ท่องเที่ยว (ทำลาย) ทั่วไทย??

"ท่องเที่ยวทั่วไทยไปแบบไหนกันดี"

ที่มา: tatsanuk.blogspot.com

หลายปีมาแล้วมักติดตามเขาไปท่องเที่ยวต่างจังหวัดในแบบครอบครัวเป็นประจำปีละหนสองหนช่วงวันหยุดยาวๆ บางครั้งไปเป็นคันรถบัส บางครั้งขับรถไปกันเอง บางครั้งก็เหมารถตู้ถ้าขี้เกียจขับ ซึ่งค่อนข้างแตกต่างทั้งในรูปแบบการเดินทางและสถานที่ท่องเที่ยวกับการผจญภัยสมัยวัยโสดและยังว้าวุ่นไม่นานมานี้ในความรู้สึกความทรงจำที่ยังทำหน้าที่ ตะลอนทั้งแบบแบ็คแพ็คเกอร์และแบบไปศึกษาฝึกงานเชิงท่องเที่ยวซึ่งคงเป็นปัจจัยสำคัญในการเลือกเรียนสาขาโลกศาสตร์....คือได้เที่ยวทั่วไทย

ในวันยังว้าวุ่นก่อนเข้ามหาวิทยาลัยไปเที่ยวติดเกาะแถวบ้านชื่อสวยนมสาวหน้าอ่าวกระทิงเปลี่ยว เก็บข้อมูลไปส่งคุณครูประจำวิชาวิทยาศาสตร์บนเกาะร้างไร้ผู้อาศัย นั่งเรือเล็กหาปลาจ้างออกจากท่าแหลมสิงห์นานกว่าชั่วโมงจึงถึงขอบน้ำตื้นเขตแนวปะการัง สี่สหายกับของกินนานพอสามวันและเครื่องมึนเมาประดับอารมณ์ใช้ลมแทนผ้าห่มท้องฟ้าแทนหลังคาและหาดปะการังแทนเตียงนอน ใต้ผืนน้ำมีแต่ปะการังเขากวางปะการังสมองงอกเกลื่อนกลาด เม่นและปลิงทะเลลอยล่องตามผืนทรายกับฝูงปลาน้อยว่ายสลับไปมา แดดแรงในกลางวันเผาเกรียมผิวชุ่มเกลือทะเลเข้มดำและคอแห้งผากหมดน้ำจืดสำรองมา ฝนฟ้าไม่เป็นใจเรือเล็กงดออกจากฝั่งของกินทุกอย่างไม่เหลือรอดได้ปูทะเลไต่ยั้วเยี้ยตามโขดหินพอประทัง.... นอนตากฝนหนาวรอเรือแถมท้ายอีกหนึ่งคืนกับหนึ่งวัน

วัยหนุ่มโสดนักศึกษากับการติดรถเขาหรือนั่งรถทัวร์ปรับอากาศชั้นสองกรุงเทพ-บ้านเพแล้วลงเรือต่อยังเกาะเสม็ด ไปกางเต็นท์นอนหน้าชายหาดหรือเช่ากระท่อมหลังเล็กบนโขดหินตั้งแต่หาดทรายแก้วจนถึงอ่าวกิ่วและเดินข้ามฟากไปอ่าวพร้าว อาศัยอาบน้ำทะเลต่างน้ำท่าก็หลายคืน นอนทอดหุ่ยคลุกทรายขาวผืนละเอียดแห่งเกาะแก้วพิสดารหายเหนื่อยวิ่งลงน้ำใสเคล้าฟองคลื่น เราสุขกันไม่เลิกราในแบบนั้นเกือบทุกวัน มองออกไปในเวิ้งทะเลเห็นแต่แสงระยับของแดดจ้าสะท้อนสายตาไม่มีบานาโบ๊ตหรือเจ๊ตสกีมาเกะกะให้ขุ่นเคืองในอารมณ์ ถึงแม้รายรอบสิ่งปลูกสร้างอิฐและปูนจะเข้ามาบดบังความงามไปมากแล้วก็ตาม....ยังเป็นสมัยนั้นที่ไม่เสร็จทุกราย

เมื่อขึ้นเขาใหญ่เรานั่งรถบัสประจำทางแล้วไปโบกรถขึ้นเขาทางปราจีน ได้อาศัยนอนในโรงเรือนของกรมอุทยาน ที่ต้องใช้ห้องน้ำรวมและนอนเรียงรายในถุงนอน ได้นอนสปีคอิงลิชแบบใต้น้ำไม่ใกล้ไม่ห่างกับสองสาววัยรุ่นผมทองจากเมืองผู้ดีแล้วทำหน้างงๆเมื่อพยายามกันหนักอธิบายเรื่องตัวทากดูดเลือดตามทางเดินในป่าใหญ่แห่งนี้ ขากลับยังได้อาศัยโบกรถล่องลงมาทางปากช่องแล้วโบกต่อจนถึงกรุงเทพฯเลยทีเดียว

บางช่วงในปลายขวบปีของชีวิตนิสิตมหา’ลัยเคยนั่งรถไฟชั้นสามไทยไปเช้าเอาที่ถ้ำขุนตาลเที่ยวกันไกลถึงเชียงใหม่ล้านนานานนับอาทิตย์ โบกรถขนผักไต่ขึ้นดอยสูงก็ทำกันมาในหลายๆเที่ยว แวะพักค้างคืนที่ปากทางเข้าห้วยน้ำดังหุงข้าวสวยไม่เช็ดน้ำด้วยหม้อสนามแบบทหารกางเต๊นท์นอนมันตรงนั้น ตื่นแต่เช้ามืดรับลมหมอกเย็นยะเยือกก่อนเก็บของเดินฝ่าไปตามถนนดินลูกรังขึ้นเขาลงเนินหลายกิโลตีนกว่าจะถึงบ้านพักหลังใหญ่ในอุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดัง สร้างบนไหล่เขาปลายเนินมองลงไปตัดกับสายหมอกด้านหลังและทุ่งดอกไม้สะพรั่งบานเต็มฉากหน้า....นั่งหยุดพักรับสัมผัสนุ่มนวลเนิ่นนานจนตะวันสูงแดดแยงตาจึงพากันเดินจากอ้อยอิ่งย้อนกลับเส้นทางเดิม

หรือในช่วงเอ็กซ์เคอชั่นสายอีสานที่อาจารย์พาขับตะลอนต่อเนื่องกันหลายวัน วิ่งไปทั่วทั้งภาคจากอีสานใต้จนทะลุอีสานเหนือถือเป็นการเที่ยวไปในตัว แวะพักไปเรื่อยศึกษาทดสอบความรู้ตามจุดโผล่ของหินดานหน้าผาซอกหลืบตีนเขาริมถนนจุดท่องเที่ยวทางธรรมชาติชื่อดังผ่านเกือบหมด ที่ติดใจเป็นพิเศษคือเส้นทางตัดจากน้ำหนาวลงมาเพชรบูรณ์ ในช่วงหน้าหนาวดินแล้งอากาศแห้งเย็น วิ่งผ่านผาสูงตัดชั้นหินและพงหญ้าแห้งน้ำตาลสลับเหลืองปลิวลมริมทางคดคี้ยวหลายจุด ช่างเชื้อเชิญให้แวะรถลงไปสัมผัสรสเป็นอย่างมากและถึงไคลแมกซ์เอาก็ตอนมาถึงสะพานสูงข้ามช่องเขาเหวลึกตื่นตาตื่นใจ....ก่อนพักรถหลังถึงอีกฟากแล้วมองย้อนกลับไปอย่างสุขสมและสงบผ่อนคลายในห้วงอารมณ์

ข้ามเข้าวัยแรกงานก็ยังเที่ยวไปทำงานไปเจาะพรุนทะลุทั่วภาคเหนือจากตากแม่สอดท่าสองยางขึ้นไปแม่สะเรียงปายลงมาเชียงใหม่ขึ้นเชียงรายลงมาพะเยาและเมืองแพร่ ชอบที่ท่าสองยางริมน้ำเมยหน้าฝนเขียวครึ้มไปทั้งฝั่งไทยและเขาสูงทางฝั่งพม่าแต้มสายเมฆขาวลอยต่ำหลังฝนตก แวะพักนอนเกสเฮ้าส์เรือนไม้ผสมไม้ไผ่หลังยาวใต้ถุนสูงริมไหล่เขาข้างทางที่คนดูแลเป็นรุ่นป้าชนกลุ่มน้อยจากฝั่งตรงข้ามพูดภาษาอังกฤษแจ่มแจ๋ว ตื่นเช้ามีเบรคฟ้าสท์ขนมปังไข่ดาวเสริฟ์พร้อมกาแฟร้อนจิบแกล้มสายฝนพรำๆมองสายน้ำไหลเชี่ยว....ได้บรรยากาศดีจังไม่รู้ว่ายังมีแบบนี้อยู่หรือปล่าว

ขึ้นไปถึงปายเมืองเงียบสงบโอบล้อมรอบด้านด้วยทิวเขาให้อยากพักซักสี่ห้าวัน ที่พักดีที่สุดในชุมชนเล็กๆคือเกสเฮ้าส์บังกาโลม่านรูดแห่งเดียวกลางทุ่งเลยตัวอำเภอไปเพียงนิด มองไปทางไหนเห็นแต่ทุ่งนาเขียวร่องน้ำคูนาแม่น้ำใสไหลเอื่อยเต็มและหมู่บ้านตั้งเป็นกลุ่มห่างๆกัน ไม่เคยเห็นถนนคนเดิน ไม่เคยเห็นสนามบินปูด้วยทางวิ่งขึ้นลงอย่างดี ไม่เคยเห็นเซเว่นหรือกาแฟสุดแอนทีค เอทีเอ็มยังหาแทบไม่เจอนับอะไรกับโรงแรมเกสเฮ้าส์รีสอร์ทสุดอลังการ หรือบ้านทรงยุโรปสุดฮ็อตสีเอิร์ทโทนค๊อฟฟี่อินเลิฟหลังนั้น....สาวน้อยเมืองปายเธอถูกจับขึงพืดรุมย่ำยีมานานเกินไปแล้ว

ผมและหมู่เพื่อนเราเติบโตกันมากับอารมณ์เดินทางท่องเที่ยวไปตามตะวันแบบของเฉลียงในบรรยากาศง่ายๆหากมีเสน่ห์ลึกลับเย้ายวนและท้าทายชวนให้ผจญภัยค้นหา....เสมอๆ

เติบโตมีครอบครัวและลูกหลานเต็มบ้านออกเดินทางไปไหนแต่ละครั้งก็ต้องเตรียมการกันวุ่นวายพอควรเผื่อเด็กเล็ก รูปแบบท่องเที่ยวจึงต้องเปลี่ยนแปลงไปตามสภาพอย่างไม่มีทางเลือก จะให้เป็นแบ็คแพ็คหอบหิ้วผจญโชคเอาข้างหน้าแบบเมื่อก่อนหรือแบบฝรั่งคงเกินความอยากและทารุณต่อเด็กน้อยไป แต่ก็คงไม่ถึงขนาดยกทั้งบ้านไปเที่ยวด้วย....นั่นคงเกินพอดีและไม่อยู่ในวิสัย สถานที่พักก็ไม่จำเป็นต้องสุดหรูหรือเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างเพราะเลือกที่จะเดินทางการผจญภัยและความเสี่ยงคือส่วนผสมเสมอ...แต่สำหรับเด็กเล็กขาดไม่ได้คือกาต้มน้ำร้อนเพื่อชงนม

ได้เห็นทิศทางการท่องเที่ยวทั้งในแง่ผู้มาเยือนและเจ้าบ้านในช่วงไม่กี่ปีมานี่แล้วให้สะท้อนความอยากและความหมดอยากในหลายเรื่อง

เมื่อไปเมืองปายครั้งหลังนี่แล้วบอกตรงไม่อยากไปอีกเลย คนอื่นอาจชอบถือเป็นสิทธิส่วนตัวไม่อาจก้าวล่วง อยากเพียงกระซิบแผ่วเบาที่ฝ่าแนวจราจรแน่นผิวถนนเพื่อหวังไปชื่นชมวิถีพื้นบ้านเงียบสงบให้ชีวิตใกล้ชิดธรรมชาติกลางหุบเขาหรือว่าต้องการไปดูคลื่นผู้คนจากในเมืองเผลอๆคนรู้จักหรือมาจากบ้านใกล้เคียงหมู่บ้านเดียวกัน ที่แห่เข้ามาติดขัดแออัดแย่งกันเดินแย่งเติมน้ำมันแย่งกันกินแย่งที่นอนแย่งกันถ่ายรูปเพื่อให้ได่ชื่อว่าถึงปาย เสร็จกิจระเบิดอารมณ์เรียบร้อยแล้วก็รีบๆๆๆจากไปทิ้งไว้แค่คราบรอยเท้าแปลกแยกบนถนนกลางหมู่บ้านกลางหุบเขากันแน่

รีสอร์ทเกสเฮ้าส์หรูหราสิ่งอำนวยครบครับเท่าที่คนเมืองต้องการหรือใช้ในชีวิตประจำวัน ก่อสร้างกันแน่นขนัดกลางทุ่งนาบนเนินเขาในหมู่บ้าน ร้านค้าร้านกาแฟแบบทันสมัยถนนคนเดินกำเนิดใหม่กลางเมืองร้านขายขนมที่พักของที่ระลึก สร้างความแปลกใหม่เปลี่ยนแปลงหน้าตาชุมชนที่สงบมานานเป็นร้อยปีในชั่วไม่กี่ฤดูหนาว ถึงแม้ความคึกครื้นทางเศรษฐกิจจะเกิดกับชุมชนและเผื่อแผ่ถึงรายรอบไม่อาจปฏิเสธ...หากอัตลักษณ์เดิมสูญสิ้นเหลือเพียงชื่อคุ้มกันแน่หรือ

แนวคิดชีวิตท่องเที่ยวแบบปายสมัยแพร่กระจายไปทั่วประเทศ ที่สวนผึ้งกับโปรโมชั่นให้อาหารแกะและรีสอร์ททรงเหลี่ยมผิวปูนเคลือบลูบไล้สีขาวดูสะอาดตาเขาว่าสไตล์เมดิเตอร์เรเนียน ที่เชียงคานริมโขงเวลานี้แทบไม่ต่างกันเลยกับถนนคนเดิน ที่วังน้ำเขียวร้านกาแฟกินพิซซ่าถ่ายรูปริมถนนในแบบทัสคานี บางแห่งประดับความเป็นตะวันตกกลางแดดเปรี้ยงด้วยไร่องุ่นแถวยาวคล้ายฮันเท่อร์แวลเล่ย์ที่ด้านหลังร้าน บางพัฒนาการไปสูงถึงกับยกหมู่บ้านยุโรปมาไว้กลางป่าเขาใหญ่ให้คนเมืองดั้นด้นขับรถมาติดกลางเปลวแดดและได้ชื่อว่าเดินช้อปปิ้งถ่ายรูปลงไลน์ หรือแม้แต่เกาะช้างจังหวัดตราดเพื่อนร่วมภาคตะวันออก จะย้ายทั้งพัทยามาไว้บนเกาะหรืออย่างไร....พัฒนาท่องเที่ยวให้มันผสานกลมกลืนไปกับธรรมชาติไม่ได้หรือทั้งผู้รับและผู้ให้

ถ้าเปรียบธรรมชาติเป็นแบบกิ๊กสำหรับผมคงต้องการเสพกิ๊กในท่วงท่าไม่โลดโผนหักโหมจนเกินงามแต่เต็มที่ในความเร้าและรัญจวนใจ คงไม่ต้องการกิ๊กที่พยายามยั่วยวนจนออกนอกหน้า หรือเปิดเผยอ้าซ่ายิ่งกว่าอเวจีเจแพน ทะลุถึงตาแบบนั้นไปนอนเสพความมืดสลัวๆแถวบ้านยังสุขสมกว่า ความลี้ลับปิดบังคือเสน่ห์กระตุ้นอารมณ์กระหายใคร่ค้นหา ความพึงพอใจค่อยสะสมดื่มด่ำผสมผสานเป็นเนื้อเดียวพร้อมกับความลับค่อยทยอยเปิดเผยจมดิ่งเนิ่นนานจนถึงขีดสุดล้นทลาย....ซึ่งคงไม่ใช่สามนาทีวัดไข้เสร็จแบบทัวร์หย่อนขาหรือทัวร์บาเบียร์ริมหาดพัทยาเป็นแน่ๆ

เราจะเสพสุขจากธรรมชาติในแบบนี้ไปได้อีกนานเท่าไรกัน.....

ปล: การปั่นจักรยานที่นิยมกันมากมายในทุกวันนี้เป็นเรื่องที่น่าส่งเสริมยิ่งหากมองข้ามราคาค่างวดจนเกินเลยคำว่าเพื่อสุขภาพถึงหลักแสนและมากกว่านั้น จักรยานเพื่อสุขภาพคันละเป็นหมื่นก็ว่าสุดแพงแล้วในสายตา สมัยก่อนตอนยังเด็กซื้อมาประกอบแต่งกันเองไม่ถึงหลักพันก็ถีบเพลินไปทั่วถึงป่าเขาไหนถึงกัน ช่วยส่งเสริมให้ถูกทางไม่ดีกว่าหรือว่าเพียงการแสดงโชว์ร่ำรวยเหลือเฟือเป็นของเล่นประดับฐานะของสังคมอีลิทแต่เพียงเท่านั้น....ครับ

จันทบุรี 4 กรกฎาคม 2557