ชีวิตที่พอเพียง : ๒๐๖๗. สารภาพความเข้าใจผิด
ระหว่างนั่งเครื่องบิน เอมิเรตส์ กลับจาก Sao Paulo บราซิล ไป ดูไบ วันที่ ๑๒ พ.ย. ๕๖ ผมทดลองใช้เครื่องให้ความเพลิดเพลินในเครื่องบินชั้นธุรกิจ ซึ่งมีจอทีวีสัมผัสขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้า (ด้านหลังพนักพิงที่นั่งข้างหน้า) ผมทดลองเลือกสิ่งให้ความเพลิดเพลินหลายอย่าง แต่มาเลือกฟังเพลงร้องสมัยเก่าเป็นหลัก
เพลงชุดแรกเป็นของ แฟรงค์ สินาตรา ชุดที่ ๒ เป็นของ Ray Charles – The Genius of Ray Charles ซึ่งผมไม่เคยรู้จัก แต่ฟังตอนนี้รู้สึกว่าเพราะ
เพลงแบบนี้สมัยก่อนผมรู้สึกว่าหนวกหู แต่ตอนอายุมากขึ้นผมฝึกตนเองให้รู้จักความไพเราะหรือความงามของศิลปะด้านต่างๆ ที่คนเขาว่าดี คล้ายๆ เรียนวิชา Art Appreciation ด้วยตนเอง ทำความเข้าใจว่าศิลปะมันมีบริบทเรื่องราวที่มาที่ไปตามยุคสมัย
สมัยผมเริ่มหนุ่มเป็นยุคเพลงร็อค และเอลวิส พริสลีย์ กำลังดัง เด็กหนุ่มสาวคลั่งใคล้และเลียนแบบ มีคนตัดผมทรงเดียวกัน ร้องเพลงและแสดงท่าทางเลียนแบบ ผมบอกตัวเองให้ห่างจากเรื่องพวกนี้ กลัวตนเองจะเสียคน และไม่อยากเสียเวลาเรียนไปกับ “เรื่องไม่เป็นเรื่อง” คือผมหลงปฏิเสธศิลปะแทบทุกชนิด มองด้านลบ ว่ามันเป็นสิ่งเย้ายวนให้หลงใหล ทำให้ชีวิตไปในทางเสื่อม ไม่มีเวลาเอาจริงเอาจังกับวิชาการ
สมัยอยู่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา เพื่อนคนหนึ่งซึ่งมาจากโรงเรียนกรุงเทพคริสเตียน เตือนผมว่า “All work and no play makes Jack a dull boy.” ซึ่งก็น่าจะมีส่วนจริง
ความเข้าใจผิดที่รุนแรงคือเรื่องเล่นดนตรี ผมเคยฝึกเป่าขลุ่ยด้วยตนเอง (ขลุ่ยไม้ไผ่) และซื้อหีบเพลงปากมาหัดเป่าเป็นเพลง แต่ไม่ได้เอาจริงเอาจัง ไม่มีใครฝึกให้ แล้วก็เบื่อไปเอง ทำให้ในภาพรวมของชีวิต ผมเป็นคน “บอดเกือบสนิท” ในด้านศิลปะ ซึ่งที่จริงแล้วมันเป็นอีกภาษาหนึ่งของชีวิต เมื่อแก่พอมีเวลาบ้างผมจึงชดเชยด้วยการเอาใจใส่สังเกตความงาม ความไพเราะ และการประเทืองอารมณ์สุนทรีย์ด้วยศิลปะ
เปิดเปลี่ยนอัลบั้มไปเรื่อยๆ พบ Mike Oldfield – Tubular Bells เป็นเครื่องดนตรีรูปร่างแปลก เขามีคำอธิบายเกิดขึ้นในปี 1973 ผมฟังแล้วไม่ชอบ หนวกหู ไม่มีเสียงทุ้มให้
เปิดต่อไปพบ Elton John – Goodbye Yellow Brick Road 1973 มารู้จักชื่อของเขาเมื่อไม่กี่ปี แสดงความแคบของผม ในคำอธิบายเอ่ยชื่อเพลง Candle in the Wind ว่าเป็นเพลงยอดนิยม ผมลองฟังแล้วไม่ชอบเพลงประเภทนี้
เปิดไปที่เพลงคลาสสิค เริ่มฟังเพลงของโมสาร์ท โอ้โฮ! ชอบ ฟังแล้วสบายหู ให้ความสดชื่น
เรื่องเพลง หรือศิลปะนี้ ผมเคยมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งสมัยเรียนแพทย์ ชื่อชวลิต ภัทราชัย เสียชีวิตไปกว่าสิบปีแล้ว เขาเป็นคนกรุงเทพ เรียนโรงเรียนอัสสัมชัญ ชอบดนตรี (เล่นหีบเพลงปาก) ชอบฟังเพลง ตอนเขาไปอยู่ที่อเมริกา เขาส่งเทปเพลงที่สะสมไว้มาให้ผมบ่อยๆ ช่วยให้ผมได้รู้จักเพลงประเภทต่างๆ ผมเลือกฟังเพลงที่ชอบ
เครื่องอำนวยความเพลิดเพลินบนเครื่องบิน Airbus 777-300 ของสายการบิน เอมิเรตส์ นี้ ใช้สะดวกมาก เป็น touch screen จอใหญ่ ขนาดราวๆ 18 นิ้ว จนทำให้ใจผมใคร่ครวญชีวิตของตนเอง ว่ามีความเข้าใจผิดอยู่มากในสมัยเด็กๆ มีอคติต่อสิ่งต่างๆ ที่ไม่ใช่การเรียนและงานโดยตรง ทำให้ชีวิตไม่ผ่อนคลาย มาปรับปรุงตอนแก่ ก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง ไม่ได้มากกว่าได้
วิจารณ์ พานิช
๑๓ พ.ย. ๕๖
บนเครื่องบินจาก เซา เปาโล ไปดูไบ
ความเห็น (4)
สวัสดีปีใหม่ 2557... ครับ. อาจารย์ วิจารณ์ พานิช
ชีวิตถ้าไม่สิ้นลมปราณ...จะมีเรื่องที่ต้องเข้าใจอีกมากมายครับ...
ผมชอบ Mike Oldfield ครับ เขาออก Tubular Bells ชุดแรกตอนเขาอายุสิบเก้าปี อายุเขาน่าจะน้อยกว่าอาจารย์สักไม่กี่ปีครับ ดนตรีเขาแปลกและแหวกตลาดสมัยนั้นมากทีเดียวครับ หลังจากชุดแรกแล้วเขายังมีภาคต่อของ Tubular Bells ออกมาอีกหลายชุดครับ
สวัสดี..ปีใหม่..เจ้าค่ะ...มีดอกไม้มาฝาก
ผมชอบอ่านเรื่องเบาๆของอาจารย์นะครับ...
ทำให้ยิ่งรู้สึกว่าอาจารย์เป็นคนธรรมดามากๆ...
ผมอาจจะต่างกับอาจารย์ตรงเรื่องฟังเพลง ตรงที่ฟังมาตั้งแต่เด็กเลยครับ แต่ไม่ได้เก่งฉกาจในเรื่องดนตรีคลาสสิค และแจ๊ส พยายามดัดจริตไปฟังแจ๊สอยู่พักหนึ่งก็เพราะดี ที่ต้องดัดจริตฟังเพราะลูกชายเรียนดนตรีแจ๊ส จะได้เอาไว้คุยกับเขา แต่แล้วก็ไม่สำเร็จเพราะเข้าไม่ถึง ไม่ชอบจริง ถามว่าแล้วยังฟังอยู่ไหม ฟังครับ...ในไอโฟนของผมมีแจ๊สที่ลูกชายชื้อผ่าน iTunes Store เป็นจำนวนมาก (พ่อลูกใช้บัญชีเดียวกันเพื่อความประหยัด)
ส่วนคลาสสิคชอบมาก แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้ฟังแล้ว สงสัยชักจะอายุมากขึ้น อยากฟังอะไรที่สบายๆ เลยกลับมาฟังเพลงเก่าๆ เชยๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก และระบบ iTunes Store ทำให้ได้ค้นพบเพลงซึ่งตัวเองซื้อเทปคาสเซ็ท หรือแม้กระทั่งแผ่นเสียงฟังสมัยที่เป็นวัยรุ่น ในคุณภาพเสียงสุดยอดมากๆ ซื้อเฉพาะเพลงที่ต้องการ จัดระบบได้ง่าย
พูดถึงวัยเด็กอีกนิดครับว่า ผู้ปลูกฝังให้ผมฟังเพลงคนแรกคือ พ่อของผมเองครับ และเพลงชุดแรกที่ฟังอย่างตั้งใจที่สุดคือ ชุดมนต์รักเพลงสวรรค์ หรือ The Sound of Music ฟังจนจำได้หมด ส่วนแม่เป็นผู้สนับสนุนให้รู้จักดนตรี โดยซือเครื่องดนตรีแบบนักเรียนให้เนึน ตะเข้ หรือจะเข้ (จากสนามหลวงสมัยนั้น รู้สึกว่าราคา ๒๕ บาท) แต่ที่เป็นชิ้นเป็นอันคือ เมโลดิก้า ครับ
ส่วนเพลงอีกประเภทหนึ่งที่อยู่ในใจตลอดกาล และหาฟังในเครื่องการบินไทย หรือเครื่องไหนๆไม่ได้เลยก็คือ เพลงเพื่อชีวิต โดยเฉพาะของน้าหงา สุรชัย จันทิมาธร ชอบรุ่นเดิมๆที่เล่นเต็มวงกับคาราวาน รวมทั้งชุดที่เล่นโดยมีวงบางกอกซิมโฟนี back up ฟังแล้วฟังอีก เช่น เพลงสันติภาพ เป็นต้น ชอบมากครับ
กราบขอบพระคุณที่มี Blog ของอาจารย์ให้ติดตามได้ทุกวันครับ
พีรวัศ กี่ศิริ