ดินสอ กับ ยางลบ
เมื่อไม่นานมานี้มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นมาภายในศูนย์อนามัยที่5 เป็นเรื่องของความเข้าใจผิด เรื่องร้ายแรงจนถึงขั้นต้องเสียคนทำงานไปจากระบบน่าเสียดายจริงๆ เรื่องของความไม่เข้าใจกันแม้จะอยู่ใกล้กันทำงานเห็นกันทุกวันก็ตาม. ผมเองเก็บสะสมเรื่องราวดีดีไว้หลายเรื่อง อยากจะขอโอกาสอันนี้เผยแพร่เรื่องสั้นๆ ของ ดินสอกับยางลบ ให้ทุกท่านได้อ่านเพื่อเป็นประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย....
มีดินสอที่เขียนอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่แท่งหนึ่งมียางลบที่ลบอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่ก้อนหนึ่ง
ฟังดูอาจตลกทุกคนอาจคิดว่าดินสอกับยางลบเป็นของคู่กันแต่ลองอ่านดูก่อนนะครับ
ดินสอแท่งนั้นเป็นเพื่อนกับยางลบก้อนนั้น
ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกันทำอะไรด้วยกัน
หน้าที่ของดินสอก็คือเขียน
มันจึงเขียนทุกที่ทุกอย่างเสมอตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ
หน้าที่ของยางลบก็คือลบ มันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ทุกเวลา
เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี ทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยมา
จนกระทั่งดินสอเอ่ยกับยางลบว่า เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว ยางลบจึงถามว่าทำไมล่ะ
ดินสอจึงตอบกลับไปว่า ก็เราเขียนนายลบแล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย ยางลบจึงเถียงว่า
เราทำตามหน้าที่ของเราเราไม่ผิด
ทั้งคู่จึงแยกทางกัน
ดินสอพอแยกทางกับยางลบมันก็ดีใจที่สามารถเขียนอะไรได้ตามใจมัน
แต่พอเวลาผ่านไปมันเริ่มเขียนผิดข้อความที่สวยๆ ที่มันเคยเขียนได้ก็สกปรกมีแต่
รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด
มันคิดถึงยางลบจับใจ
ฝ่ายยางลบพอแยกทางกับดินสอมันก็ดีใจที่ตัวมันไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไป
พอเวลาผ่านไป มันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าเพราะไม่มีอะไรให้ลบ
มันคิดถึงดินสอจับใจ ทั้งคู่จึง
กลับมาอยู่ด้วยกันใหม่ คราวนี้ดินสอเขียนน้อยลงเขียนแต่สิ่งที่ดี
ส่วนยางลบก็ลบเฉพาะที่ดินสอเขียนผิด เท่านั้น
ถ้าเปรียบการเขียนเป็นการจำ ดินสอ ในตอนแรกก็จำทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดี
แต่พอเปลี่ยนไป มันก็หัดเลือกจำแต่สิ่งดีๆ เท่านั้น
ส่วนการลบเปรียบเหมือนการลืม ยางลบในตอนแรกก็ลืมทุกอย่างทั้งดีและไม่ดี
แต่ทุกครั้งที่ลืมเรื่องไม่ดีตัวมันก็จะสกปรกแต่ตอนหลังมันเลือกลืมแต่เรื่องไม่ดี
หรือคือการให้อภัยนั่นเอง ฉะนั้นการเปรียบการเดินทางของทั้งคู่ดุจมิตรภาพ คือ
การจำแต่สิ่งดีๆ และลืมในสิ่งที่อาจผิดพลาดบ้าง
ถ้าทุกคนเป็นอย่างดินสอกับอย่างลบตอนหลังก็คงจะดีไม่น้อย
………………….
ในชีวิตจริงของเราๆ ท่านๆ อาจไม่โชคดีเหมือนดินสอกับอย่างลบทีมีโอกาสมาพบกันแล้วเข้าอกเข้าใจกัน ผมว่าเรามาเริ่มมองคนนั่งข้างเรากันดีกว่า ว่าเราเข้าใจกันดีและรักกันดีมากน้อยแค่ไหนเพื่อว่าเมื่อวันนึงที่เราจ้องจากกันไปแล้วมีโอกาสดีดีที่ต้องมาเจอกันอีกหรือแม้จะพบกันด้วยเหตุบังเอิญก็ตามที่จะได้รู้สึกว่า...ดีใจจังที่เจอ.....จริงไหมครับ
ความเห็น (6)
หายหน้าหายตาไปน้าน นาน นะคะ ...
ยังไง๊ ยังไง "มิตรภาพ" ก็เป็นสิ่งที่ควบคู่ และควรคู่ อยู่กับคนไทยอยู่แล้ว ละมั๊ง ... เราก็รักษามิตรภาพกันและกันได้ ผ่านบล็อกนะ ... เขียนเรื่องราวมาคุยกันบ่อยๆ นะจ๊ะ
A friend is easier lost than found.
ชอบบทความนี้จังค่ะ คงใช้กับKM ได้เป็นอย่างดีและลงตัวในการมองmicro success ที่หลายคนมักมองหาไม่เจอ
