วันที่ยี่สิบสี่-หัดมองในสิ่งที่ไม่เห็น

วันที่ยี่สิบสี่-หัดมองในสิ่งที่ไม่เห็น

วันพฤหัสบดีที่ 19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558

วันนี้ก็มีแผนกับตนเองว่า มีทำ Lab Assay ที่วางไว้ คำนวณส่วนที่เหลือ เคลียร์เอกสารค้างที่ยังไม่ได้ยื่น ตอนเช้าทดลองแวะวางขายขนมเค้ก ซึ่งพอได้นั่งชิล ๆ กับแม่ค้าขายไข่เจียวข้าง ๆ คุยกันก็เหมือนได้เพื่อนใหม่ พี่เขาเป็นแม่บ้านทหาร เล่าว่างเช้า ๆ ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ ก็มาวางขาย ก็พอได้ตังค์ แนวคิดน่ารักมาก ๆ สังเกตเห็นว่า "ผู้คนที่ผ่านไปมา มักจะทักทาย คุยเล่นกับแม่ค้าท่านนี้"

แม้ตอนว่าง ๆ ไม่มีลูกค้า พี่เขาก็ ไปทำหมูปิ้งช่วยร้านข้าง ๆ น่ารักดีค่ะ

พี่เขาก็เล่าเรื่องต่าง ๆ ว่าง เย็น ๆ ก็ไปขายเสื้อผ้า หลัก ๆ ก็ขายเสื้อผ้าแหละแต่เช้า ๆ ก็ว่าง มาตั้งแบบนี้ก็พอได้อยู่
สังเกตว่า ลูกค้าที่เดินมาซื้อ เพราะสนใจเรื่องสุขภาพ ชอบที่เค้กทานแล้ว ไม่อ้วน และสนใจว่า ใส่อะแทน คำถามยอดฮิตที่มักจะได้จากลูกค้า และวันนี้หนูทดลอง นำเค้กไปอุ่นไมโครเวฟ ตั้งใจไล่น้ำ ปรากฏว่า เค้ก นุ่มขึ้น และยังคงหอมเหมือนทำเสร็จใหม่ ๆ

พอมาถึงที่ทำงานรีบรายงานหัวหน้าเกี่ยวกับความคืบหน้าต่าง ๆ คุยต่อยอด กลางเป็นว่า พรุ่งนี้เปลี่ยนแผน ให้หนูลงพื้นที่เรียนรู้เกี่ยวกับ ตลาดกลางสมุนไพร ซึ่งอยู่นอกเหนือแผนที่วางไว้ มีทั้งเซ็งและดีใจ

เซ็งเพราะอะไรที่วางแผนไว้ ไม่ค่อยจะได้ทำตามนั้น แต่ก็ดีที่พอจะเป็นการเดินทางที่เข้าใกล้ทางไปวัดมากขึ้น แม้จะจำกัดเวลาเองไม่ได้มากก็ตาม

เย็น ๆ ครูมีภารกิจเพิ่มให้จัดหาผ้าโทเรเนื้อดี สีแก่นบวร ประมาณ 3 เมตร พระท่านจะนำไปทำถลกบาตร สอบถามร้านสังฆภัณฑ์ชื่อดังแถวนี้ไม่มี ค้นข้อมูลและสอบถามทางออนไลท์ ฝากข้อความไว้ ส่วนใหญ่าจะให้ข้อมูลว่า วันนี้ร้านปิดตรุษจีน เปิดพรุ่งนี้ จึงค้นข้อมูลเพิ่มเติมไปเรื่อย ๆ
โทรสอบถามพระพี่ชายว่า "ผ้าที่ท่านฝากมาถวายหลวงปู่ คือ ผ้าแบบไหน"

เพราะว่าอาทิตย์นี้ หลวงพี่ได้ฝากฝ้าที่โยมที่อินเดียมาแล้วซื้อผ้ามาถวายท่าน ท่านรับไว้แล้วก็ฝากหนูให้มาถวายหลวงปู่"
แต่พอสอบถามท่านว่า เป็นผ้าห่ม

วันนี้ได้เรียนรู้ว่า การลุกขึ้นขึ้นมา ทำทั้ง ๆที่ไม่อยาก ก็ทำให้ใจมีแรงขึ้นมาได้ หากสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ ควรทำ มองสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ยาวมาถึงวันนี้ ใจข้างในคลายกว่าเดิมนิดหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้เบามาก หรือ สว่าง ยังเป็นอาการ ลอยคอ เพราะเมื่อวาน กรรมหนัก ก็ต้องรับเอาด้วย และก็เรียนรู้ไปได้ สิ่งที่ไม่เคยมอง คือ ผลกระทบจากการกระทำของตนเอง ทั้งด้านบวกและลบ แต่พอหัดมองก็น่าขนลุกอยู่ แต่ก็ เอาหล่ะ

บอกตนเองว่า ทำไปจนกว่าจะจบ หรือ หมดโอกาส
ก็แค่นี้หล่ะ

พระพี่ชายก็เมตตา ส่งข้อความมาให้กำลังใจ จากที่ท่านหายไปหลายวัน พึ่งทราบว่า ที่วัดเกิดพายุ ต้นไม้หัก เสาวิทยุ หัก ต้นไม้ล้มระเนระนาจ สัญญาณอินเตอร์เน็ตใช้ไม่ได้ เป็นคำตอบของ สิ่งต่าง ๆที่หายไปตั้งแต่วันจันทร์
ท่านบอกว่า

"ถ้าไม่คิดว่าเป็นเรื่องได้เรื่องเสียภารกิจนี้จะมีมูลค่ามหาศาลที่ประมาณค่ามิได้

ภารกิจนี้เป็นการปฏิบัติธรรมไม่ใช่การค้ากำไร
เป็นภารกิจการถอดถอนความเป็นตัวตน

ไม่มีอะไรเกินความอดทนไม่มีอะไรเกินความเพียรขอแค่ไม่เลิก

เก็บข้อมูลไปเรื่องจับหลักให้ได้"

อีกหนึ่งกำลังใจ ที่หนุนและสนับสนุนกันและกันในเส้นทางนี้เสมอ ๆ สาธุเจ้าค่ะ