วันนั้น วันนี้ วันไหนๆ ก็ต้องอดทน นะลูก
วันก่อน...
ช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา แม่ยายและน้องนนท์ หลานชายตัวน้อยได้มาพักอยู่ด้วยสัปดาห์หนึ่ง เด็กผู้ชายย่อมซุกซนเป็นธรรมดา อาจจะด้วยเพราะบ้านหลังนี้เราอยู่ดว้ยกันแค่ พ่อ แม่ ลูก และหมาน้อย ตัวหนึ่ง จึงทำให้บ้านดูสงบเงียบ และพอเจอเอาน้องนนท์ที่เป็นเด็กช่างประจบ ช่างพูด และแสนซน จึงเป็นเหตุให้ น้องปอ ที่กำลังอ่านหนังสือสอยอยู่ เกิดอาการหลุดพูดออกมาว่า
"จบกัน วันหยุดอันแสนสงบของหนูหมดไปแล้ว" น้องปอแสดงอาการเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด จนแม่ยายเองต้องเรียกน้องนนท์ให้เงียบๆบ้าง
"หนูต้อง อดทนนะลูก บางอย่างอาจจะต้องเก็บไว้ ไม่ควรพูดออกมาตรงๆ" ผู้เขียนคุยกับลูกสาวบนห้องเงียบๆ หลังจากน้องปอเดินขึ้นบนบ้าน
"สงสารน้องมันนะลูก น้องขาดความอบอุ่น ต้องการความรัก ต้องการคนเอาใจ เลยต้องแสดงอย่างนั้นออกมา"ผู้เขียนพยายามโน้มน้าวลูกสาว
"หนูไม่ได้เกลียดนะพ่อ หนูรู้สึกเบื่อเฉยๆ อยากอยู่เงียบๆ"น้องปอเสียงอ่อนลง
"บางครั้งเราก็ต้องมีสังคม ต้องเจอกับความวุ่นวาย โดยเฉพาะญาติๆด้วยกันแล้ว ยิ่งต้องให้ความสำคัญกับพวกเขาด้วย เราอยู่คนเดียว อยู่ครอบครัวเดียวไม่ได้หรอกนะลูก"
.........
วันต่อๆมา...
หลังจากวันนั้น น้องปอก็สงบลง ลงมาพูดคุยกับยายกับน้องนนท์มากขึ้น และวันไปเที่ยวก็ไปด้วยแม้จะเคยบอกว่าอยากจะอยู่บ้านอ่านหนังสือมากกว่า
"ถ้าหนูไมไป ยายคงน้อยใจหนูแน่ๆ"น้องปอเปรยเบาๆ
"ตัดสินใจถูกแล้วลูก" ผู้เขียนพูดยิ้มๆ
.........
วันนี้...
"ฮะโล ว่าไงลูก สอบวันนี้เป็นไง ทำได้ไหม"เสียงถามไปตามสาย
"ก็ทำได้มากกว่าที่ได้ทำน่ะพ่อ"เสียงยียวนตอบกลับมา
"ความความว่าไง"
"ก็ทำได้อยู่ แต่ไม่อยากบอกว่าทำได้มากแค่ไหน เผื่อใจไว้บ้าง"
"กินข้าวยังลูก"ถามต่อ
"กะว่าจะไปซื้อสลัดลดความอ้วนสักหน่อย แต่วันนี้ใช้พลังงานไปเยอะ เลยขอเป็นผัดไทยสักมื้อหนึ่งแล้วกัน ฮ่า ฮ่า"
น้องปอกับทอฟฟี่....
..........
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน
21 เมษายน 2557
พ.แจ่มจำรัส
ความเห็น (4)
ใช่จ้ะ...ความอดทน คือคุณธรรมที่สำคัญของคนเราจ้ะ
ขอบคุณคุณมะเดื่อ
ดอกคูณเหลืองอร่ามสวยงามมาก
ชอบเรื่องเล่า ของคนเล่าเรื่องครับพี่พิชัย...