็รู้สึกงง ไม่เห็นผู้ป่วย จนญาติได้แนะนำ...ทึ่งมาก ผู้ป่วยยังอ่อนเยาว์ อายุเพียง ๑๘ ปี ใบหน้ายิ้มแย้ม และรอยยิ้มที่สดใส

ทางทีมฝ่ายกายก็ถามไถ่เรื่องการเจ็บป่วย ดั่งคล้ายญาติเดินทางมาเยี่ยมไข้ ให้ความรู้สึกไม่มีคำว่า เจ้าหน้าที่หรือบุคลากรมาขวางกั้น เป็นบรรยากาศที่เป็นพี่เป็นน้อง เรียนรู้การดูแลผู้ป่วยร่วมกัน

"แรกๆ หนูท้อมาก นอนร้องไห้ทุกคืน..."

"หนูเคยคิดจะฆ่าตัวตายด้วย คิดวนไปวนมา อยู่ๆ ก็ได้คำตอบกับตนเองว่า ฆ่าตัวตายมันตายเร็วกว่ามะเร็วนี่ ทำไมเราต้องฆ่าตัวตาย ตายแล้วต้องไปใช้กรรมอีก สู่อยู่รับผลกรรมรักษาการเจ็บป่วยอย่างนี้แหละ …."

ใบหน้าผู้เล่า เล่าไปยิ้มไปด้วยอย่างสดใสดั่งเด็กสาววัยรุ่นทั่วๆ ไป จนดูไม่ออกเลยว่า เธอเคยผ่านการผ่าตัดและรับการรักษาที่ รพ.มะเร็งมาแล้ว

"ผมร่วง...ตอนนี้ก็เกิดใหม่แล้ว …"พร้อมลูบผมตัวเองซึ่งดูดกดำมาก

เธอเล่าถึงชีวิตประจำวัน ซึ่งก็ดูไม่ต่างจากคนอื่นๆ

อสม.ท่านหนึ่งเล่าให้ฟังว่า ไม่บอกก็ไม่รู้ว่าเธอป่วย

"หนูไปคุยกับยาย...ที่ป่วยเป็นมะเร็งเหมือนกัน หนูจึงรู้ว่าไม่ใช่หนูคนเดียวที่ป่วย "

ความเข้าใจในธรรมชาติที่ปรากฏในชีวิตของเธอดูมากกว่าเด็กสาวในวัยนี้จะได้เรียนรู้

วันนี้เธอลาโรงเรียนเพื่อรอรับพวกเรา และช่วงบ่ายก็จะไปเรียนหนังสือตามปกติ

ในเคสนี้ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ถึงสภาวะสุขภาพจิตของวัยรุ่นคนหนึ่งที่มีคุณค่ามากที่ผ่านความทุกข์ทรมาณจากการเจ็บป่วยทางร่างกายและพยุงตัวเองให้ฝ่ามรสุมช่วงวิกฤตินั้นมาได้

ข้าพเจ้าถามถึงทัศนะของเธอว่า มีแนวโน้มที่จะทำร้ายถึงขั้นปลิดชีิวิตตนเองอีกไหม

เธอยิ้มอย่างเบิกบานว่า "ไม่คิดค่ะ … ตอนนี้หนูก็ว่าหนูไม่ได้ดูแตกต่างจากคนอื่น"

จิตใจที่เข้มแข็งและรอยยิ้มที่สดใสทำให้เธอมีพลังชีวิตที่มากมายที่พยุงให้ชีวิตนี้อยู่ได้

…

ขอบคุณที่มาให้รู้จักเพื่อให้ได้เรียนรู้

๒๗ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๘