ชีวิตที่พอเพียง : 153. คิดต่าง
ผมเป็นคนขวางโลก คิดต่างจากคนอื่น จึงทำให้มีชีวิตที่พอเพียงอย่างนี้แหละ จะว่าดีก็ดี จะว่าไม่ดีก็ไม่ดี แต่สำหรับการมีชีวิตแบบพอเพียง ต้องบอกว่าดี คือพอใจในสภาพที่ตนเป็น พอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่ คือสันโดษนั่นเอง
ผมเห็นการโยกย้ายตำแหน่งราชการบางตำแหน่งแล้วก็บอกตัวเองว่าถ้าผมได้มีโอกาสอยู่ในสภาพนั้น (if were นะครับ ไม่มีวันเป็นจริงได้) ผมจะขออยู่ในตำแหน่งเดิม ขอทำงานเดิมให้มันลุล่วงสำเร็จจนลงหลักปักฐานให้ได้ การโยกย้ายตำแหน่งหน้าที่การงานบ่อยๆ ไม่ทำให้ได้ประโยชน์ต่องานหรือต่อบ้านเมือง และทำให้เกิดโรคหลงผิดในสังคม คือหลงให้เกียรติ ให้การยกย่องคนที่ตำแหน่ง ไม่ใช่ยกย่องที่ผลงาน หรือหลงผิดยกย่องผลงานฉาบฉวย ฉาบหน้า ไม่ใช่ยกย่องผลงานที่สร้างรากฐานแก่สังคม
ผมตีค่าคนที่ผลงานแบบลึกซึ้ง มากกว่าตำแหน่ง หรือผลงานที่ฉาบฉวย
ที่จริงผมก็เคยอยู่ในสภาพนั้นอยู่บ้างนิดหน่อย ผมเคย "มือขึ้น" ในระดับถูกชวนให้ไปดำรงตำแหน่งสำคัญทางการบริหารหน่วยงานวิชาการ ที่เขาให้เงินเดือนสูงกว่าที่ผมเคยได้รับที่ สกว. มาก อย่างน้อยก็ ๒ องค์กร ผมปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิด ด้วยเหตุผลตามย่อหน้าที่ ๒ ข้างบน
อุดมคติของผมคือ
(๑) อุทิศชีวิตสร้างผลงานที่ประณีต ลึกซึ้ง ไม่เน้นตำแหน่ง หรือชื่อเสียงแบบกลวงๆ หรือฉาบหน้า
(๒) เลือกทำงานที่เรารักและถนัด ไม่ลอยไปตามกระแส
(๓) ความเจริญในระยะยาวของหน่วยงานที่เราไปอยู่ ต้องสำคัญกว่าตำแหน่ง และชื่อเสียงของตัวเราเอง ดังนั้น ไปอยู่ในหน่วยงานไหน ต้องช่วยกันสร้างรากฐานให้แก่หน่วยงานนั้น ให้มีความมั่นคงและเจริญก้าวหน้าในระยะยาว ซึ่งหมายความว่าเมื่อพ้นสมัยเราไปแล้ว รากฐานที่เราช่วยกันวางไว้ จะก่อผลไปอีกนาน แม้คนจะไม่เห็นตัวเรา หรือผลงานของเราแล้ว แต่ตัวเราเองจะมองกลับไปที่หน่วยงานนั้นด้วยความสุข และอิ่มเอิบใจ ข้อ ๓ นี้เขียนเสียยาว เขียนสั้นๆ คือสร้างคน สร้างความสามัคคี และความเห็นแก่ส่วนรวม เอาไว้ให้แก่หน่วยงาน
วิจารณ์ พานิช
๒๐ ตค. ๔๙
ความเห็น (3)
ชาลิสา เมฆสว่าง(bangpun)
หนูเป็นคนหนี่งที่ยึดหลักพอเพียงและพอใจ และถึงแม้จะไม่ได้ทำงานที่ตัวเองรัก แต่หนูก็รักงานที่ตัวเองทำ และตั้งใจทำให้ดีที่สุด เพราะคุณค่าของคนเรา วัดการประสิทธิภาพของผลงานที่แหล่ะค่ะ ---- ขอบคุณอาจารย์สำหรับเรื่องราวดีๆ ที่แบ่งปันกันค่ะ
- หนูไม่แน่ใจว่างานที่อาจารย์วิบูลย์ได้รับเป็นงานที่อาจารย์รักตั้งแต่เริ่มต้นรึเปล่าค่ะ (QA เป็นงานที่หาคนอยากทำค่อนข้างยาก ส่วนวิจัยอาจมีคนอยากทำแต่หาคนที่ทำแล้วจะดีน่าจะหายาก : ทั้ง 2 เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ) แต่หนูมั่นใจจากการได้ร่วมงานว่าเมื่ออาจารย์ได้รับมอบหมายงานใดอาจารย์จะมองว่างานนั้นเป็นงานที่มีความสำคัญต่อมหาวิทยาลัยและประเทศชาติ และก็จะทำอย่างสุดความสามารถอย่างเป็นระบบทุกครั้ง
- ท่านอาจารย์วิบูลย์พูดอยู่เสมอตั้งแต่เริ่มเข้ามาทำงานใหม่ๆ ว่าอาจารย์ดูแล QAU (เป็นผู้บริหาร) แต่จริงๆ แล้วอาจารย์เป็นอาจารย์อยู่ที่คณะเภสัชฯ ซึ่งวันนึงก็ต้องกลับไปเป็นอาจารย์สอนหนังสือเด็กแต่พวกตูนทำงานประจำกันอยู่ที่นี่ (QAU) อาจารย์จะวางแนวทางพร้อมทั้งอธิบายสิ่งที่อาจารย์ได้ทำไว้ให้กับคนใหม่ที่จะมารับผิดชอบงานแทนอาจารย์ในอนาคต ไม่ว่าจะทางเอกสาร ทาง blog และอื่นๆ อยู่เสมอเพื่อให้เค้าเข้าใจ สานต่อ หรือคิดทำสิ่งใหม่ๆ ได้ง่ายขึ้น
- อาจารย์พูดและหวังอยู่เสมอว่าน้องๆ ใน QAU จะต้องทำงานกันได้เป็นอย่างดีไม่ว่าใครจะมาเป็นผู้บริหาร และยกตัวอย่างของคนที่ตั้งใจทำงานและผลแห่งความตั้งใจทำให้เค้าประสบความสำเร็จให้พวกเราฟังอย่างเห็นภาพ และบอกกับเราว่าในอนาคตไม่ว่าอาจารย์จะอยู่ที่จุดไหนเมื่อมองกลับมาอยากเห็นว่าพวกเรามีความเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน (เก่ง+ดี+มีความสุข) อาจารย์จึงมอบหมายงาน+สร้างงานที่มีคุณค่าให้กับเราอยู่เสมอ
- ข้อความข้างต้นมิได้มีเจตนาในการเปรียบเทียบใดใดทั้งสิ้นค่ะ เพียงแค่รู้สึกไปเองว่าอ่านบันทึกหลายๆ บันทึกของท่านอาจารย์หมอแล้วนึกถึงอาจารย์วิบูลย์โดยเฉพาะบันทึกนี้ ที่เขียนก็เพียงเพราะอยากเล่าสิ่งเหล่านี้ให้ญาติผู้ใหญ่อย่างท่านอาจารย์หมอได้ฟังเพียงเท่านั้นค่ะ (ขออนุญาตคิดเหมาเอาเองกับคำว่า "ญาติผู้ใหญ่" นะคะ เพราะคุณธวัชกับอุ ก็เป็นเหมือนพี่เหมือนเพื่อนไปแล้วค่ะ)
