--ลมแแห้งเศร้าพัดกระทบหัวใจที่เคว้งคว้าง---

หล่อน...

ยืนอยู่ข้างหน้าฉัน

หญิงวัยกลางคนย้อมผมสีส้มส้ม

ชุดนอนเสื้อกางเกงขาสั้น

เปิดผิวให้เห็นรอยจ้ำดำคล้ายยุงกัดพร้อยลายเต็มแขน

ฉันสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณที่ตายไปแล้วของหล่อน

เหลือเพียง...ร่างกาย

 

...ขณะนั้น...เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่ากว่า

ฉันชำเลืองสายตา

ดูสิ่งของในตะกร้าของหล่อน

ล้วนเป็นเครื่องดื่มอาหารประเภทบำรุงร่างกาย

 

ขณะยืนเข้าแถว...รอคิดเงินในร้านสะดวกซื้อ

แขนของหล่อน...ข้างที่ไม่ได้ถือตะกร้าของ

...หล่อนตระคองกอดอุ้ม หมาตัวเล็กเล็ก หูตั้ง

แนบชิดลำตัวด้วยความรัก

ขนสีขาวแห้งแล้งของมัน แซมปนสีดดำทุกหย่อม

....หล่อนกับหมาดูเงียบงัน

และชราวัย พอพอกัน.....

 

แถวเลื่อนขยับทีละก้าว

ฉันสังเกตุเห็น....

ขนสีขาวแห้งแห้งของหมา

เส้นเล็กเล็กหลายเส้น... หลายกระจุก

ที่หล่อนอุ้มอย่างอ่อนโยนทนุถนอมด้วยความรัก

หลุดออกมาจากลำตัว

.......ปลิว...ลอย...ละล่อง.......

แล้วค่อยค่อยร่อนลงสู่พื้นร้านอย่งนิ่มนวล

ดั่งนักยิมนาสติคลีลา

 

ถึงตอนนี้

ฉันรู้สึกขย้อนมวน ในช่องท้อง

 

หล่อน...เดินออกประตูไปแล้ว

เสียงออดร้านสะดวกซื้อ

ดังแว่ว...ในคืนมืด

 

ฉันได้กลิ่นแห่งความตาย

ออกมาจากตัวหล่อน