บันทึกถึงแม่ (2) : ฉันรักเธอ
วันอังคารที่ ๒๒ธันวาคม ๒๕๕๓ ถือเป็นวันสิ้นสุดครบรอบปี และเป็นวันขึ้นปีใหม่ในทางโหราศาสตร์สากล ซึ่งในวันนั้นของปีนั้นผมได้เขียนบันทึกที่มีชื่อว่า “ฉันรักเธอ” http://www.gotoknow.org/posts/322248 ขึ้นมาในราวๆ ๔ ทุ่มต้นๆปัจจุบันมีการเข้าอ่าน หรือเข้าเยี่ยมชมจำนวน ๑,๐๑๕ ครั้ง
บันทึกที่ว่านี้ ผมเขียนถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมรักเธออย่างมากมายที่สุด เขียนขึ้นในขณะที่เธอนอนหลับไปแล้ว
ช่วงเวลานั้น เธอ-ที่หมายถึงแม่ย้ายมาพักผ่อนด้วยการใช้ชีวิตกับผมที่มหาสารคามร่วมสองเดือนเต็มเลยทีเดียว แม่ไม่ได้มาคนเดียวแต่พ่วงพาพ่อมาเป็นเพื่อนด้วย
ช่วงเวลาที่ว่านั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมได้ใช้ชีวิตอย่างใกล้ชิดกับแม่และพ่อ เราได้ทานข้าวเช้าและข้าวเย็นด้วยกันแทบทุกวัน เว้นแต่วันไหนจะติดราชการเท่านั้นถึงจะไม่ได้ทาน
ช่วงเวลาที่ว่านั้น พ่อและแม่สู้ทนกับภาระอันหนักหน่วงหลายอย่าง ผมจึงไปรับท่านมาพักผ่อน และเยียวยาสร้างแรงใจร่วมกันอีกครั้ง โดยมีมหาสารคาม เป็นบ้าน หรือโรงเรือนแห่งการบ่มเพาะพลังชีวิต
ช่วงเวลาที่ว่านี้ ถือเป็นห้วงเวลาที่ผมมีความสุขมากเป็นพิเศษอีกช่วงหนึ่งของชีวิตก็ว่าได้ เพราะได้ใช้ชีวิตอยู่กับแม่และพ่ออย่างมากมายก่ายกอง เสมือนได้กลับไปเป็นเด็กชายตัวน้อยๆ ที่มีแม่และพ่อคอยดูแลโอบอุ้มอยู่ไม่ห่าง
ขณะเดียวกันก็เป็นห้วงเวลาที่ผมได้ดูแลแม่กับพ่ออย่างใกล้ชิดไม่แพ้กัน ได้สังเกตในยามท่านหลับว่าใบหน้าของท่านทั้งสองยังคงปล่อยวาง หรือครุ่นคิดกับชีวิต และห้วงเวลานั้นนั่นแหละที่ทำให้ผมไม่อยากเดินทางไปไหนเลย อารมณ์ความรู้สึกมีแต่อยากกลับบ้านและกลับบ้าน อยากทานข้าวร่วมกับแม่และพ่อ ตกดึกก็มีโอกาสได้ห่มผ้าให้กับท่าน และอื่นๆ อีกจิปาถะ...
ครับ, ย้อนกลับมายังเรื่องราวการผมเขียนบันทึก “ฉันรักเธอ” อีกครั้ง ซึ่งบันทึกนี้ผมเขียนให้กับ “แม่”โดยตรง เขียนด้วยเจตนาอันบริสุทธิ์ เขียนเพื่อเยียวยาตัวเองที่ไม่กล้า หรือเขินอายที่จะบอกกับท่านผ่านคำพูดเหมือนคนอื่นๆ ที่กระทำต่อต่อแม่ผู้เป็นที่รักอย่างไม่เขินอาย
แต่ก็แทบไม่น่าเชื่อว่าวันเวลาล่วงมาจนถึงวันที่ ๒๔ ธันวาคม ๒๕๕๖ ซึ่งเป็นวันที่แม่จากผมไปโดยที่มิทันได้บอกรักและเอ่ยลากันใดๆ ต่อกัน และห้วงเวลาที่ว่านั้นก็ตรงกับวันอังคารเช่นเดียวกับเมื่อหลายปีก่อน (๒๒ ธันวาคม ๒๕๕๓) อันเป็นวันสิ้นปีตามโหราศาสตร์สากลนั่นเอง
เมื่อวาน (๖ มกราคม ๒๕๕๗) ผมเหมือนถูกสะกิดจากบางสิ่งบางอย่างให้หวนกลับไปอ่านเรื่องราวของแม่ที่ผมเขียนไว้ใน G2K ซึ่งบันทึกที่ว่านั้นก็ถูกเลือกขึ้นมาโดยมิอาจคาดเดาล่วงหน้าได้...
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไร และอะไรเกี่ยวโยงกันอย่างไร หากแต่การหวนกลับไปอ่านบันทึกที่ว่านั้นก็ทำให้ผมต้องนั่งร้องไห้อีกรอบ เป็นการร้องไห้ในช่วงพักเที่ยงที่ใครๆ ออกไปทานข้าวกันหมดแล้ว
ครับ, แปลกแต่ก็จริง บันทึกที่ว่านั้น ตรงกับวันอังคาร, เดือนเดียวกัน, (ธันวาคม) ผิดก็แต่วันที่คลาดเคลื่อน และเลขสองตัวสุดท้ายของบันทึกก็เป็น ๔๘ ซึ่งตรงกับบ้านเลขที่ผมพอดี มิหนำซ้ำยังเป็นเลขหวยสองตัวที่ออกหลังจากวันที่แม่เสียอีกต่างหาก --
เช่นเดียวกับเวลาสี่ทุ่มของการเขียนบันทึกนั้น ก็ตรงกับห้วงเวลาที่เราตัดสินใจถอดสายออกซิเจนออกจากแม่ และผมก็เป็นคนถอดสายนั้นด้วยมือของผมเอง ! ซึ่งก่อนถอดนั้น ผมบอกกับแม่ต่อหน้าญาติๆ ว่า "ถ้าแม่ไหว ก็ขอให้แม่สู้ แต่ถ้าแม่ไม่ไหว แม่เจ็บ แม่ปวด แม่ก็อย่าสู้..และอย่าห่วงใดๆ..."
และนี่คือ กลอนที่ผมเขียนถึงแม่ในปีนั้น --
ฉันรักเธอ
เธอเลิศเลอกว่าใครอื่น
เธอเป็นโมงยามอันหวานชื่น
ปลุกให้ฉันระริกรื่นเสมอมา
เธอก็รักฉัน
แม้บางครั้งดูเหมือนว่า
ฉันละเลยและเฉยชา
แต่เธอกลับยิ้มร่าต่อความรัก
จากนี้ไป
ท่ามวิถีแห่งใจที่หน่วงหนัก
เถอะปล่อยวางและผ่อนพัก
ฉันจะปกปักษ์ดูแลเธอ
เราจะอด,อิ่มไปด้วยกัน
เธอรู้มิใช่ถ้อยคำอันพร่ำเพ้อ
แต่มันคือความฝันอันเลิศเลอ
ที่เราต่างปรารถนาเจอเคียงข้างกัน
ฉันจะเล่านิทานที่เธอเคยเล่า
ฉันจะพาเธอนับดาวบนฟ้านั่น
ฉันจะซักผ้าให้เธอในแต่ละวัน
เหมือนที่เธอทำให้ฉัน-เสมอมา
ฉันจะห่มผ้าให้เธอในยามนอน
ใกล้ไกลจะพาเธอไปพักผ่อนให้เริงร่า
เหมือนที่เธอเคยทำให้ฉันเสมอมา
ณ ลานดิน,ลานหญ้าหน้าบ้านเรา
ฉันรักเธอ
จากนี้ไปแม้ต้องเจอแต่ความเศร้า
รักของฉันจะยังเป็นเช่นดั่งเงา
ติดตามเธอไปทุกก้าว-จงมั่นใจ !
ความเห็น (9)
ความรักของอาจารย์น่าทนุถนอมมากเลยนะครับ
แม่...และความรักที่ยิ่งใหญ่ทั่วฟ้าจบดิน
เข้มแข็งนะครับอาจารย์
ขอแสดงความเสียใจต่อการจากไปของท่านด้วย. จริงๆ ครับ
ขอร่วมคาราวะต่อการจากไปของท่านด้วยครับอาจารย์
ขอแสดงความเสียใจอีกครั้งหนึ่งนะครับ คุณแผ่นดิน ...
เสียใจด้วยนะคะ...แต่นี่คือ วิถีของการที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์คะ...และ "แม่" ก็ยังอยู่กับเราเสมอค่ะ ต่อให้จากกันไปนานสักแค่ไหน?...แม่อยู่ในใจเราตลอดเวลา...
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะท่านอาจารย์ ขอให้คุณแม่ของอาจารย์พักผ่อน สงบสุขค่ะ
ขอแสดงความเสียใจด้วยจ้ะอาจารย์ เป็นสัจธรรมที่ลูก ๆ ทุกคนต้องเจอะเจอ จ้ะ
ไม่มีรักใดจะเป็นรักแท้และบริสุทธิ์เท่ารักที่มีต่อพ่อและแม่
ทราบข่าวรู้สึกตกใจ ขอแสดงความเสียใจอีกครั้งค่ะอาจารย์
เข้มแข็ง เป็นกำลังใจค่ะ