เราเท่านั้นเป็นผู้กำหนดมาตรฐาน

เกิดมาแบบไหน ก็วางตัวเองแบบนั้น สร้างจุดกำเนิดให้ตัวเองเพื่อความภาคภูมิใจในสังคม

ในระหว่างที่กินขนมจีนอยู่ ก็เจอแตงกวาลูกหนึ่ง มองไปรอบๆไม่ใช่ลูกหนึ่งแล้ว มันตั้งหลายลูกรวมอยู่ในตระกร้าเดียวกัน จึงแปลกใจทำไมต้องซื้อแตงกวาผิดรูปแบบนี้มากิน มันไม่ใช่วิสัยของผลิตภัณฑ์ที่มีมาตรฐาน มีความสมบูรณ์ในตัว มันผิดรูปอยู่ มันควรจะโดนตัดทิ้งตั้งแต่อยู่ในสวนแล้ว

สักพักก็คิดในใจ มองมุมกลับ แล้วทำไมคนยังซื้อมากินได้ หรือเพราะว่ามันยังกินได้ หรือว่ามันราคาถูก แม้จะผิดรูป ผิดแปลกไปจากมาตรฐานทางการตลาด แต่มันยังสามารถทำเงินและกินในส่วนที่สมบูรณ์ได้อยู่ อีกทั้งยังสามารถหยิบจับมากินได้สะดวก แปลกดี

เรามักจะคุ้นชินกับแตงกวาผลเล็กๆ เรียวๆ เอามีดผ่าปลายนิดหน่อย พอที่จะหยิบจับมากินได้สะดวกทันทีในตอนที่กินขนมจีน แต่พอมาเจอแบบนี้ เราอาจจะคิดว่ามันกินไม่ได้ มันไม่ใช่สไตล์ที่เคยกินมา เพราะเรายังไม่เคยกินและเคยชินกับแตงกวาที่เป็นผลสวยงาม หารู้ไม่ว่าของแบบนี้ก็กินได้

ขณะเดียวกัน แตงกวาผิดรูปนั้น ถ้าอยู่อย่างโดดๆลูกเดียว มันทำให้ดูด้อยค่าลง กลายเป็นของไม่มีมาตรฐาน ผิดแปลกไปจากสังคมแตงกวามาตรฐานในถาดทั่วไป แต่หากมันได้อยู่รวมกัน ชนิดเดียวกัน ในตระกร้าเดียวกัน มันก็จะถูกกำหนดชื่อใหม่ ให้เป็นแตงกวาพวงหรือแตงกวาด้ามไปเลย

เพราะถ้าอยู่รวมกันในคุณลักษณะเดียวกัน จะไม่ทำให้ดูด้อยค่าหรือแตกต่างแต่อย่างใด กลับดูมีคุณค่ามากไปด้วยซ้ำ ยิ่งถ้าถูกนำไปวางไว้ในภัคตาคารหรู โรงแรมชั้นนำ ยิ่งที่ทำให้ดูมีคุณค่ามากขี้นไปอีก เพราะสังคมให้การยอมรับ

เฉกเช่นเดียวกัน หากเราดูด้อยกว่าผู้อื่นหรือมีความไม่สมบูรณ์พร้อมในตัวเอง แต่ถ้าเราอยู่ในกลุ่มของเรา เราก็จะมีเพื่อน มีสังคม มีความภาคภูมิใจในตัวเอง และมีความสมูบรณ์ในแบบฉบับที่เราเป็นอยู่ ชีวิตเรา เรากำหนดเอง

กรณีเหล่านี้ ก็เหมือนการคัดแยกผลิตภัณฑ์ให้อยู่ในระดับต่างๆ โดยไม่ทิ้งคุณค่าที่มีอยู่ไปทั้งหมด ตัวอย่างเช่น ลองกองพวงกับลองกองลูก มีราคาต่างกัน เมื่อนำมาขายรวมกันในจุดเดียวกัน ลองกองพวงจะได้ราคาดีกว่าส่วนลองกองลูกราคาจะตกไปทันที แต่ถ้านำมาแยกขายเป็นคนละจุด ราคาของทั้งสองเกือบเท่ากันเลยทีเดียว เพราะมีความสดเท่ากัน รสชาติเท่ากัน ต่างกันแค่มันหลุดออกจากพวงกลายเป็นลูกได้ไม่กี่นาทีเท่านั้นเอง

[ยายธี]

ชอบมาก.."กับวิธีเขียนชนิดนี้"...นานๆจะได้อ่านแบบนี้.สักที...ขอบพระคุณเจ้าค่ะ...

[วันสุไลมาน เจะแวมาแจ]

ขอบคุณครับ

ความจริงก็ไม่ได้เขียนแนวนี้นานแล้วและไม่อยากเขียนเองด้วย อยากให้ทุกคนช่วยกันเขียนเองมากกว่า จะได้ให้เห็นมุมมองที่ใหม่กว่าตนเอง

แต่อดที่จะเห็นทุกคนท้อแท้ในความไม่พร้อมไม่สมบูรณ์ของตนเองไม่ได้ จึงต้องเขียนให้แง่คิด แง่มุม เพื่อเป็นกำลังใจ ว่าเรายังมีที่ยืนในสังคม เพียงแค่เราวางตัวเองให้เหมาะสม เราก็จะเด่นทันที และแง่มุมตรงนี้สามารถใช้ได้ทุกสาขาอาชีพ ทุกช่วงอายุของตัวเรา

ขอแค่เราเข้าใจตัวตนและกำหนดอนาคตให้เหมาะสมบนพื้นฐานความสุขที่แท้จริง