คุณครูกระดาษทราย

ครูคนแรกที่เขียนถึงความประทับใจจากท่านคือ สมัยที่ดิฉันเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 หรือวัยที่กำลังเริ่มเป็นสาว ดิฉันได้คบรุ่นพี่ที่แก่กว่า ชอบเที่ยวพูดจาแรงทำตัวเกินเด็กไม่ค่อยส่งการบ้าน ไม่ตั้งใจเรียน ระหว่างนั้นดิฉันได้มีครูพิศมัย  เอี้ยเจริญ เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาคุณครูคอยดูพฤติกรรมของดิฉันมาตลอดแต่หลังๆอาการเริ่มหนักคุณครูจึงเรียกแม่กับยายมาที่โรงเรียนเพื่อมารับทราบพฤกรรมของดิฉันและครูได้สอนดิฉันไว้ว่า ถ้าเธอไม่ตั้งใจเธอก็จะไม่มีความรู้ คนที่ตั้งใจเรียนก็จะมีความรู้ทำงานสบายหรือเธออยากจะทำงานทำบากเหมือนพ่อแม่เธอ พ่อแม่เธอยอมลำบากตากแดดให้เธอได้เรียนหนังสือเธอกลับทำตัวแบบนี้เหรอ อีกอย่างพ่อแม่เธอหย่าร้างกันเธอจะให้คนอื่นเค้าดูถูกเธออีกเหรอคิดเอาเองนะ รัตนาภรณ์ ดิฉันได้นำคำสอนของครูมาคิดทบทวนและปรับปรุงพฤติกรรมใหม่ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดีของพ่อแม่และยาย หากวันนั้นไม่มีครูพิศมัย  เอี้ยเจริญ ก็จะไม่มีว่าที่ครูรัตนาภรณ์ ในวันนี้คิดถึงครูจะจดจำคำสอนครูไว่ในใจตลอดค่ะ 

หลังจากที่ได้เรียนจบชั้นประถมศึกษามาดิฉันได้มาศึกษาต่อที่โรงเรียนส่วนบุญโญปถัมภ์ ลำพูน ดิฉันได้เจอกับครูผู้ใจดีท่านหนึ่งคุณครูท่านนี้ท่านจะสนับสนุนนักเรียนที่ทางบ้านมีปัญหาและตั้งใจเรียน คุณครูท่านนนี้ชื่อว่า ครูวี หรือ วีรชน  อ่อนถาวร ท่านเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาดิฉันตอนมัธยมตอนปลาย ท่านได้มีโอกาสมาเยี่ยมบ้านไปเจอสภาพความเป็นอยู่ที่อยู่กับยายและครอบครัวมีปัญหาพ่อแม่อย่าร้างท่านได้มอบทุนการศึกษาให้ดิฉันทุกเทอม ดิฉันได้มห้สัญญากับครูวีไว้ว่าจะไม่ให้เกรดต่ำกว่า 3.00 และดิฉันได้ทำได้มาตลอดโดยไม่ทำให้ครูวีได้เสียความตั้งใจที่มอบโอกาสให้นักเรียนคนนี้คะ จนดิฉันได้มาเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยที่มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ตอนที่ดิฉันเรียนถึงปี 2 ดิฉันได้รับข่าวร้ายครูวีได้เสียชีวิตลงเนื่องจากหัวใจวายเฉียบพลันซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเศร้าและเสียใจมาก ดิฉันนางสาว รัตนาภรณ์  ปินคำจะตั้งใจเรียนเพื่อให้ความตั้งใจของครูที่อยากเห็นหนูเป็นครูที่ดีในอนาคตข้างหน้าและเป็นคนดีในสังคมหนูจะจดจำสิ่งดีๆที่ครูสั่งสอนหนูมาตลอดและจะนำคำสอนของครูไปสอนนักเรียนของหนูให้เป็นคนดีในสังคมค่ะ..... ^__^