31. โรงแรมที่แกรนด์ แคนยอน
ผมนั่งหลังพวงมาลัยของ Ford Explorer ทำความเร็วไม่เกินตัวเลขที่ปรากฏบนป้ายข้างทาง บนทางหลวงหมายเลข 93 มุ่งหน้าสู่ตะวันออก โดยมีเป้าหมายที่ Grand Canyon
พ้นเขื่อนฮูเวอร์มาเป็นทางราบ ถนนตรงดิ่งมองไปข้างหน้าเห็นเส้นถนนไกลสุดสายตา สองข้างเป็นทรายที่มีต้นตะบองเพชรขึ้นระเกะระกะ ไกลออกไปเป็นทิวเขาแทรกทะเลทรายหากผมไม่ขับรถคงจินตนาการเห็นนายอำเภอแม็คเคนน่า โบกมืออยู่บนหลังม้าตัวใหญ่ที่มีกระเป๋าหนังบรรจุก้อนทองคำจนโป่งห้อยข้างอานม้า
“มองหาร้านอาหารด้วยนะ” พี่สาวผมทำลายความเงียบ
“มองอยู่พี่” ภรรยาผมที่นั่งหน้าข้างผมตอบ แล้วพูดต่อ
“น่าจะหายากนะคะ มีแต่ทะเลทราย” อึดใจก็ถามผม “หิวไหมพี่”
หิวซิ ผมตอบในใจ ก็นาฬิกาข้อมือผมบอกเวลาจะบ่ายโมงแล้ว (แต่เวลาของอริโซน่าเกือบบ่ายสองโมงนะครับ)
“ไม่เป็นไร” ผมตอบปลอบใจตัวเองไปด้วย พี่สาวผมหันไปค้นของกินในตะกร้าข้างๆ “มีแอปเปิ้ลเหลืออยู่ 3 ลูก คนละลูกพอดี”
ได้แอปเปิ้ลแต่เจ้ากรรมไม่มีมีด เพราะอยู่ในตะกร้าข้าวเหนียวหมูทอดที่ลืมทิ้งไว้บ้าน ไม่ได้เอาขึ้นรถมาด้วย
ต้องยอมรับผู้หญิงอีกอย่างหนึ่ง เธอสองคนไม่มีมีดแต่สามารถทำแอปเปิ้ลที่เปลือกแข็งพอควร ให้เป็นชิ้นเล็กๆ พอยัดเข้าปากผมได้ โดยใช้เล็บและมือสองข้าง
บ่ายสองโมงตามเวลาท้องถิ่น เรามาถึงเมือง Kingman เมืองเล็กๆ กลางทะเลทราย โชคดีที่ปั๊มน้ำมันมีร้านอาหารด้วย
ผมนำรถเข้าไปเติมน้ำมันให้เต็มถัง ส่วนสองสาวชวนกันเดินเข้าไปหาอาหาร ซึ่งแน่นอนเป็นไก่ทอด แต่ไม่ใช่ KFC นะครับ ยี่ห้ออะไรจำไม่ได้แล้ว แต่อร่อยมาก
ออกจากเมือง Kingman ยังคงใช้ทางหลวงหมายเลข 93 ราว 20 ไมล์ ก็พบสามแยกต้องออกซ้ายเข้าสู่ทางหลวงหมายเลข 40
“อเมริกาทำไมไม่มีป้ายบอกทางสถานที่ท่องเที่ยวนะ” พี่สาวผมเปรยขึ้น
จริงสิ ตลอดสองข้างทางที่ผ่านมาจากเขื่อนฮูเวอร์ผมไม่เห็นป้ายบอกทางไปแกรนด์ แคนยอนเลย สักแผ่นก็ไม่มี
“แล้วมันถูกทางไหมนี่” พี่สาวพูดต่อ
“ถูกครับ” ผมตอบด้วยความมั่นใจ
ผ่านเมือง Flagstaff มีทางแยกซึ่งต้องเลี้ยวซ้ายไปตามถนนหมายเลข 180 แต่ผมไม่เลี้ยวยังคงตรงไปตามทางหลวงหมายเลข 40
สองข้างทางยังคงเป็นทะเลทราย แต่คราวนี้ถนนคดเคี้ยวไปตามซอกเขาเตี้ยๆ ผ่านหินผาเป็นแท่งเป็นโขด หน้าผาสูงชัน มีตะบองเพชรชูกิ่งก้านสล้างเรียงรายสวยงามมาก
พี่สาวที่แสนดีร้องเพลงของสวลี ผกาพันธุ์เบาๆ ในขณะที่ภรรยาผมมองออกนอกรถอย่างเพลิดเพลิน
“ทำไมไกลจังเล่า” จู่ๆ พี่สาวผมก็หยุดร้องเพลงแล้วพูดขึ้น “กว่าจะถึง กว่าจะเที่ยวชม จะไม่ค่ำมืดหรือ”
“นั่นสิพี่ เราไม่ได้จองโรงแรมที่แกรนด์ แคนยอนเสียด้วย” ภรรยาผมผสมโรง
“กลับโรงแรมที่ลาสเวกัสกลางคืนก็ได้นี่ ถนนเขาดีไม่เป็นไรหรอก” ผมตอบและปลอบใจตัวเองด้วย
“ไม่ดีหรอก ไม่ใช่เมืองเรา” ภรรยาผมไม่ยอม พลางหยิบ iPad ขึ้นมาดู
“เชื่อมต่อไม่ได้อีก” ภรรยาผมบ่น
ผมก็ยังมั่นใจว่าไปถูกทาง จนเราเลย Flagstaff มาไกลโข ผมเริ่มไม่มั่นใจ เพราะเท่าที่ผมจำแผนที่ไว้ในสมอง บอกระยะทางไว้ว่าน่าจะถึงแล้ว แต่เรายังไม่เห็นป้ายเลย
“ผิดทางแล้วพี่” ภรรยาผมบอก ตามองอยู่ที่ iPad “เราเลยทางแยกมาไกลมากแล้ว”
ผมชะลอความเร็ว แล้วจอดรถข้างทาง ขอดู iPad ซึ่งเชื่อมต่อได้แล้ว บอกชัดว่าจุดที่รถเราอยู่นั้น ห่างจากเมือง Albuquerque ของรัฐ New Mexico เพียงไม่ถึง 100 ไมล์
ผมย้อนกลับรวมเป็นระยะทางที่หลงไปราว 80 ไมล์ รู้สึกเสียใจที่ตัวเองประมาทในต่างแดน ได้แต่ขอโทษขอโพยสองสาวต่างวัย ซึ่งทั้งสองก็เข้าใจไม่ได้บ่นอะไร เพียงแต่บอกว่าถึงทางแยกหากไม่มีป้ายบอกก็ให้ถามชาวบ้านหน่อยละกัน
เมื่อเลี้ยวขวาเข้าสู่ถนนหมายเลข 180 ก็มองเห็นป้ายยินดีต้อนรับสู่แกรนด์ แคนยอน ใหญ่เบ่อเร่อ มาบอกเอาตอนนี้เอง
เรามาถึง Grand Canyon Village ยังไม่หนึ่งทุ่ม แต่ตะวันลับฟ้าแล้ว ปัญหาใหญ่คือที่พัก
โรงแรมที่นั่นมีหลายแห่ง ผมมองหาโรงแรมที่มีรถจอดอยู่น้อยที่สุด แต่แทบหาไม่เจอเพราะแต่ละแห่งมีรถเต็มไปหมด
ผมตัดสินใจเข้าไปถามหาที่พักโรงแรมอะไรจำชื่อไม่ได้แล้ว พนักงานต้อนรับสวยและใจดีมาก บอกผมว่าเต็มหมดแล้ว แต่ก็ช่วยโทรศัพท์ถามโรงแรมอื่นๆ ให้
ขณะที่เธอโทรศัพท์ เราสามคนมองหน้ากัน สองสาวมีสีหน้ากังวลมาก ผมเองก็ลุ้นอยู่ในใจ
เธอวางโทรศัพท์ลงพร้อมกับบอกว่า มีห้องว่างที่ Holiday Inn Express Hotel & Suites Grand Canyon และเธอบอกให้โรงแรมกันห้องไว้ให้แล้ว
เธอยังใจดีหยิบแผนที่ให้ผมและชี้บอกสถานที่ตั้งของโรงแรมในแผนที่ ซึ่งไม่ไกลจากโรงแรมนั้น
เราสามคนจากเธอด้วยความซาบซึ้งใจและขอบคุณเธอเป็นอย่างมาก
ความเห็น (4)
สวยงามมาก ๆ จ้ะ
...แกรนด์ แคนยอน บันทึกนี้สวยงามค่ะ...
สวัสดีครับ 
ขอบคุณครับ