ความสามัคคี...ย่อมต้องมีความขัดแย้งที่พอเหมาะ....

บันทึกความคิดเห็น...เพื่อนำสู่การหาแนวทางพัฒนาบุคลากรรุ่นต่อ ๆ ไป ให้กับแผ่นดิน...

ในการพัฒนา และ บริหารใด ๆ นั้น " จักต้องเกิดความสามัคคี "
และ " ในความสามัคคี...ย่อมต้องมีความขัดแย้งที่พอเหมาะ "

ด้วยความเห็นต่าง อาจจะเสมือนเกิดการขัดแย้ง หรือ ความต่าง...ที่ต่างกันได้นั้น จักเพื่อทุ่มพลังแนวทางอันก่อประโยชน์ที่งดงาม และ อาศัยสัมมาปัญญาจึงจักสามารถนำผลสรุปมาใช้... เป็นไปเพื่อจุดที่ดีที่สุดเพื่องานพัฒนาแผ่นดินฯ ตามประสพการณ์แต่ละบุคคลสะสมมาอย่างเสียสละ มุ่งมั่น อันเกิดแต่ " ความมีคุณธรรมในจิตใจ เป็นธงนำ... "

และอย่างน้อย จักต้องร่วมวิเคราะห์แนวการให้ความเห็นไม่ว่าจะมาจากใคร ? หรือ แม้จะเพียง " การติเพื่อก่อ " ก็ยิ่งช่วยเพิ่มความชัดเจน และ จักนำไปสู่การปรองดอง... ที่ผู้บริหารผู้มีสายตายาวไกล จักต้องเปิดใจรับฟัง ทั้งเก็บสาระ เพื่อนำมาบูรณาการ...สู่.. งานแผ่นดินอย่างเต็มใจเหน็ดเหนื่อย ตรงไป - ตรงมา มิใช่รีบตัดบท...ทนความยียวนกวนโทสะ จาก บางความต่าง...ไม่ได้...

เมื่อได้ขันอาสาคืนความสุขให้กับประชาชนคนไทย ทั้งแผ่นดินจริง ก็ต้องอดทน มุ่งมั่น โดยแท้...

ความต่าง จึงมิใช่ ความแตก
ความแยก จึงมิใช่ จะไร้จุดสมาน
ความร่วมมือ ก็จักมิใช่ การจูงจมูกสนตะพาย ให้ทำการณ์

หากหลักจิตวิทยามวลชน จักคือ ความคิด ความอ่านที่ร่วมแสดง มิใช่ กลั่นแกล้ง มิใช่บิดเบือนเล่นงานใคร.. สู่ใคร !!! ??? ในบทเรียนกว่า ๘๐ ปี ประชาธิปไตยแบบไทย...ให้เกิดธรรม