จดหมายถึงลูก "เพรียง" ฉบับที่ ๒๐ ตอนอาชีพที่ตนเองเลือก...
ช่วงปิด ๔ วัน...แม่ได้อยู่กับครอบครัวแบบเต็มอิ่ม...
ซึ่งแม่ต้องการแบบนี้มาก ๆ...เพราะในทุก ๆ วัน
ก็อยู่กันแบบขาด ๆ เกิน ๆ โดยเฉพาะช่วงนี้ "พี่ภัคร"
เรียนจบแล้ว...รอสอบ...แม่ก็ได้อยู่กับพี่ภัคร ๒ คน
จะได้ไปอยู่ครบครอบครัวทีก็วันศุกร์ - เสาร์...
แม่ถือว่า...ปิด ๔ วัน เป็นวันพักผ่อนและวันครอบครัว
ของพวกเรา ไม่มีสิ่งใดจะมีมาเกินกับ "ความสุข" ของ
ครอบครัวของเรา...
สำหรับน้องเพรียง...พ่อเร ให้ทำโครงรถอีแต๋นใหม่
เพราะเรามีไม้มากมายที่บ้าน เนื่องจากโครงรถเก่าผุ
พ่อเรเกรงว่า เวลาน้องเพรียงไปรับลากข้าวของเขาแล้ว
จะทำให้ไม้ซึ่งผุจะพังลงมาแล้วทำเอาข้าวของเขาเสียหาย
ปิด ๔ วัน พวกเราจึงนัด พี่ไข่ พี่ขวัญ น้องเพรียง พ่อเร ฯลฯ
มารุมทำรถอีแต๋นกัน เราได้แต่ลงทุนซื้อน๊อตมาและใช้เครื่องมือ
ในการไสไม้เพื่อให้เรียบและได้รูปทรง...
แม่เห็นถึง "ภูมิปัญญา" ของพวกหนู ลูกแม่และพี่ ๆ เพื่อน ๆ
สามารถทำโครงรถอีแต๋นได้ด้วยแรงกายของพวกเราเอง
พ่อเรบอกว่า...ถ้าไปซื้อเขาก็คงราคาเหยียบแสนบาท
แต่เรามีไม้ของเราเอง พ่อเรจึงออกทุนในการซื้อเครื่องมือ
เช่น กบไฟฟ้า วงเดือนไฟฟ้า สว่านไฟฟ้า ฯลฯ
เพื่อให้พวกพี่ ๆ เพื่อน ๆ และน้องเพรียงลองทำดู
ในสายตาแม่ ๆ เห็นพวกหนูก็สามารถทำได้
นึกถึงตาทวดของฟ้าคราม สมัยยังหนุ่ม ๆ มีแรง
ตาก็สามารถเป็นช่างไม้ทำได้ด้วยตัวเอง...
แม่ยังแซว พวกหนูว่า..."ลองให้พวกจบปริญญาโท เอกมาทำดูบ้างสิ
ว่าจะทำได้หรือเปล่า?"...พ่อเรบอกว่า..."อย่าเอาไปเปรียบเทียบกัน
มันคงละแบบ นั่นวิชาการ แต่นี่มันคือ การปฏิบัติจริง"...
แม่ก็ได้แต่ฟัง...ทุกวันนี้ เราต้องการการปฏิบัติได้จริงไม่ใช่หรือ
เราต้องการวิชาการเป็นเพียงแค่วิชาเสริมเราเท่านั้น...
แม่เชื่อฝีมือของพวกหนูว่า "ทำได้" เพราะแม่เห็นฝีมือแล้ว
และก็ใกล้เสร็จแล้ว...โครงรถ ฯ ครั้งนี้ ลูกของแม่ทำเปิดกลาง
และหนูก็ได้เพิ่มความสูงของตัวรถจาก ๙๕ cm. เป็น ๑๑๐ cm.
เพื่อต้องการการบรรจุข้าวได้ถึง ๓ เกวียน ๕๐ ถัง ต่อครั้ง
แต่ของเก่าที่รื้อทิ้งนั้น จะเปิดข้าวออกด้านข้าง แต่ครั้งนี้
หนูไม่ต้องการให้เปิดข้าวออกข้าง แต่ต้องการให้เปิดกลางรถ
หนูจึงทำเป็นกระดานชักเพื่อให้เปิดด้านล่าง...นี่ก็คือ...
"ภูมิปัญญา" ในการแก้ไขปัญหาในระหว่างที่หนูทำงานในการขนข้าว
ด้วยรถแล้วหนูพบเจอปัญหาอะไร หนูก็นำมาแก้ไข ปรับปรุง
เพื่อทำให้ทุ่นแรง ไม่ลำบากเหมือนครั้งก่อน...
หนูทำให้แม่เรียนรู้ว่า..."ไม่ว่างานใด ๆ ยามที่เกิดปัญหาแล้ว
เราพบวิธีแก้ปัญหาแล้ว เราควรทำอย่างไรกับปัญหานั้น ๆ "
นี่คือ "ภูมิปัญญาของพวกหนู" ที่จะค้นหาวิธีแก้ไขและปรับปรุง
เพื่อให้ปัญหานั้นลดน้อยลง...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๗
ความเห็น (1)
ขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจจากทุก ๆ ท่านค่ะ