จับภาพคนเลี้ยงกุ้ง ตอน จับกุ้ง

 

ระหว่างค้นหาภาพบางภาพอยู่   บังเอิญไปเจออีกภาพหนึ่ง   ทำให้ต้องหยุดมองนิดหนึ่ง   เพราะว่ามันเก่าพอสมควร   เก่าพอที่จะดึงความสนใจผมได้

เป็นภาพตอนที่ทำงานในฟาร์มเลี้ยงกุ้งกุลาดำ  แถบจังหวัดสมุทรสงคราม    เป็นภาพระหว่างที่รอสูบน้ำออกจากบ่อกุ้ง   ก่อนจะลงมือจับกุ้งขายครับ

เป็นภาพที่ผมยืนคุยกับน้องๆคนงานที่ช่วยดูแลโซนที่ผมรับผิดชอบ   ในตอนนั้นผมเป็นหัวหน้าคนงาน  ช่วยงานนักวิชาการประมงอีกทีหนึ่งครับ  เลยค่อนข้างสนิทสนมกันดีกับน้องๆเหล่านั้น   เพราะพักอยู่ในฟาร์มด้วยกัน   กินข้าว  ทำงานเห็นกันตลอด  และชีวิตในงานฟาร์ม  เรียกได้ว่าแทบไม่มีวันหยุดเลยครับ    เพราะว่ากุ้ง  (หรือสัตว์อื่นๆก็ตาม) ไม่มีวันหยุดกินอาหารครับ   ผมและคนงานเลยไม่ค่อยได้หยุด  น้องๆคนงานเหล่านั้น   ตอนนั้นอยู่ในวัยที่ควรอยู่ในสถานศึกษามากกว่าในนากุ้ง  แต่ด้วยความจำเป็นพวกเขาต้องทำงานหาเงินแทนครับ   แต่ละคนก็ต้องทิ้งบ้านมาไกลๆกันพอสมควร   

ผมยังจำได้ว่าบ่อทุกบ่อในฟาร์มแห่งนี้มีขนาดประมาณ 3 ไร่  เพราะฉนั้นเวลาเอาน้ำไม่ว่าเข้า  หรือ ออกก็ต้องใช้เวลาพอสมควร    เวลาจับกุ้งเราต้องจ้างคนงานจับกุ้งจากข้างนอกมาลงลากอวน     ดังนั้น  ก่อนคนงานจับกุ้งจะมาถึง  เราต้องวางแผนการสูบน้ำให้ลดจนเหลือประมาณระดับหน้าท้อง  หรือสะเอว     การสูบน้ำออกเราก็ต้องเลือกเวลาที่น้ำในคลองลดต่ำสุด   ถึงตอนนั้น เราก็ดึงท่อระบายที่ประตูน้ำออกก่อน  จนน้ำในบ่อเท่ากับระดับน้ำข้างนอก   จากนั้นเราต้องระดมท่อสูบน้ำพญานาค  ขนาดใหญ่ลงไปสูบน้ำออก  แทนการระบายตามธรรมชาติ

เมื่อคนงานจับกุ้งมาถึงก็จะได้ไม่ต้องรอนาน   เตรียมอวนลาก   ลงดาหน้าเดินเรียงแถวหน้ากระดานจากฝั่งหนึ่งของบ่อ  ไปอีกฝากหนึ่ง  แล้วก็ตักกุ้งใส่เข่ง  ลากไป   ลากมา   จนกว่ากุ้งจะหมดบ่อแหละครับ   เมื่อจับมาแล้วก็ทะยอยขนกุ้งไปยังจุดที่ทำการน๊อคน้ำแข็ง   เทกุ้งลงในถังน้ำที่แช่ก้อนน้ำแข็ง  ก่อนฝ่ายคัดขนาดกุ้ง (ผู้ทีมารับซื้อ)จะทำงานกันต่อ

การจับกุ้งแต่ละครั้งต้องใช้เวลายาวนาน  เตรียมการเต็มวันและยาวไปจนถึงสว่าง   เชื่อมั๊ยครับว่าการจับกุ้งครั้งหนึ่ง  สามารถเปลี่ยนเส้นทางเดินของชีวิตคนได้แบบไม่น่าเชื่อ    คืนนั้นประมาณเกือบเที่ยงคืนที่ผมต้องเฝ้าดูการจับกุ้งอยู่     คิดยังงัยไม่ทราบกะว่าจะมาหากาแฟกินซักแก้วหนึ่ง   เลยเดินจากบ่อกุ้งกลับมายังสำนักงานและมาเปิดหนังสือพิมพ์อ่าน   เจอประกาศสมัครสอบเรียนต่อระดับปริญญาตรี  หลักสูตรต่อเนื่อง 2 ปี   แต่ปิดขายใบสมัครในวันรุ่งขึ้น  ผมเลยต้องโทรไปหาเพื่อนที่กรุงเทพฯ  รบกวนให้เขาไปซื้อใบสมัครสอบให้ผมแทนในอีกวันหนึ่ง   

จากนั้นมาเส้นทางชีวิตของผม  ก็ต้องถึงคราวต้องเจอทางแยกครั้งสำคัญอีกครั้งหนึ่ง   ที่ต้องตัดสินใจเลือกเส้นทางเดินในชีวิต

ภาพบางภาพจึงมีข้างหลังภาพที่ทำให้เราจำมันได้เป็นอย่างดี   เช่นเดียวกับภาพนี้