เรียนรู้ใจตนเองให้พอ

การได้ติดตามมาเรียนรู้ และทำงาน เป็นโอกาส ที่สำคัญ ช่วงเวลาสั้นของการเดินทางจากปายมา รพ.ปางมะผ้า

ทำให้มีโอกาสได้ร่วมเรียนรู้และรับฟัง ถึงการสร้างกุศลใหญ่ การฟันฝ่าอุปสรรค และต่อสู้กับกิเลส

เป็นเรื่องที่นักเดินทางบนเส้นทางนี้ต้องเรียนรู้และเผชิญ ต้องผ่านให้ได้และต้องเข้าใจได้ด้วยตัวของตัวเอง

ที่สำคัญบนเส้นทางของทุก ๆ คนนั้น มีกัลยาณมิตร คือ ครูบาอาจารย์เป็นผู้เมตตาให้โอกาสช่วยเหลือ ค้ำชู

ทำอย่างไร ใจถึงจะพ้นจากการเห็นผิด เพียงแค่กับไปเรียนรู้ อย่างตั้งใจ นี่คือ คำถามที่ถามกับตนเอง

แม้ยังปฏิเสธกิเลสที่ยั้งซ้ำเติมและโทษตนเองไม่ได้

เสียงครูบาอาจารย์ที่เคยสอนไว้ก็ดังสม่ำเสมอว่า "รักษาข้อวัตรให้ได้ ภาวนาให้พอ"

มอง คิด สังเกต แก้ไข พิจารณา การกระทำของตนเอง ในอดีต ปัจจุบัน ว่ากำลังทำเหตุ เพื่อไปเกิดผลเช่นใด

อันเก่า ส่งผลมาให้เป็นแบบนี้ พลาดอย่างนี้ ซ้ำเติมตนเอง อยู่ ทำอย่าไร สติ ปัญญาจะมีพอ ให่ก้าวออกอย่างเด็ดเดี่ยว

พระพี่ชายเมตตาสม่ำเสมอ ให้หนักแน่นเข้มแข็งในการรักษาโอกาสและข้อวัตร

ท่านบอกเสมอว่า "เฮ็ดคือ เก่า เฮ็ด จริง ๆ จัง แหน่น่า มันได่อยู่"

ท่านบอกเสมอ โอกาสมีทุกขณะ แต่คือ ปล่อยไป อยู่เรื่อย

ตลอดการทำ งาน ได้เห็น ได้ซึมซับ พลังของความเมตตา ความสุขที่เกิดจากการเรียนรู้ และสัมผัสได้ถึงการเกิดปัญญาของแต่ละคน เกิดปัญญาในการเผชิญปัญหา แบบที่ใจคึกคักมีพลัง

นี่คือ เสน่ห์ที่หนูสัมผัสได้ทุกครั้งที่ได้อยู่ร่วมสังเกตการณ์ นี่คือ การสงเคราะห์ ผู้คนและเพื่อนมนุษย์ของท่าน โดยที่ท่านให้โอกาสหนูได้ มีส่วนร่วมเรียนรู้ไปด้วย

กลับมาถึงที่พัก เอ้อระเหยอยู่พักหนึ่งแล้วออกไปวิ่ง ที่นี่เป็นเขา หนาวชื้น เหมือนยืนในตู้เย็น

กลับมานั่งทำความรู้กับตนเองที่ชิงช้า การตามใจตนเอง ตามใจกิเลสก็เหมือนโล้ชิงช้าซินะ ยิ่งตามไปก็ยิ่งแรง ยิ่งโยกไปไกล หนัก ๆ เข้าไป อาจจะ ร่วงแล้วตกลงไป ตอนโล้ตอนแกว่ง มันเสียว มันสนุก แต่มันเสี่ยง ก็ได้แค่นั้น แถวอาจจะมีอาการเมา ๆ สักหน่อยด้วย

หันมองสิ่งแวดล้อม ท่ามกลางที่พัก ช่างงดงาม ได้มาที่นี่เพราะบารมีท่านที่เมตตา หนูแทบจะไม่ออกไปไหนนอก Comfort zone ของตนเอง แต่การได้ติดตามท่าน ทำให้อยู่นอก Comfort zone ของตนเองไกลมาก และเป็นที่ ๆ เยี่ยม ๆ ทั้งนั้น จิตชั่ว ๆ ยังสำนึกไม่ได้ นี่คือ ความเจ็บปวดของ จิตและความคิด มีคำถามกับตนเอง เมื่อไหร่จะก้าวผ่าน สมองคิดได้ แต่จิตไม่ประจักษ์

ไม่มีใครอยากชั่ว ก็ยังเชื่ออย่างนั้น มีเพียงการขาดสติเท่านั้นที่ปล่อยให้ เราทำชั่ว อืม แถมท้ายด้วย ความเห็นที่ผิด ๆ ด้วยทำให้ ยังคงทำชั่วอยู่ ท่ามกลางความรู้สึก เคว้งในจิต ย้ำลงไปกับตนเองว่า "เรียนรู้ซะให้พอ"