วันนี้ในตอนเช้าแม่ได้ทำ "ข้าวมันไก่" ไว้ให้เราพ่อและลูกได้กิน
เมื่อเราทั้ง 3 คนมานั่งพร้อมหน้ากัน ด้วยความที่ผมเป็นคนปากไว (ไปหน่อย) เหลือบมองเห็นไก่แล้วพูดว่า "มีไก่ชิ้นเดียวเหรอ" ซึ่งปกติบ้านผมเวลาจะกินอะไรจะ "เต็มที่" เสมอ ๆ วันนี้รู้สึกแปลกใจก็เลยถามแบบไม่ได้ยั้งคิดออกไปแบบนั้นครับ
แม่ก็เลยตอบว่า "เมื่อเช้าแม่ใส่บาตรไปเกือบหมด"
จากนั้นเราก็เริ่มกินข้าวกันไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งข้าวเริ่มเหลือประมาณครึ่งจาน ผมก็ไม่เห็นพ่อกับแม่ตักไก่ชิ้นนั้นกินเลย
ผมก็เลยถามพ่อกับแม่ว่า "พ่อกับแม่ไม่กินไก่เหรอ???"
พ่อกับแม่ก็ตอบว่า "กินเถอะลูก พ่อกับแม่ฟันไม่ค่อยดี เคี้ยวไม่ค่อยขาด"
อึ้ง.... ครับ ณ ขณะนั้น
อาจเป็นด้วยเพราะผมดูละครบ่อยและเคยเจอฉากนี้ในละคร มุขที่พ่อกับแม่ใช้บอกกับลูกเพื่อให้ลูกได้กินหรือได้รับสิ่งของที่มีเหลืออยู่น้อย
"เพื่อลูก"
พ่อแม่ยอมทำอย่างอื่นได้ ยอมกินกับข้าวอื่นได้ เพื่อให้ลูกได้สิ่งที่ดีที่สุด
ความเสียสละยิ่งใหญ่นี้จะหาได้จากที่ไหนนอกจากพ่อแม่ของเรา ....
จนทำให้ผมย้อนนึกถึงคำพูดที่มีใครหลาย ๆ คนเคยให้คิดเกี่ยวกับแฟนหรือคู่รักว่า...
"ลองเอาถ่านแดง ๆ วางบนหัวเรากับแฟน แล้วลองดูว่าเขาจะปัดถ่านบนหัวใครออกก่อน"
บางคนอาจไม่สามารถตอบได้ เพราะยังไม่แน่ใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ณ วินาทีนั้น
แต่ถ้ามาถามผมในประโยคเดียวกันว่า
"ลองเอาถ่านแดง ๆ วางบนหัวเรากับพ่อหรือแม่ดูสิ แล้วลองดูว่าพ่อหรือแม่จะปัดถ่านบนหัวใครออกก่อน"
ผมขอตอบได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยครับว่า พ่อและแม่จะต้องปัดถ่านบนหัวลูกก่อนเสมอ
เพราะสิ่งนี้คือสัจธรรมแห่ง "ความรักแท้" ความจริงแท้แห่งความเสียสละ ที่พ่อและแม่มีให้กับลูก ๆ เสมอ
ปภังกร วงศ์ชิดวรรณ
2 พฤศจิกายน 2549