ทวนสอบชีวิต-คิดหาคำตอบ

เมื่อก่อนตอนมัธยม

หนูมีธรรมชาติในการหลบไปนอนเล่นบนต้นไม้

อ่านหนังสือบ้าง ท่องสูตรอะไรยาก ๆ ที่ยังจำไม่ได้บ้าง

มักจะ คิดอะไรออก แล้วได้วิธีการจำแบบที่คิดเอง จำได้เอง บางทีก็แบ่งเพื่อนบ้าง ตามประสา

 

พอมหาวิทยาลัย ชอบหลบไปนั่งริมบึงสีฐานตอนคิดอะไรไม่ออก หรือ อยากพัก

พอมีรถก็มักจะขับไปเขื่อนอุบลรัตน์ ดูพระอาทิตย์ตก มันทำให้ข้างในสบายและเย็นลง

หรือบางวันหยุด ก็ชวนเพื่อนไปทานส้มตำริมเขื่อนก็มีตามโอกาส มันทำให้ข้างในฟุ้งซ่านน้อยลง

อาจจะเพราะไปทำอะไรข้างนอกมากขึ้น

ความเย็นของผืนป่าและสายน้ำ ช่วยเยียวยาข้างใน

 

นิสัยเดิม ๆ มักจะขี้น้อยใจ โดยเฉพาะกับคนใกล้ตัว

แค่ความรู้สึกแบบนี้แหละ เกือบทำให้จบชีวิตไปหลายครั้ง

เช่น

กำลังจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน มีเสียงสักเสียงดังขึ้นมาบอกให้อ่านหนังสือ เท่านั้นแหละ เลิกเลย

กำลังจะทำงาน แว่วเสียงมา บอก จบกัน

มันไม่ชอบถูกสั่ง

แล้วที่ผ่านมาเวลาจะทำอะไร มีอะไรนำทางให้มุ่งมั่นทำจนสำเร็จ

คำตอบที่ได้คือ "แรงบันดาลใจ"

ใช่ ลุกขึ้นมามุ่งมั่นกับวิชาคำนวณ เพราะประทับใจอาจารย์ที่สอนฟิสิกซ์ ท่านเคยเรียนวิศวะ

แต่นั่นแหละ คือ จุดเริ่มต้นของการ ตั้งใจเรียน แบบจริงจัง

จากเด็กเรียนไม่มา กีฬาไม่ขาด

กลายเป็น หันมาตั้งใจเรียน

ถึงเวลาเลิกเรียนมา พักกับตนเอง นอน แล้วตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือตอน 2-3 ทุ่ม หลับอีกทีตีสอง

เช้าไปโรงรียน สร้างพื้นที่อ่านหนังสือของตนเอง

เย็บผ้าม่าน ต่อระบบไฟเข้าซอกห้อง

มีเรื่องขำ ๆ พ่อกับแม่ หาไม่เจอ คิดว่า "ลูกสาวหาย" หากันจ้าละหวั่น ตั้งแต่เย็น

สรุปว่า หนูอ่านหนังสือแล้วงีบหลับอยู่ในซอกนั่นแหละ

พอดึกๆลงมา พ่อกับแม่ถึงได้ หายห่วง

นิสัยที่แก้ไม่ได้ หรือ ไม่อยากแก้ ก็คงเป็นอย่างหลัง ซะละมั้ง

ที่ผ่านมาก็เป็นแบบนี้ พอจะแก้อะไร ครูก็ชี้ให้เห็น ชี้ให้แก้ กิเลสหนูมันก็หนา

มันสู้กว่ามันจะยอมดูแล้วแก้ไข ครูก็ย้ำว่า

ภาวนาดีไม่ได้ ไม่ได้อยู่ที่ตอนเราอยู่คนเดียว

มันอยู่ที่ชีวิตจริงนี่แหละ อยู่กับคนเยอะ ๆ แล้วเรายังไง

ปัญหาเข้ามาแล้ว จัดการมันยังไง ทำให้ปัญหาเบาบางลง หรือ เพิ่มปัญหา

ฮ่า ๆ คำตอบที่ได้กับตนเองก็ชัดว่า "เพิ่มปัญหานิ"

จ๋อยไป ตามเกม มันก็อยากหนีอยู่นะคะ

แต่หนีไปที่ไหน กิเลสมันก็ตามไป ก็มันอยู่ในใจนี้นี่ กรรมแท้ ๆ

เจ็บก็เพราะยังอยากสุขอยากสบาย ไม่ยอมรับความบกพร่อง

เห็นแล้ว ก็ สมน้ำหน้าอยู่ แต่ก็ "กะซ่างมันเถาะ"

ทำไปตราบเท่าที่ยังพอมีโอกาส ยังมีลมหายใจ ไม่ได้เก่งกาจอะไร แค่ทำไปตามกำลังสติปัญญา