รถไฟฤดูร้อน....กาพย์กลอนสีเทา...
*รถไฟฤดูร้อน
กาพย์กลอนสีเทา
ความเศร้าส่วนตัวของข้า
โอ้, วันเวลาแสนสั้น
สำหรับความใฝ่ฝันกระจ้อยร่อย
ข้าคอยละเพ้อครวญ...
**วิ่งตามฝันอ้างว้างกลางแสงแดด
เหมือนว่าวลอยลมกระท่อนกระแท่นบนท้องฟ้า
ลอย
ลอย ลอย ลอย ลอย
ล่องลอย
ร้างลา...
*ข้าต้อยตามความฝันไปไม่หยุดหย่อน
ข้ารอนแรมไปในความว้าเหว่เดียวดาย
ไกลแสนไกล
ไม่มีวันสิ้นสุด
ยิ่งกว่าซังหญ้าแห้งที่หมุนกลิ้งตามสายสม...
**นั่งบนเก้าอี้ เท้าคาง จดบันทึก
เลียบาดแผลกากบาทปฏิทิน
บิน
บิน บิน บิน บิน
กางปีก
แต่ไม่ยอมอ่อนแอวิ่งตาม
ความฝันที่ปลายฟ้า
ณ ดวงตะวันยามเช้า....
..................................
* พิบูลศักดิ์ ละครพล, 2531, ถนนแห่งแสงตะวัน
**ผมเอง, 11 สิงหาคม 2557, ความฝันที่ปลายฟ้า
ความเห็น (8)
ชอบค่ะ
(ขออนุญาตตรงนี้ค่ะ ละเมอเพ้อครวญ(บทที่ ๑)และ ข้าต้อง.. (บทที่๓)
ใช้ smart phone หรือเปล่า..ไม่งอนนะคะ)
ชอบพิบูลศักดิ์
สมัยก่อนมีหนังสือหลายเล่ม
ปัจจุบันไม่มีเวลาได้อ่านเลย
ดูเหมือนจะมีเรื่องหุบเขาแสงตะวันด้วย
ขอบคุณครับ
รถไฟฤดูร้อน
ทำให้คิดถึงวันวาน ที่ได้นั่งรถไฟเก้าอี้ไม้
คางเกยหน้าต่างชมวิวสองข้างทาง
ที่ยังงดงาม บริสุทธิ์
*ข้าต้อยตามความฝันไปไม่หยุดหย่อน
ข้ารอนแรมไปในความว้าเหว่เดียวดาย
ไกลแสนไกล
ไม่มีวันสิ้นสุด
ยิ่งกว่าซังหญ้าแห้งที่หมุนกลิ้งตามสายสม...
มันช่างตอกย้ำความรู้สึกของครูใจดีในขณะนี้ เฮ่อ
ระลึกถึงเสมอนะคะ
ขอบคุณค่ะ ...อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆๆ ค่ะ
-สวัสดีครับ
-ตามมาเยี่ยมและให้กำลังใจครับ
-เก็บภาพกล้วยไม้สวยๆ มาฝากครับ
ครับ...
หลายต่อหลายเรื่อง
ไกล แสนไกล
ไร้ที่สิ้นสุด
...
หายไปนานเลยครับ
เอหรือหายไปกับบทกลอนและสายฝน
555
อย่าหายไปนานให้คิดถึงครับ