อิตาลีที่ใฝ่ฝัน – ตอนที่ 7: เผชิญเมืองหลวงยามวิกาล

ตัดสินใจใช้เวลาอยู่ที่ Positano เพียงแห่งเดียว ตัดใจเรื่องการไป Amalfi Coast เพราะถ้าจะไปสองที่ก็คงต้องรีบเร่งพอสมควร หลังจากเดิน (ถ่ายรูป) ในเมืองจนเต็มอิ่มก็ได้เวลากลับขึ้นไปที่ถนน (ข้างบน) เพื่อไปรอรถบัสที่จะผ่านมา (ป้ายที่ผมลงเมื่อเช้า)

นั่งรอรถบัสกลับ Sorrento

โชคดีมากที่รถไม่แน่นเหมือนขามา มีที่นั่งให้ทุกคน รถใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็มาถึง Sorrento เดินผ่านร้านซุปเปอร์แวะดูของอย่างเร็วๆ ได้แซนวิชทูน่ามา 1 อันตุนเป็นสะเบียงไว้ก่อน แล้วรีบขึ้น Local Train ไปเนเปิล ถึงเนเปิลเที่ยวนี้ระวังตัวกันเป็นอย่างดีเพื่อไม่ให้ผิดพลาดซ้ำรอยเหมือนขามา ระหว่างที่รอรถไฟ High Speed ออก แบ่งทีมยืนเฝ้าของ กับทีมไปหาสะเบียงไว้กินเป็นมื้อเย็น ได้แมคโดเนิลกับคาบับใหญ่ๆ มา 2 อัน ได้สลัด และผลไม้ เพียงพอสำหรับมื้อเย็นบนรถไฟแล้ว รถไฟ delay เกือบ 20 นาที ไปถึงโรมเกือบห้าทุ่ม

ที่พักคืนนี้ไม่ได้อยู่ใกล้สถานีรถไฟ (Roma Terminal) เหมือนคืนแรก ต้องนั่งรถไฟใต้ดินไป 2 สถานี จำได้ว่าที่เลือกที่นี่เพราะตอนนั้นคิดว่าสามารถเดินไปโคลอสเซียมได้โดยไม่ต้องใช้รถใต้ดิน (แต่เราดันไปมาแล้วเมื่อวันแรกที่ลงจากเครื่องบิน) พอไปถึงสถานีรถใต้ดินลูกชายหยอดเหรียญซื้อตั๋วแล้วก็พากันเดินหาว่าต้องไปสายไหน แต่เมื่อพอไปใกล้จุดขึ้นรถจึงเห็นประกาศว่ารถสายนี้หยุดวิ่งตอนสามทุ่มครึ่งเนื่องจากเหตุผลอะไรบางอย่าง (จำไม่ได้) จึงต้องเอาตั๋วนี้ไปขึ้นรถเมล์แทน รถเมล์ก็ไม่ค่อยชัดเจนว่าต้องไปสายไหน ในที่สุดต้องใช้วิธีเดาสุ่ม แล้วเปิด Google ไปด้วย monitor ว่ามาใกล้กับตำแหน่งของโรงแรมแล้วหรือยัง การนั่งรถเมล์ตอนห้าทุ่มกว่าทำให้ต้องเผชิญหน้ากับมิจฉาชีพ (อีกแล้ว) คือเป็นผู้ชายสะพายกระเป๋าพยายามตามมายืนใกล้เรา (บนรถเมล์) แล้วก็พยายามเอามือ (ที่อยู่หลังกระเป๋าที่เขาสะพาย) ล้วงมา ต้องใช้วิธีเดินหนีหรือยืนติดกันเป็นกลุ่มให้เขาแทรกไม่ได้ ซึ่งเมื่อเขารู้ว่าเราระวังตัวแจในที่สุดเขาก็ลงรถเมล์ไป เมืองหลวงอิตาลีนี่ก็อันตรายไม่แพ้เมืองเนเปิลที่เลื่องชื่อเรื่องนี้เลย

สถานีรถไฟใต้ดินใกล้ที่พัก (ถ่ายเช้าวันรุ่งขึ้น)

ขึ้นลงบันไดจนคุณสุนิตเริ่มจะบ่นแล้ว

วันนั้นกว่าจะหาโรงแรมได้ก็ใช้เวลาเหมือนกัน เพราะโรงแรมที่จองไว้ไม่ไม่ใช่โรงแรมใหญ่ที่มีป้ายชัดเจน แต่เป็นที่พักในลักษณะ Bed & Breakfast คือเป็นห้องที่มีเจ้าของทำนองว่าเขาซื้อห้องในตึกนี้เอาไว้ แล้วก็ใช้ทำเป็นที่พักให้คนเช่า ต้องดูเลขที่บ้านไปเรื่อยแล้วจึงไปกดกริ่งให้เจ้าของเข้าเปิดประตู โชคดีที่มีโทรศัพท์ติดต่อได้และก็ได้นัดหมายเขาไว้บ้างแล้วว่าเราจะมาถึงตอนไหน แต่ก็ดันมาเสียเวลาเรื่องรถไฟใต้ดินเสียอีก

ด้านหลังห้องพักเป็นสวน

บริเวณใกล้ๆ ที่พัก

ที่พักเป็นคล้ายๆ อพาร์เม้นท์มีห้องน้ำมีครัว ด้านหลังมีสวนและเรือนที่ใช้เป็นห้องสำหรับทานอาหารเช้า อาหารเช้าของวันนี้จัดเต็มกว่าทุกๆ วัน เพราะไม่ได้มีแค่ครัวซองค์และกาแฟเท่านั้น แต่มีไข่ต้มให้ มีแครกเกอร์และเบเกอรี่อย่างอื่นให้อีก เรียกว่าดีกว่าสองที่ที่ผ่านมา แต่ก็ยังไม่ได้ฟู่ฟ่าอะไร