จากบทธรรมสู่บทเรียน "บ่มเพาะต้นกล้าศีลธรรม"

นี่เราช่วยกันให้เต็มที่ ช่วยกันให้ธรรมะกลับมา ให้ศาสนากลับมา อุดช่องว่างอันนี้หมด...แล้วชาติจะมีความมั่นคงที่สุด ถ้าพลเมืองทุกคนมีความรักผู้อื่น...ชาติจะมั่นคงที่สุด ความมั่นคงทางเศรษฐกิจ ทางการเมือง ทางทหาร ทางอะไรมันไม่มีความมั่นคงเท่ากับความมั่นคงทางธรรมะ คือมีความรักผู้อื่นอยู่ในจิตใจ ความมั่นคงทางเศรษฐกิจมันจะเอามาแต่ไหนเล่า

ถ้าคนมันไม่รักกัน มันพร้อมที่จะโกงกันอยู่แล้ว มันมีความถูกต้องทางเศรษฐกิจไม่ได้หรอก มันมีแต่คนพร้อมที่จะโกงกันอยู่ ทีนี้ทางการเมืองก็เหมือนกับเรื่องที่ลิงที่คอยจะหลอกกันอยู่เสมอ มันหาความมั่นคงไม่ได้

ต้องมีศีลธรรมมารักผู้อื่น แล้วก็เศรษฐกิจมันก็จะดีถูกต้อง ฉะนั้นเรามาตั้งจิตอธิษฐานให้ธรรมะกลับมา ให้มีอยู่ในการศึกษาของประเทศชาติ อย่าให้เป็นการศึกษาชนิดหมาหางด้วนอีกต่อไป ขอให้การศึกษาของประเทศไทย อย่าเป็นการศึกษาหมาหางด้วน เพราะไปตามสุนัขตัวอื่นที่เขาตัดหางของเขา โดยบังเอิญหรือโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์

ประเทศใหญ่ประเทศร่ำรวย เป็นทาสของวัตถุนิยม นี่อาตมาเรียกว่ามันติดกับหมา ติดกับแล้วหางด้วน คือวัตถุนิยมมันกัดเอา จนไอ้คนนั้นมันเอาศาสนาไว้ไม่ได้ ไม่มีศาสนา จัดการศึกษาอย่างหมาหางด้วน ให้เรียนแต่หนังสือกับเทคโนโลยีคืออาชีพ เราจะไม่เอาอย่างแล้ว จะไม่ตามแล้ว จะไม่เป็นหมาหางด้วน ถ้ามันได้เผลอไปตามอย่างเขา ตัดหางด้วนแล้ว รีบให้มันงอกมาเร็ว ๆ และยุวพุทธิกะทั้งหลายนี่จะช่วยให้หางมันงอกออกมาเร็ว ๆ คือทำให้ศาสนากลับเข้ามาอยู่ในวงของการศึกษา เป็นการศึกษาที่สมบูรณ์ คือรู้หนังสือด้วย รู้เทคนิคของอาชีพด้วย แล้วรู้ธรรมะที่ว่าจะทำความเป็นมนุษย์กันอย่างไรด้วย การศึกษาของเราก็มีครบสาม

พุทธทาสภิกขุ

 

ในชีวิตที่ดำเนิน... ปลูกฝังเด็กให้รู้จักศีลให้รู้จักธรรม...ชาวบ้านผู้คนก็หาว่าพาเด็กมาวุ่นวายที่วัด ทั้งๆ ที่เด็ก ในหมู่บ้านป.๕ เริ่มสูบบุหรี่ดื่มเหล่าเบียร์ ยาเสพติดกลายเป็นเรื่องหาง่ายและปกติ...

โครงการนำพาเด็กเข้าวัดบ่มเพาะศีลธรรมถูกต่อต้านอย่างมากจากทั้งคนในวัดและนอกวัด ต่างๆ บอกต่อกันว่า อย่าให้เด็กมาวัดมาเรียนหนังสือกับแม่ครูฯ จริงๆ แล้วเราไม่ทำก็ได้ ไม่เปลืองเงิน อยู่เฉยๆ ไม่สนใจต่อปัญหาเชิงศีลธรรมก็ได้ …

แต่จิตสำนึกมันทนไม่ไหวนี่สิ เสียชาติเกิด เสียชาติที่มารู้จักพระพุทธศาสนา งอมืองอเท้าไม่ทำอะไรเลย พ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านทำให้ดูทำให้เห็น...แล้วล่ะเรา ทำไมไม่ทำ

 

...

๔ มกราคม พ.ศ.๒๕๕๗

 

[อ.นุ]

สาธุครับผม...