มาถือป้าย เฉไฉ ไม่โร้หวัน
ว่าพิราบ ของฉัน หายไปไหน
เปรตปากพิราบ บาปจัญไร
คาบข้าวไทย สูญหาย หลายล้านตัน
ไทยเอย เคยลือเลื่อง เมืองอู่ข้าว
ทำโฉ่ฉาว ข้าวเคยดี ปี้ป่นปั่น
เสียทรัพย์ เสียชื่อ เสียอนันต์
เราคนไทย จะกู้มัน กลับคืนมา
เพลานี้ ไว้ใจ ทหารหาญ
จะเร่งตาม โจรล้างผลาญ ชดใช้ค่า
แสนเจ็ดหมื่นล้าน เสียหายนัก นัครา
โอ ประชา โง่ เจ็บ จน หวั่น อันตราย
เสียทรัพย์ นับเสียแน่ เสียแค่หนึ่ง
เสียชื่อเสียง เสียลึกซึ้ง ซึ่งเสียหาย
เราอาจเสีย ทุกอย่าง ไปมากมาย
ต้องรักษา อย่าให้ตาย กำลังใจ
ณัฏฐวัฒน์ สุดประเสริฐ
๒๗ พฤษภาคม ๒๕๕๗
...เศรษฐกิจพอเพียงเอาไม่อยู่...เพราะนายทุนเข้าครอบครองพืชไร่ และตลาด...คงต้องปฏิวัติเกษตรกรรมไทยด้วยนะคะ
แวะมาบอกว่าได้ไปเขาเหมนดังภาพที่บันทึกของคุณในวันก่อนมาแล้วค่ะ