กว่าคนไทยจะรู้ว่าดนตรีไทย ..มีคุณค่าก็......เกือบจะสายเสียแล้ว
พอๆกับวิชา ศาสนาและจริยธรรม ที่ค่อยๆหายไปจากตำราเรียน..
ที่กล้าพูดเพราะว่า....ดิฉันได้ศึกษาผู้ปกครองเด็กๆในแต่ละคนที่มาฝากฝังให้คุณพ่อสอนดนตรีไทยให้แก่ลูกๆ ที่เขารัก...ก็พบว่ามีผู้ปกครอง ประเภท
ประเภทแรก...มาเพื่อให้ลูกมีความสามารถพิเศษ..เพียงเพื่อเอาไว้กรอกในใบสมัคร......เป้นพอ งูๆปลาๆ ..ก็หายไปซะแล้ว สอบเข้าได้ก็หายไปเลย....
ประเภทที่2....เด็กอยากเรียนมากแต่พ่อแม่ไม่ค่อยสนใจ...อันนี้ต้องยกนิ้วให้เยาวชนไทยขนานแท้...เพียรพยายามมาเองเป็นจนเก่ง..และยังมาเล่นกับคุณตาไม่เลิก....
ประเภทที่ 3....สนใจมากทั้งพ่อแม่และลูกๆ..มีอุดมการณ์เดียวกันกับผู้สอน......และท่มเทให้ลูกเพื่อวัฒธรรมอันดี.และคาดหวังที่จะใหลูกได้สิ่งที่ดีๆ จากดนตรี อาธิเช่น....สมาธิ.ความอดทน..ความใจเย็นสุขุม..
รู้สึกดีใจ..ที่ผู้ปกครองประเภทที่3 เป็นบุคคลที่อยู่ในวงการสาธารณสุขเหมือนกับผู้เขียน ..ผู้ปกครองเป็น เจ้าหน้าที่สาธารณสุข,เป็นแพทย์,เป็นเทคนิคการแพทย์....นอกนั้นเป็นครูและทหาร.....
ผู้เขียนเลยมีโอกาสพบเพื่อนใหม่ๆ..........รวมทั้งมีเพื่อนรุ่นเยาว์ด้วย
อยากให้ดนตรีไทยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตทุกๆคน........ทุกอาชีพ.
ไม่ต้องเป็นเชิงธุรกิจ.....เพียงแต่ให้มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคนไทย
ที่ทุกวันนี้..ใครเล่นได้กลายเป็นของแปลก..ไปเสียแล้ว...
ดนตรีกับชีวิตผู้เขียน(พยาบาลคนหนึ่ง)
บรรยากาศในวงการสาธารณสุข
ความจริงผู้เขียนมีอดีตกับการอยากเป็นครูสอนดนตรีไทยอย่างมาก
เคยสอบ โควต้า.คุรุศาสตร์จุฬา.สาขาดนตรีไทย.ไปพลาดท่ารอบสุดท้าย ตอนแสดงฝีมือ..เพราะเขารับแค่ 3 คน อดไปตามระเบียบ
ฟ้าลิขิตให้มาเป็นพยาบาล..........แต่ดนตรีก็ไม่ได้ห่างจากตัวเรา
เพราะตอนเรียนพยาบาล..ก็มีโอกาสเล่นดนตรีไทยของวงนักศึกษาพยาบาล โดยมีนายแพทย์สำราญ สินแสงแก้ว อำนวยการ......
ท่านจะนัดนักเรียนมาซ้อม ตอน 19.00 น.ที่อาคาร1ชั้น4ห้องสุท้ายของตึก ในปีนั้น(พ.ศ.2531) ท่านบอกว่า นักศึกษารุ่นนี้ เล่นดนตรีไทยกันเป็นหลายคน เลยตั้งวงได้เร็ว........และเราก็มีโอกาสออกงานพิธี.ต่างๆทั้งของโรงพยาบาลและวิทยาลัยพยาบาล...พอรุ่นเราจบออกมาก็รู้สึกว่าจะไม่มีแล้ว....
ตอนนี้อดนึกถึง วงดนตรีไม่ได้ ไม่รู้ไปไหนกันหมดแล้ว...
พยายามตั้งวงใหม่...หาคนเล่นเป็นก็ยากเต็มที....เลยเล่นกับเด็กๆไปก่อน....เอาละค่ะ...แล้วผู้เขียนจะนำความรู้ทางดนตรีมาฝากใหม่นะคะอาจจะขอวิชาการเชิงกวี ในเรื่องต่อไปนะคะ.....
อันดนตรี มีในชนคนทุกชาติ
ที่เชิดชู คู่ชาติเด่นเป็นศักดิ์ศรี
สัญญลักษณ์ประจักษ์เนตร เขตดนตรี
ว่าชาตินี้ ชาติไทย สุนทรีชน....
ผมคงเป็นอีกประเภทที่ต่างออกไป คือ
รู้ตัวว่าตัวเองไม่มีความสามารถ แต่ก็อยากให้ลูกเล่นดนตรีได้ ได้เพียรพยายามมาตั้งแต่ลูกยังเล็ก ก็ไม่เห็นจะสำเร็จ ในที่สุดก็ได้ใช้วิธีสุดท้าย บอกกับลูกว่า ป๊าอยากเล่นกีต้าร์เป็น แต่ไม่มีปัญญาเรียน/เล่น ช่วยไปเรียนแทนหน่อย
ไม่น่าเชื่อว่า ลูก(คนเล็ก)ยอม ตอนนี้ก็งูๆปลาๆ แต่ว่างเมื่อไร เขาก็จะเอากีต้าร์ขึ้นมาเกา มีการนัดเพื่อนไปเรียน มีความพยายามจะตั้งวงดนตรีในโรงเรียน
แม้ไม่ใช่ ดนตรีไทย ก็เชื่อว่า สอดคล้องกับ ศรัทธา..ดนตรีในหัวใจ บ้างนะ เพราะ
อันดนตรีมีคุณทุกอย่างไป ย่อมใช้ได้ดังจินดาค่าบุรินทร์
แล้วก็จะรออ่านตอนต่อไปนะ