แว่วเสียงขุนเขาสะอื้น

ความพลบค่ำ

ทยอยครอบคลุมแสงแห่งตะวัน

โพล้เพล้...รอยต่อแห่งทิวาราตรี

ใบไม้สงบ ไร้ไหวกายในต้น

ความหนาวเย็น

คืบคลานเข้ามาดั่งหอยทาก

ขุนเขาเริ่มมืด...ลมเริ่มแผ่ว

ยะเยือกหนาว ในความเงียบพงไพร

ตกดึก....

ลมหนาวย่ามใจ

พัดกรรโชกแรง

ต้นไม้...ยืนห่อไหล่เปลี่ยว

หยัดยืน...ทรนง

เป็นเช่นนี้...มันเป็นเช่นนี้

ชั่วนิจ...ชั่วนิรันดร์

หยาดน้ำฟ้าแตะแต้มกลีบใบเม็ดใสพราว

น้ำค้างหรือ ?

---

---------------------------------

[ป่าไม้เลื้อย/พาดีซอ]

หากฉันทำได้.... ฉันจะหอบไออุ่นไปห่อหุ้มความเหน็บหนาว
หากฉันทำได้.... ฉันจะหอบความห่วงใยไปทดแทนความเปลี่ยวเหงา
หากฉันทำได้.... ฉันจะส่องแสงสว่างบดบังความมืดมิตรนิจนิรันดร์

แต่โลก.. คือความจริง ใครลือจะอาจหาจหาญ ห้ามความจริงที่เป็นไตรลักษณ์...

ชอบกวีไร้สัมผัส..ครับพี่.. ถ่ายทอดอารมณ์ ได้ลึกซึ้งกินใจ..