125.ต่างจิตต่างใจ
ผู้เขียนคิดอยู่นานว่าจะเขียนเรื่องนี้ดีใหม เพราะมันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผู้เขียนเมื่่อวานนี้ (๒๖ เม.ย.๕๗) มันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนักกับวงการวู้ดบอลผู้สูงอายุ แต่คิดไปคิดมาเขียนดีกว่าเพื่อเป็นการระบายความในใจ วันที่ ๒๕ เม.ย. ผู้เขียนและคณะเดินทางไปร่วมการแข่งขันวู้ดบอลผู้สูงอายุที่ตำบลยางงาม อำเภอหนองไผ่ จังหวัดเพชรบูรณ์ เมื่อเดินทางไปถึงเวลาประมาณ ๑๗ นาฬิกาก็ซ้อมทดสอบสนามจริง จนเวลามืดค่ำก็เข้าที่พักที่ฝันดีรีสอร์ท ในราคาคืนละ ๔๐๐ บาท ก็ได้รับการดูแลจากแม่บ้านอย่างดี (เป็นคนวังทอง พิษณุโลก) โดยหาที่นอนเสริมให้กับทีมของผู้เขียนที่ไปกัน ๔ คน หมวดจินดาทอดปลาเกลือกับข้าวเหนียว แจ่วบอง มาด้วยจึงเป็นอาหารเย็นที่อะเหร็ดอะหร่อยในเย็นวันนั้น
เวลา ๐๕ นาฬิกาของวันที่ ๒๖ เม.ย.ตื่นนอน อาบน้ำ แต่งตัว รีบเดินทางไปสนามเพื่อซ้อมต่อเพราะเมื่อวานซ้อมยังไม่ครบสนาม สนามแห่งนี้อยู่ติดถนนใหญ่เป็นสนามที่สวยงามพอสมควร มีจำนวนประตูมากที่สุดในประเทศไทย คือมี ๓๖ ประตู จนใกล้จะแข่งขันผู้คนก็มากันมากทั่วประเทศส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุทั้งชาย-หญิง ผู้เขียนขออนุญาตเอ่ยชื่อทีมเช่นทีมที่มาจากจังหวัดพระนครศรีอยุธยา สระบุรี อุทัยธานี สิงห์บุรี ตาก ชุมพร อุดรธานี นครสวรรค์ มหาสารคาม กาญจนบุรี นครราชสีมา ชลบุรี นนทบุรี พิษณุโลก รวมทั้งแข่งขันในนามชมรม เช่น หนองไผ่ นางั่ว หนองกุลา-ท่าหมื่นราม หล่มสัก วังชมภู เทศบาลบางวัวคณารักษ์ พุเตย เป็นต้น รวมนักกีฬาทั้งสิ้นประมาณ ๓๐๐ คน
ในขณะที่กำลังรวมนักกีฬาแต่ละ Cross ที่บริเวณกองอำนวยการ ผู้เขียนนำโบรชัวร์การแข่งขัน "วู้ดบอลหัวรอโอเพ่น ครั้งที่ ๒" ในวันที่ ๔ พ.ค.๕๗ ณ สนามหน่วยพัฒนาเคลื่อนที่ ๓๔ ตำบลหัวรอ จังหวัดพิษณุโลก ไปแจกให้เพื่อนๆชาววู้ดบอลจังหวัดต่างๆ เพื่อเป็นการประชาสัมพันธ์งาน ผู้เขียนวางไม้วู้ดบอล และลูกวู้ดบอล ไว้ที่เก้าอี้นั่งและไม่ได้เดินไปไหน เวลาประมาณ ๒ นาทีหันหลังกลับมาดูปรากฎว่าลูกวู้ดบอลของผู้เขียนหายไป นึกในใจว่าโดนคนขโมยแน่ ผู้เขียนเป็นคนรักอุปกรณ์กีฬามาก ไม้วู้ดบอลผู้เขียนก็นำมาดัดแปลงเป็นด้ามไม้กอล์ฟ ที่มีคุณภาพในการตีระยะไกล ลูกวู้ดบอลลูกนี้ติดตัวผู้เขียนตลอดเวลา ๕-๖ ปี เป็นลูกของสมาคมวู้ดบอลที่มีน้ำหนัก และขนาดที่ได้มาตรฐาน คือหนัก ๓๕๐ กรัม เส้นผ่าศูนย์กลาง ๙.๕๐ ซม. เวลาลูกบอลชำรุดผู้เขียนก็ซ่อมแซมปรับแต่งดูแลมาตลอด ผู้เขียนประกาศให้ท่านที่หยิบลูกผิดไปคืนมาให้ด้วยเพราะไม่มีลูกจะแข่งขัน ขอร้องทางเครื่องเสียงในงานประมาณ ๓ ครั้ง ก็ไม่มีวี่แววว่าจะได้คืน ผู้เขียนเสียใจมาก เหตูการณ์เช่นนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นกับเรา เคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาหลายครั้ง ที่ท่าหมื่นรามมีนักกีฬาถูกขโมยไม้วู้ดบอลไป เรื่องนี้ผู้เขียนระมัดระวังตัวมาก เวลาที่แข่งขันเสร็จจะเก็บอุปกรณ์ไว้ที่รถยนต์ทันที แต่ก็เกิดกับตัวเราเองจนได้
คุณมณีจากบ้านกร่างเดินมาบอกว่า "อาจารย์เด เอาลูกของหนูแข่งนะ หนูมีลูกสำรองอยู่" ผุ้เขียนจึงใช้ลูกวู้ดบอลของคุณมณีแข่งขันปรากฎว่าวันนั้นผู้เขียนตีออกทะเลทั้ง ๓ รอบ (๗๑-๗๒-๗๒) เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เล่นแย่มากๆ อาจเป็นเพราะสภาพจิตใจที่ห่อเหี่ยวไม่ชินกับน้ำหนักของลูก แต่ก็ได้เข้ารอบสองต่อไป โดยอาศัยใบบุญของเพื่อนร่วมทีมที่ตีดีรวมคะแนนแล้วเป็นอันดับที่ ๒ เข้ารอบสองต่อไปและต้องแข่งขันต่อในวันพรุ่งนี้ (จำนวนทีมทั้งหมด ๔๘ ทีม คัดเข้ารอบสอง ๑๒ ทีม) กลับเข้าที่พักคือฝันดีรีสอร์ทโดยสั่งอาหารจากทางรีสอร์ทมากิน
เช้าวันที่ ๒๗ เดินทางมาแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ จำนวน ๑๒ ทีม ดต.เพิ่มพิศ ผู้จัดการแข่งขันมาบอกว่า "อาจารย์เดเอาลูกของผมแข่งนะ เป็นลูกของสมาคมฯ" ผู้เขียนก็ตกลง และผู้เขียนก็ปรับสภาพจิตใจของตนเองใหม่ ที่ผ่านมาก็แล้วกันไป นึกว่าฝันร้าย เขาอยู่กับเราได้เพียงเท่านี้ เขาก็จากเราไป คงเป็นเพราะชาติที่แล้วเราคงไปขโมยลูกของคนอื่นเขามา ชาตินี้เขาจึงมาเอาคืน......วันนี้ต้องแข่งขันจำนวน ๒๔ ประตู Cross A และ Cross B จำนวน ปรากฏว่าผู้เขียนตีออก ๖๙-๖๓ = ๑๓๒ คะแนน ผลการแข่งขันทีมนางั่วเป็นทีมชนะเลิศได้เงินรางวัล ๓,๐๐๐ บาท รองชนะเลิศทีมวังชมภู ได้เงินรางวัล ๒,๕๐๐ บาท ทีมนครสวรรค์ได้อันดับ ๓ เงินรางวัล ๒,๐๐๐ บาท ทีมของผู้เขียนได้อันดับที่ ๔ ได้รับเงินรางวัล ๑,๕๐๐ บาท (อันดับ ๔-๑๒ ทางผู้จัดให้ทีมละ ๑,๕๐๐ เท่ากันทุกทีม) ส่วนประเภทบุคคลชนะเลิศ ๑,๐๐๐ บาท รองชนะเลิศ ๗๐๐ บาท อันดับ ๓ ได้ ๕๐๐ บาท ผู้เขียนได้รางวัลปรอบใจ ๓๐๐ บาท สรุปแล้วผู้เขียนได้รางวัลมาทั้งสิ้น ๕๕๐ บาท
สุดท้ายกีฬาสอนให้เป็นคนดี มีน้ำใจ รู้แพ้ รู้ชนะ และรู้จักให้อภัย โดยเฉพาะกีฬากอล์ฟเป็นกีฬาที่ต้องซื่อสัตย์ต่อตนเองและผู้อื่น จะดูคนว่าเป็นคนอย่างไร คบได้หรือไม่ ให้ไปดูคนนั้นในการเล่ยกอล์ฟ ก็จะรู้ กีฬาวู้ดบอลเป็นกีฬาใหม่ที่ดัดแปลงมาจากกีฬากอล์ฟ ดังนั้น นักกีฬาก็ต้องซื่อสัตย์ ซื่อตรง และไม่ขโมยของคนอื่น เรื่องนี้ผู้เขียนไม่ได้ว่าท่านใดท่านหนึ่ง แต่ว่าเฉพาะคนที่ไม่ดี ไม่มีน้ำใจ เพื่อนๆหลายคนมาปลอบใจผู้เขียน เรื่องต่างๆในวู้ดบอลผู้สูงวัยผู้เขียนเห็นมามากจะขอเล่าในบล๊อกต่อไป เพราะมนุษย์นั้นมัน "ต่างจิตต่างใจ"...............
-พรรคพวกเพื่อนฝูงมาร่วมบันทึกภาพกับรวมดาวกระจาย อันดับที่ ๔ (ในนามทีมหนองไผ่ 3) ประกอบด้วย ๑.ผศ.เดชา (หมวกเหลือง) จากหัวรอพิษณุโลก ๒.คุณประสิทธิ์ (หมวกปีกที่ ๓ จากซ้าย) จากเพชรบุรี ๓.คุณบุญสิน (หมวกขาวแว่นดำที่ ๔ จากซ้าย) จากสัตหีบ ๔,.ดต.เพิ่มพิศ (ชุดขาวกำลังพูดโทรศัพท์) เจ้าภาพหนองไผ่ ๕.นต.สุรพล (ยืนคนสุดท้ายหมวกขาว) จากสัตหีบ และ คนที่ ๖.อ.นราศรี (หมวกแดงนั่งหน้า) จากเพชรบุรี.......
ความเห็น (13)
ที่ผ่านมาก็แล้วกันไป นึกว่าฝันร้าย เขาอยู่กับเราได้เพียงเท่านี้
..
วาทะกรรมชีวิต ครับ
ขอบคุณน้องแผ่นดินที่ให้กำลังใจ
ขอบคุณยายไอดินกลิ่นไม้ที่ให้ดอกไม้ป๋าเด
ดีแล้วค่ะ ที่ป๋าเดเขียนถึงเรื่องนี้ นอกจากป๋าเดจะได้ระบายความในใจแล้ว ยังจะทำให้ผู้อ่านได้รับรู้ถึงระดับจิตใจของผู้สูงอายุบางคน ที่ความสูงวัยไม่ได้ทำให้ระดับจิตใจสูงตามไปด้วย...บางทีก็งงๆ อยู่นะคะว่า ของที่เขาหยิบไป ถ้าเขานำไปใช้เวลาใช้เขาไม่คิดในใจบ้างเหรอว่า นี่เป็นของคนอื่นที่เขาหยิบมาเป็นของตนเอง...แล้วความคิดนั้นยังจะทำให้เขามีความสุขอยู่เหรอที่ได้ใช้มัน
ดีใจนะคะที่ป๋าเดมองในแง่ดีว่าชาติที่แล้วเราเอาของเขาไปชาตินี้เขาเลยมาเอาคืน เพราะการคิดเช่นนั้นทำให้ลดความเครียดลงได้
สิ่งที่ควรใส่ใจกันให้มากขึ้น ก็คือ การหาทางเสริมสร้างคุณธรรมจริยธรรมให้กับคนไทยให้เป็นมรรคเป็นผลกว่าที่เป็นอยู่...
ด้วยความระลึกถึงและขอเป็นกำลังใจให้กับป๋าเดนะคะ...(ดีใจค่ะ ที่เห็นป๋าแต่งตัวเท่ สวมหมวกเก๋จาก "Paris, France") 
.... แต่ละท่าน มีสุขภาพร่างกายแข็งแรง นะคะ
-ขอบคุณท่าน ดร.เปิ้นที่แวะมาให้กำลังใจเสมอ ในก๊วนป๋าเดก็มีสมาชิกจากเพชรบุรีคือ คุณพี่ประสิทธิ์ และ อ.นราศรี ที่ร่วมก๊วนกันมาตลอด วันนี้ ๒๘ เม.ย. ทั้งสองท่านกำลังเดินทางมาที่พิษณุโลก เพื่อมาเยี่ยมลูกสาวที่พิษณุโลก และจะร่วมแข่งขันงานเปิดโครงการถนนคนเดินที่หัวรอ "วู้ดบอลหัวรอโอเพ่น ครั้งที่ ๒" ณ สนามหน่วยพัฒนาเคลื่อนที่ ๓๔ ต.หัวรอ ซึ่งชมรมวู้ดบอลเทศบาลตำบลหัวรอเป็นเจ้าภาพครับผม...ขอบคุณอีกครั้งครับ......
ขอบคุณยายไอดินที่แวะมาให้กำลังใจ...ยายไอดินคงเข้าใจความรู้สึกของป๋าเดดีว่า ของที่เรารัก เราหวงแหนแล้วมีคนมาลักขโมยไป ความรู้สึกของเราจะเป็นอย่างไร ป๋าเดเล่นแย่ที่สุดในวันนั้น มันไม่สบายใจ ยายไอดินคงเข้าใจนะ จริงๆแล้วป๋าเดมานึกอีกครั้งว่าถ้าป๋าเดใช้วาทะศิลป์ในการพูดหน่อยเขาคงจะละอายใจ แล้วเอาของวางไว้ในที่ไม่ให้ใครเห็น โดยพูดว่า "เอาของผมไปคนเอาไปก็ไม่สะบายใจ เป็นบาป ขอให้วางไว้ที่ใดที่หนึ่งก็ได้" แต่ป๋าเดไม่ได้พูด นึกในใจว่าคงไม่ได้แล้ว แต่ป๋าเดจำลูกของตัวเองได้ดี เจอเมื่อไหร่จะฉะไม่ไว้หน้า....
ทำอย่างไรก็ต้องทำใจมองโลกในแง่ดี ต่อไปต้องหาลูกที่เหมาะกับตัวเองและซ้อมให้ชินกับน้ำหนักของลูก ในวันที่ ๔ พ.ค.๕๗ เป็นงานใหญ่โครงการถนนคนเดินเทศบาลตำบลหัวรอแล้วป๋าเดจะเล่าให้ดพื่อนๆฟังนะครับ.....
อ้อในงานวันที่ ๔ พ.ค. "วู้ดบอลหัวรอโอเพ่น ครั้งที่ ๒" ป๋าเดจะใส่หมวก Paris,France ที่ยายไอดินซื้อมาฝากครับ....
พี่เดครับ
มาเชียร์ทีมพี่ครับ
เล่นกีฬาสุขภาพดีครับ
ขอบคุณครับท่าน ดร.ขจิตที่ตามมาเชียร์ทีมของผม...อยากให้ ดร.ขจิต เชียร์ทีมกำแพงแสนด้วยอีกทีม และวันที่ ๔ พ.ค.๕๗ ทีมกำแพงแสนก็จะมาแข่งที่พิษณุโลกด้วย.....ขอบคุณอีกครั้ง....
อันมนุษก็คือคน สมหวังบ้างผิดหวังบ้างยังมีชีวิตก็ต้องอยู่กับความถูกต้องและผิดหวังกันต่อไป จะอย่างไรก็ต้องทำดีให้มีผลครับท่าน ขอให้กำลังใจทุกท่านทุกชีวิตทำดีกันต่อไป ชื่อท่านเหมือนกับ ผม แต่นามสกุลเหมือนคนข้างบ้านครับ
ผมชอบจังครับ การปลงใจ ปล่อยวาง
ใครให้อะไรมาก็รับและใช้ให้เห็นผล เห็นน้ำใจ
โดยคิดบวกว่า วันนี้ล้วนเกี่ยวโยงมาจากอดีต..
แต่มีสติที่จะเรียนรู้ว่าขณ๊ะที่รับมาใช้นั้น มันก่อเกิดปรากฏการณ์ใดกับเราบ้าง
ชื่นชม ครับ
ขอบคุณท่านเดชา ชื่อเหมือนกันต่างแค่นามสกุล ผมนั้นมีทั้งผิดหวังและสมหวังคละเดล้ากันไปครับ
ขอบคุณน้องแผ่นดิน ผมทำใจได้แล้วขณะนี้กำลังปรับตัวเข้ากับลูกวู้ดบอลลูกใหม่อยู่ครับ..ขอบคุณ.......