โรคเสพติดงาน : ยิงถูกเป้า แต่ไม่ใช่เป้าที่ต้องยิง ?
สัปดาห์นี้ คำของครูบาอาจารย์ผุดขึ้นมาบ่อยครับ
เช่น คำว่า "โลกมีไว้ให้เหยียบ ไม่ได้มีไว้ให้แบก"
อาจมีเหตุปัจจัยมาจากว่า
ตั้งแต่ช่วงสงกรานต์เป็นต้นมา ผมเริ่มสังเกตุเห็นว่า
คนแต่ละคนนั้นสัมผัสและเห็นโลกไม่เหมือนกัน
และมีหลายคนที่เข้าทำนอง "ยิงถูกเป้าแต่ไม่ใชเป้าที่ต้องยิง" หนอ
(อาจรวมถึงผมด้วยครับ 555)
ในอดีต 100-200 ปีที่ผ่านมา
เพื่อสร้างบ้านแปลงเมือง ทำสวน ไร่นา นั้น
เรานิยามคนดี คนเก่ง คือ คนที่ตัดไม้ทำลายป่ามาทำเป็นสวนไร่นาได้เป็นจำนวนมาก หนอ
ในทางการบริหารก็เหมือนกัน
เราเชื่อว่า ผู้บริหารที่ผลิตได้มาก คือ ดี คือ เก่ง หนอ
เราจึงออกแบบเทคโนโลยีและวิธีการจัดการทรัพยากรโลกอย่างได้ผล หนอ
เราทำงานหามรุ่งหามค่ำ จนบางที โดยมุ่งหวังความสำเร็จ ความร่ำรวยในอนาคต
จนได้ทิ้งปัจจุบันขณะไปทุกวินาที หนอ
อะไร คือ เป้าหมายของการเกิดเป็นมนุษย์ ?
เป้าหมายที่เรากำลังเร่งเล็งไปนี้ ใช่จริง ๆ แล้วหรือ ?
ความเห็น (2)
เห็นด้วยครับ
มุ่งไปสู่ปัจจุบัน เอาอนาคตมาใช้ล่วงหน้าจนลืมใช้ปัจจุบัน
ปัจจุบันเป็นเวลาประเสริฐสุด (Here & Now)