เส้นทางที่ไม่เคยเปลี่ยน

เส้นทางที่ไม่เคยเปลี่ยน

มนุษย์เงินเดือนอย่างผมชินชาเสียแล้วกับการขับรถไป-กลับ จากบ้านไปที่ทำงานวันละเกือบร้อยกิโล...

ยี่สิบกว่าปีมาแล้วที่ผมต้องจ่ายเงินเติมน้ำมันดีเซลราวเดือนละหกพันบาท (คำนวณดูก็รู้ว่าเรือนล้าน)

ได้แต่คิดขำๆว่า...สละค่าเดินทางมากขนาดนั้น ก็ต้องทำงานให้คุ้ม จะได้ไม่เสียเที่ยว...

ที่จริงหลวงก็ให้สิทธิ์เบิกค่าเช่าบ้าน...แต่ผมไม่อยากแบ่งหม้อข้าวกับเมีย...

ข้อสำคัญ...บนเส้นทางสายเดิม ในแต่ละวันที่เดินทาง...ได้เรียนรู้อะไรต่อมิอะไรตั้งมากมาย....

นี่เป็นตัวอย่างชีวิตของผู้คน ที่ผมพบ...บนเส้นทางนี้

.....ชายชราคนหนึ่งร่างผอมเกร็งหลังค่อม ดูสังขารแล้วควรพักผ่อนอยู่บ้านกับลูกหลานมากกว่า โขยกจักรยานสภาพโทรมพอๆ กัน จำได้ที่มีผ้าขาวม้าคาดเอวมีพร้าเหน็บหลังอยู่เล่มหนึ่ง เจอบ่อยๆ คิดว่าสักวันหนึ่งแกอาจไปไม่ถึงนา....แล้วทำให้เกิดคำถามในใจต่อว่า “แล้วลูกหลานของแกอยู่ไหนหมด??...”

.....ชาวนาเจ้าของนาใกล้ทาง ยืนโทรศัพท์เรียกรถไถนา รถเกี่ยวข้าว แทนประเพณีลงแขกที่หายไป...เขาเลือกยอมลงทุนโดยไม่ต้องลงแรงให้เหนื่อย... สมัยนี้ทำนาโดยใช้โทรศัพท์มือถือกันซะแล้ว ....หากข้าวราคาตกหรือเจอน้ำท่วม ฝนแล้ง จะทำยังไง???...หรือว่า เชื่อมั่นในโครงการรับจำนำข้าว...???

....รถเก๋งขนาดเล็ก ป้ายแดง วิ่งช้าๆ คร่อมเส้นขาวกลางถนน ดูเหมือนคนเพิ่งหัดขับ บีบแตรก็ยังไม่หลบ ปรากฏให้เห็นบ่อยๆ ...ต่อมาจึงได้สืบทราบว่า ครูแถวนั้นพากันใช้สิทธิ์ออกรถคันแรก ถามกรรมการสหกรณ์ออมทรัพย์ครูให้การว่า “ตอนนี้สหกรณ์ปล่อยกู้ที่เพดานรายละ 3 ล้าน...” โห..คุณภาพชีวิตผูกติดกับความสะดวกสบายไปแล้วหรือนี่.....

.....เพื่อนร่วมรุ่นตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม วิ่งจ็อคกิ้งริมไหล่ทางทุกเช้าเย็น ผมยังทักทายโดยกระพริบไฟให้โห...อายุปูนนี้ยังร่างกายยังฟิตวิ่งได้วันละ 4 กิโล...สุดยอดจริงๆ .....แต่อนิจจัง อนิจจา....ผมและเพื่อนๆ พากันไปเผาเพื่อนนักวิ่งจ็อคกิ้งคนนี้แล้ว เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา....มะเร็ง !!!

[Pojana Yeamnaiyana Ed.D.]

...เรียกว่าเห็นกันอยู่หลัดๆ...ไปตามทาง...ที่ทุกคนต้องไปนะคะ

[ขจิต ฝอยทอง]

เส้นทางไม่เปลี่ยน

แต่ชีวิตคนเปลี่ยนนะครับ

บางคนเห็นกันอยู่ไม่นาน

อ้าวตายซะแล้ว แปลกไหมบางคนรักษาสุขภาพดี

ทำไมไปก่อนเพื่อนที่ไม่กินเหล้าสูบบุหรี่ แปลกแต่จริงครับ