เมื่อความคิดถึงเดินทาง
เ มื่ อ ค ว า ม คิ ด ถึ ง เ ดิ น ท า ง ..หัวใจก็หยุดและเฝ้ารอ
เฝ้ารอการกลับมาของความคิดถึงของกันและกัน
อย่างใจจดจ่อ...เ พี ย ง ล ำ พั ง อ ย่ า ง เ ป็ น สุ ข
.....................................................................................
การเดินทางของความคิดถึง ฉันเพิ่งรู้และเพิ่งสังเกตเห็นในความรู้สึก
ว่าความคิดถึงนั้นสามารถเดินทางได้
แปลกตรงที่เราไม่สามารถควบคุมความคิดถึงนั้น
และเรายังคงไว้วางใจว่า...
ความคิดถึงของเราจะเดินทางไปถึงจุดหมาย
และนำพาความคิดถึงของอีกฝ่าย...กลับมาเพื่อชื่นชม
หั ว ใ จ ห ยุ ด แ ล ะ เ ฝ้ า ร อ...อย่างกระวนกระวาย
ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่า...ความไว้วางใจที่มอบให้กับความคิดถึง
ในการเดินทางไปยังจุดหมายนั้น
อาจเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน
ที่ยากนักจะคาดเดาหรือควบคุมใดใดได้เลย
หัวใจคงทำได้เพียง...
ห ยุ ด แ ล ะ เ ฝ้ า ร อ
และมีความสุขกับความหวังเล็กๆนั้น
ค ว า ม สุ ข ...บนความหวังที่มิได้คาดหวังว่าจะได้รับ
ความสุขที่แม้บางครั้งจะเจือปนด้วย ค ว า ม ทุ ก ข์
ที่ความคิดถึงทิ้งคราบบางบางไว้
หั ว ใ จ...ยังคงมิเหน็ดเหนื่อยกับความหวังจากการเฝ้ารอ
หั ว ใ จ...ยังคงเฝ้ารอการกลับมาของความคิดถึงจากปลายทาง
อย่างใจจดจ่อเหมือนเช่นเคย
.................................
ห่างหายไปนานเหลือเกินกับการทิ้งร้างบ้านน้อยหลังนี้
แต่ยังคงสาระวนไปมาอยู่แถว ๆนี้แหละครับมิได้ไปไหน
หากแต่พยายามรวบรวมกำลังเพื่อสร้างพลังในการเขียนเรื่องราว
ทั้งภาพและถ้อยคำ ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
ขอบคุณครับสำหรับการเยี่ยมชมและทักทาย
ขอให้ทุกท่านมีแต่ความสุข สุขภาพแข็งแรงนะครับ
ความเห็น (3)
ธรรมชาติ... ไม่เคยห่างหายนะคะ
ชอบมากเจ้าค่ะ..คิดถึงอยากให้มี..อย่างนี้..บ่อยๆ..ในหน้า..เทียนส่องแสง