เพื่อนสีชมพู : การบอกความจริง

                กิจกรรมกลุ่มเพื่อนสีชมพู เป็นกิจกรรมเฉพาะผู้ป่วยมะเร็งเต้านม   จัดทุกวันพฤหัส เวลา 10.00 น.-12.00 น. เดือนละ 2 ครั้ง ณ ห้องประคองใจ หน่วยรังสีรักษา ในการประชุมกลุ่มทุกครั้งมีแพทย์รังสีรักษา พยาบาลรังสีรักษาและมีทีมสหสาขาวิชาชีพมาร่วม เช่น เภสัช โภชนาการ เป็นต้น รูปแบบการจัดเป็นแบบสุนทรียสนทนา

23 มกราคม 2557  

อจ.ธนาพันธุ์(รังสีแพทย์)  : “ถ้าป่วย ใครอยากทราบความจริงบ้าง”

ผู้ป่วยทุกคนยกมือ แล้วตอบว่า : “อยากทราบค่ะ”

อจ.ธนาพันธุ์ : “มีใครบ้างไหมที่ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าตนเองป่วยเป็นอะไร”

ผู้ป่วย 3 คนจาก 9 คนยกมือและบอกว่า : “ไม่ต้องการให้คนอื่นรู้”

อจ.ธนาพันธุ์ : “มีเหตุผลอะไรครับ”

คุณแดง (นามสมมุติ) : “ไม่อยากให้เขารู้ เพราะเขากังวลเครียดมากกว่าเรา”

คุณสา(นามสมมุติ) : “เราต้องมานั่งปลอบใจเขา”  

                          “ไม่ต้องการให้เขาทุกข์”

                           “บางที่วุ่นวายที่ญาติหายาสมุนไพรต่างๆ มาให้กิน”

                            “บางทีคำพูดบางอย่างที่เขาไม่ตั้งใจทำให้เราทุกข์ รู้กันทั้งหมู่บ้าน ตำบล”

คุณสม (นามสมมุติ) :  “มารู้ทีหลังลูกสาว 2 คน จากการสังเกตพฤติกรรมลูกสาว 2 คนแอบร้องไห้บ่อยๆ จนทนไม่ไหว จึงถามว่า ‘มึงเป็นอะไรเห็นแอบร้องไห้กัน 2 คน ให้บอกแม่มา’ ” หลังจากที่ลูกบอกความจริง เธอกลับปลอบลูกว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวแม่มารักษาที่รพ.มอ.”

คุณแดง (นามสมมุติ) : “ไม่ทราบว่าป่วยเป็นอะไรตั้งแต่ตอนแรก เพิ่งมาทราบที่ห้องฉายแสง เมื่อมะเร็งเต้านมเข้าขั้นสุดท้ายกระจายไปที่กระดูกหัวไหล่และสมอง  เสียดาย เสียโอกาสที่จะทำสิ่งดีๆหลายอย่าง สามีรับทราบตลอด ปกปิ ดและบอกคุณหมอไม่ให้บอก ตอนแรกพอสามีทราบ สามีลาออกจากงานตำรวจ โดยอ้างว่า early (สาเหตุเพราะต้องมาดูแลตนเอง มาทราบทีหลัง)”

อจ.ธนาพันธุ์ : “ถ้าสมมุติโรคกลับมาใหม่ จะให้หมอพูดอย่างไร”

คุณปลา(นามสมมุติ) และผู้ป่วยคนอื่นๆตอบเป็นเสียงเดียวว่า :“ก็ขอให้บอกตรงๆ อาจพูดว่า คุณต้องกลับมาเริ่มต้นรักษากันใหม่”

                    ถึงแม้ว่าผู้ป่วยทั้ง 9 คนไม่ได้เป็นตัวแทนของคนทั้งประเทศ แต่บทเรียนที่ได้เรียนรู้ คือ เวลาจะบอกความจริงใคร ควรมีการประเมินก่อนว่ารับได้หรือไม่ จากประสบการณ์ส่วนใหญ่ในคนไทย ญาติมักทราบข่าวร้ายก่อนผู้ป่วยเสมอ